Μεταξύ τηλεοπτικών δικαστικών ρεπόρτερ και κοινοβουλευτικών «εκπροσώπων» μου ως πολίτου, ταλαντεύεται άναυδη η ανάπηρη λογική μου. Λίστα, τη λίστα, φεύγει η ζωή μου, ανάμεσα σε στικάκια κι αγάλματα, σαν την άμμο μέσα από τα δάκτυλα. Δεν είναι η καλπάζουσα ηλικία, ούτε η ψευδο-ευμάρεια του τέως μισθού τού - τρομάρα μου - Δημόσιου Λειτουργού. Είναι η λογικοφανής, η δήθεν αυταπόδεικτη συρρίκνωση του χώρου, του πεδίου της όποιας συνεισφοράς μου στο κοινό έργο, του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Απέναντι στη συνειδητή ακαδημαϊκή πράξη μου επί 25ετία, στέκεται τώρα το «στικάκι» του εκσυγχρονισμού, η πιο χυδαία εκδοχή της πολιτικής πράξης της Μεταπολίτευσης. Συρρικνώθηκε ο χρόνος, ο χώρος και η προσπάθεια στη μεταγραφή μιας λίστας της νομοτύπου ελίτ. Το CD, το ή τα στικάκια, ο κ. Εισαγγελεύς, το δικονομικό δικαίωμα, οι ενδείξεις, η πολιτικάντικη τακτική, το Κράτος Δικαίου, η… Δημοκρατία κι η… Ευρώπη! Χύμα αξίες, προσδοκίες και προτιμήσεις, έναντι της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας. Οίκος ενοχής, όπου διαδηλώνουμε την παρθενία μας! Ντροπή!

Επειδή ψάχνω με μανία να βρω την προφητεία στο παρελθόν, καταλήγω στη μεγαλειώδη σκηνή του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο «Βλέμμα του Οδυσσέα»: ο Θανάσης Βέγγος, εκεί στα χιόνια, υψώνει το ανάστημά του απέναντι στο άγριο βουνό, στις ριπές του ανέμου, φωνάζει στη φοβερή σιωπή, το συριγμό, της θύελλας:

«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει.
Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι αγάλματα.
… και πεθαίνουμε.
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα!
Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο!
Μωρή, Φύση! Μόνη σου είσαι; Μόνος Είμαι κι Εγώ!
Πάρε ένα μπισκότο!»

Ένα πολιτικό μπαγιάτικο μπισκότο φάτε, όλοι σας, ολίγιστοι! Ανάμεσα σε στικάκια κι αγάλματα! Αυτό που με πικραίνει, μικροί, μεγάλοι και κυρίως μικρομέγαλοι, είναι ότι με θεωρείτε βλάκα κι υποκείμενο του show σας, κενοί κι αδέξιοι σκηνοθέτες! Ντροπή σας, πανταχόθεν!