Είχαμε παρουσιάσει ξανά το φοιτητή της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας Άγγελο Παπαδάκη για το ρόλο σκηνοθέτη που ανέλαβε τα δύο τελευταία ακαδημαϊκά έτη, έχοντας ανεβάσει έως και σήμερα δύο παραστάσεις στη Μυτιλήνη, τη «Διαχρονική συμφωνία» και το «Φόνο στο Αρχοντικό». Σήμερα μιλά στο «Ε» για την παράσταση που ανεβαίνει σήμερα Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο στις 8:30 το βράδυ, στο Θέατρο των «Αστέγων», Θεοφράστου 24.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Δυο λόγια για την παράσταση.

«Το θεατρικό έργο “Βραδιά Εξόδου” είναι μια κοινωνική σάτιρα. Όπως όλα τα έργα του είδους του, δεν μπορεί να περιοριστεί στο πλαίσιο μιας κωμωδίας, τραγωδίας ή παρωδίας. Σχολιάζοντας κοινωνικά φαινόμενα, αναπόφευκτα συναντάς όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης εμπειρίας και συμπεριφοράς, και αυτό θα αποπειραθούμε να κάνουμε στη σκηνή αυτή την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή. Με ένα θίασο 11 ατόμων και προσεγμένη ατμόσφαιρα, θα προσπαθήσουμε να ανακαλέσουμε και να φέρουμε στη ζωή ένα τζαζ κλαμπ της δεκαετίας τού 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Όχι μόνο η σκηνοθεσία, αλλά και το σενάριο είναι δικό σας.

«Το έργο το έγραψα στις αρχές του Αυγούστου τού 2014, εμπνεόμενος από πανεπιστημιακά μου αναγνώσματα σχετικά με τη δεκαετία τού 1920 και τις τεράστιες καινοτομίες και αλλαγές που έφερε στο δυτικό κόσμο, και μέσω αυτού σε ολόκληρη την υφήλιο. Είναι μια ιδιαίτερη εποχή όπου συμβάδιζαν δίχως αξιοσημείωτη διαφορά η ακμή και η παρακμή».

Δηλαδή;

«Κοινωνικά, τεχνολογικά και καλλιτεχνικά, η αστική τάξη πίστευε ότι η ανθρωπότητα είχε φτάσει στο ανώτερο σημείο, μη υπολογίζοντας φυσικά τις τρομερές κοινωνικές διαφορές και ανισότητες που υπήρχαν σε βάρος των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων, των γυναικών, των ανθρώπων που δεν αυτοπεριγράφονταν ως “λευκοί” κ.ο.κ.. Ταυτόχρονα όμως εκείνη τη δεκαετία πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα, άρχισαν να αμφισβητούνται: η θέση της γυναίκας βελτιώνεται καθώς εντάσσεται στην εργασία πιο ενεργά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διάφορες σεξουαλικές ταυτότητες γίνονται ανεκτές, η τέχνη απεκδύεται του συντηρητισμού του 19ου αιώνα. Πίσω από αυτόν τον ομολογουμένως θετικό προοδευτισμό, όμως, κρύβεται μια τεράστια σπατάλη, μια επίπλαστη ευημερία, που θα κλυδωνιστεί ανεπανόρθωτα με την έλευση του χρηματιστηριακού κραχ στις 24 Οκτωβρίου τού 1929 και της αλυσιδωτής οικονομικής κρίσης που γονάτισε την παγκόσμια οικονομία μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Οι πρωταγωνιστές

Ποιος είναι ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών;

«Εμείς συναντούμε τους χαρακτήρες μας, την ιδιοκτήτρια του κλαμπ με τη νέα σερβιτόρα και τον τραγουδιστή του μαγαζιού της, δυο επιχειρηματίες και την απογοητευμένη σύζυγο του ενός, ένα γοητευτικό εργένη, μια μυστηριώδη κυρία που καπνίζει, ένα ζευγάρι νεόνυμφων και μια πάμπλουτη κληρονόμο στα 1925, σε μια βραδιά Σαββάτου, που για την αστική τάξη είναι βραδιά εξόδου. Μέσα από τη νυχτερινή τους έξοδο, από το απόγευμα της μίας μέρας μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης, σε ένα έργο που κυλάει με τις σκηνές να χάνονται η μία μέσα στην άλλη, χωρίς να διαχωρίζονται αυστηρά σύμφωνα με τις συμβάσεις του κλασσικού θεάτρου, εξερευνούμε διάφορα ζητήματα που απασχολούσαν τους ανθρώπους της εποχής, αλλά σε μεγάλο βαθμό και εμάς σήμερα. Κάποιοι βιώνουν την απογοήτευση, άλλοι τον έρωτα, άλλοι τη ρουτίνα, σε ένα φόντο διασκέδασης, φυγής από τη ζωή, την καθημερινότητα και τις σκοτούρες της, καθώς όμως αυτή μένει πεισματικά παρούσα και σκληρή ανάμεσα στο ποτό, στους καπνούς και στις αγορασμένες ηδονές και πάντα βρίσκει τρόπους να επιστρέψει και να στοιχειώσει ακόμη και αυτούς που φαινομενικά δε θα έπρεπε να έχουν την παραμικρή έγνοια στο μυαλό τους».

Έχετε δέσει ως ομάδα;

«Τα παιδιά ως ηθοποιοί, και εγώ ως σκηνοθέτης, μουσικός και ηθοποιός, δουλεύουμε πολύ σκληρά, παρ’ όλο που έχουμε εξετάσεις, γιατί μας αρέσει η δημιουργική διαδικασία και διότι αγαπάμε το έργο, απολαμβάνοντας τη συνεργασία μας. Μέσα από τη δουλειά μας προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ένα έργο που θα ψυχαγωγήσει, θα παραμείνει όσο πιο ιστορικά ακριβές γίνεται, από τις μουσικές και τα τραγούδια του, μέχρι τα κουστούμια και τον τρόπο ομιλίας. Ταυτόχρονα και κυρίως, ένα έργο που θα θέλαμε να βάλει σε σκέψη το κοινό, όπως έβαλε και η θεματολογία του εμάς σε έναν αναστοχασμό για τα δεδομένα της ζωής και της καθημερινότητάς μας.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για τη συμβολή τους στο εγχείρημά μας την Κωνσταντίνα Καραβασίλη, τη Μαρία Αβραμίδου και το Βασίλη Σαματίδη, καθώς και την ομάδα των “Αστέγων” για την ευγενική παραχώρηση του χώρου τους».