Ξαναδιάβαζα προ ημερών ένα σπάνιο στοχαστικό βιβλίο του συναδέλφου μου Μάνου Μαραγκουδάκη, καθηγητή στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, περί του «Αμερικανικού Φονταμενταλισμού» (Εκδόσεις Παπαζήση 2010), αναζητώντας ερμηνείες για το δυσεξήγητο φαινόμενο της υπεραιώνιας και επίμονης διαμάχης περί τη Θεωρία του Δαρβίνου και την Εξέλιξη των Ειδών στις ΗΠΑ. Πώς είναι δυνατό, δηλαδή, σε μια κοινωνία όπου η κυριαρχία της επιστήμης και η διαρκής επιδίωξη της τεχνολογικής καινοτομίας αποτελούν κομβικό κύτταρο της πολιτικής, να εμφανίζεται τόσο ισχυρός και διαδεδομένος, παράλληλα, ο Βιβλικός

Λόγος περί Δημιουργίας και η παραεπιστημονική παραλλαγή του ως Ευφυής Σχεδιασμός; Με άλλα λόγια, πώς ο ορθολογισμός κάμπτεται ενώπιον κάποιας παράδοξης μεταφυσικής, συνωμοσιολογίας ή λαϊκού «ευαγγελικού» τύπου φονταμενταλισμού των μαζών;

Για κάποιον, όχι και τόσο περίεργο, λόγο, η γενική ερμηνεία του Μαραγκουδάκη για το φαινόμενο του αμερικανικού θρησκευτικού φονταμενταλισμού με παρέσυρε σε παραλληλισμούς για τα καθ’ ημάς καθημερινά. Λέει ο συγγραφέας, με δικά μου λόγια - αν ορθώς κατάλαβα:

- Οι «σωτήρες» εμφανίζονται συνήθως σε κοινωνίες οι οποίες βρίσκονται σε κρίση.
- Στη θρησκευτικού τύπου «ομιλία» τους, οι «προφήτες» έρχονταν από την «έρημο» έπειτα από μακρά προετοιμασία νηστείας και προσευχής.
- Οι σύγχρονοι «σωτήρες» ενδημούν και κυριαρχούν στα Μ.Μ.Ε. και στα blogs του διαδικτύου.
- Είναι «πατριώτες» σε βαθμό ακατάληπτο, είναι ιερείς της κοινοτοπίας και της συνωμοσιολογίας.
- Μεταξύ τους απουσιάζουν οι οπαδοί του κοσμικού φιλελευθερισμού και του κοσμοπολιτισμού και σπανίζουν οι ελευθερόφρονες, οι μετριοπαθείς, οι κεντρώοι και οι πρωτοπορούντες στη σκέψη.
- Η μείζων σύγκρουση δεν ορίζεται σε επίπεδο πολιτειακού προτύπου, αλλά σε επίπεδο αντιπαράθεσης του νεωτερισμού με «μεσαιωνικές» αρχές.

Άραγε, τα παραπάνω κριτήρια έχουν κάποια εφαρμογή στην τρέχουσα, υπό κρίση, κατάσταση της κοινωνίας μας; Πόσο μακριά ή πόσο αταίριαστη είναι η εικόνα του Αμερικανού ευαγγελικού «προφήτη» της κοσμικής καταστροφής -που έρχεται από την έρημο της νηστείας- από αυτήν του χύμα «αντιμνημονιακού ρήτορα» που από την «πολιτική έρημο» του 3% -και παρακάτω- ιερουργεί, από κοινοβουλευτικού άμβωνος, υπέρ της άλωσης του κέντρου αποφάσεων της ευρωπαϊκής Ελλάδας από την «ξεχασμένη περιφέρεια», των «περιφερειακών/περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων», των «Ελλήνων/Ελλαδίμ/Ε» κ.ο.κ.;

Η άθλια εικόνα της πολιτικής κοκορομαχίας, του τύπου «άι από δω, παλιοτσόκαρο» ή «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ή «ο αγωνιζόμενος λαός… εν γένει» είναι καταθλιπτική. Η μεσαία τάξη περί της οποίας όλοι κόπτονται, αναζητώντας την καρδιά της στις επόμενες εκλογές, έχει πληρώσει σκληρά την κρίση και την «προσαρμογή». Έχει χάσει λεφτά, έχει χάσει την ασφάλειά της και κυρίως την προοπτική ασφάλειας των παιδιών της, ψάχνεται να καταλάβει τι της συμβαίνει καθημερινά.

Ένα είναι βέβαιο: ότι δεν είναι διατεθειμένη, ως μεγάλο σύνολο, να χάσει και τα εναπομείναντα λεφτά της ή τις εναπομείνασες ελπίδες της. Οι «σωτήρες» ή οι «προφήτες» καλούνται να το καταλάβουν πολύ γρήγορα: για το δικό τους πολιτικό καλό, μια κι είμαι πεπεισμένος ότι δε σέβονται, δεν άγονται από το δικό μας!
Μπας κι ακούσουμε, επιτέλους, έναν πολιτικό λόγο που να μη «φτύνει» τα μύχια της λογικής μας.