Τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, που σημαδεύτηκε από την πρωτοφανή αποχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, κάθε άλλο παρά αδιάφορο ήταν, αφού προκάλεσε «σεισμικές» δονήσεις σε όλο το πολιτικό σκηνικό και από ότι φαίνεται δρομολογεί πολιτικές εξελίξεις που ήδη κάνουν αίσθηση στην κοινή γνώμη και για την έντασή τους και για την επίσπευση των διαδικασιών που ήδη εξυφαίνονται! Πρώτα απ΄όλα στο κυβερνητικό «στρατόπεδο» η προσγείωση ήταν ...ανώμαλη, γιατί όταν χάνεις ένα εκατομμύριο(!!!) ψηφοφόρους που σε ψήφισαν πριν ένα ακριβώς χρόνο και τώρα σου γύρισαν την «πλάτη», κάτι προφανώς σημαίνει που δεν μπορείς να προσπεράσεις με εύκολες δικαιολογίες και εξηγήσεις που επιχειρούν να εξωραϊσουν την κατάσταση, όταν το μήνυμα είναι σαφές και δεν επιδέχεται καμιάς παρερμηνείας. Η προσγείωση στο 28% από το 41% των εθνικών εκλογών υποχρέωσε και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να παραδεχθεί την αναπάντεχη, όπως είπε, πτώση καλώντας και τα κυβερνητικά στελέχη να συνειδητοποιήσουν ότι «δεν είμαστε πια στο 41%», που με έπαρση και αλαζονεία επικαλούνταν στην αντιπαράθεσή τους με την αντιπολίτευση και απ ότι φαίνεται και στις ενστάσεις της κοινωνίας, η οποία φρόντισε με την ετυμηγορία της να βάλει τον ...καθένα στη θέση του! Γιατί πράγματι ο μεγάλος «ηττημένος» των ευρωεκλογών, παρά το γεγονός ότι αναδείχτηκε και με διαφορά πρώτο, μπορεί να ήταν το κυβερνών κόμμα, αλλά στους «χαμένους» της ευρωκάλπης, επειδή πέρασαν κάτω από τον πήχη που οι ίδιοι είχαν τοποθετήσει ήταν και τα κόμματα της μείζονος και ελλάσσονος αντιπολίτευσης, που μετά το εκλογικό αποτέλεσμα έχουν μπει σε μια έντονη ...περιδίνηση, που κανείς δεν γνωρίζει που θα καταλήξει και τι νέα δεδομένα θα φέρει στο πολιτικό σκηνικό. Το βέβαιο πάντως είναι ότι όλοι ...ψάχνονται, γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους χωρίς καμιά αμφισβήτηση, γι αυτό και λογικό και ως ένα βαθμό είναι και αναμενόμενα τα όσα διαδραματίζονται αυτό το διάστημα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Σε ότι αφορά τη ΝΔ, το βέβαιο είναι ότι για πρώτη φορά από τότε που αναδείχτηκε στην κυβέρνηση, εμφανίζεται σοβαρά «τραυματισμένη» και αναζητεί ένα νέο αφήγημα για να της δώσει μια νέα πνοή την τριετία που ακολουθεί μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, όπου πολλά θα κριθούν για την αντοχή της κυβερνητικής παράταξης. Για πρώτη φορά από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας αντιμετωπίζει τέτοιες εσωκομματικές τριβές, με άλλους να ζητούν «επιστροφή στις ρίζες της παράταξης», που σημαίνει και ας μη το λένε ευθέως στροφή προς τα ...δεξιά και άλλοι να υπεραμύνονται του ανοίγματος προς το κέντρο , που εδώ που τα λέμε, είναι αυτό που έφερε τη ΝΔ στην κυβέρνηση με το εντυπωσιακό 41%, καθιστώντας το κυβερνών κόμμα υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη κυρίαρχη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. Είναι προφανές ότι η ΝΔ ως πολυσυλλεκτικό κόμμα οφείλει να κρατά τις αναγκαίες ισορροπίες, αν θέλει να διεκδικεί με αξιώσεις την κυβέρνηση, χωρίς να δυσαρεστεί την κύρια εκλογική της βάση, προσελκύοντας συγχρόνως και ψηφοφόρους που δεν ανήκουν στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά βλέπουν με θετικό «μάτι» τα ανοίγματα του Κ. Μητσοτάκη και γι αυτό του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης. Μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό μένει να φανεί από τις εξελίξεις και κυρίως από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος της κοινωνίας τα προβλήματα που υπάρχουν και αυτά που ενδεχομένως θα προκύπτουν.  

Και αν για τη ΝΔ και την κυβέρνηση οι γκρίνιες και οι ενστάσεις που πρωτοδιατυπώθηκαν με αφορμή το γάμο των ομόφυλων και προχθές κατά τη συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα στη κοινοβουλευτική ομάδα, να είναι πρωτόγνωρα από τότε που αναδείχτηκε ο Μητσοτάκης στην ηγεσία της και για πρώτη φορά να διαπιστώνονται σοβαρές εσωκομματικές τριβές, που φαίνεται να έχουν συνέχεια εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ωστόσο ακόμη σοβαρότερες εσωκομματικές κόντρες εξελίσσονται στα κόμματα της κεντροαριστεράς, όπου όλα είναι ανοιχτά τόσο για την ίδια τη συνοχή τους, όσο και για την αναζήτηση συνεργασιών με στόχο τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής πρότασης που θα μπορεί στα ίσια να κοντράρει τον Μητσοτάκη στις επικείμενες εθνικές εκλογές. Στο κυβερνών κόμμα ωστόσο , όπως πάντα συμβαίνει με τα κυβερνητικά κόμματα, η εξουσία λειτουργεί «συγκολητικά» στις όποιες ...ρωγμές παρουσιάζονται, πολύ περισσότερο αν διακυβεύεται η απώλειά της, αν και η περίπτωση της επιλογής Προέδρου της Δημοκρατίας φαίνεται να αποτελεί αιτία εσωκομματικής «σύγκρουσης» στη ΝΔ, που επειδή όμως σχετίζεται και με τη διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας εικάζουμε ότι δεν θα οδηγηθεί στα ...άκρα, αλλά θα αναζητηθεί λύση που θα συσπειρώνει το χώρο και δεν θα τον διχάζει, εν όψει και των εθνικών εκλογών. Στο άλλο «στρατόπεδο» όμως, αυτό της κεντροαριστεράς, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εν πολλοίς ανεξέλεγκτες, αφού το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου», και κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει που θα καταλήξουν οι διεργασίες που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, τόσο στο ΣΥΡΙΖΑ, με έναν Κασσελάκη εντελώς απρόβλεπτο, όσο και στο ΠΑΣΟΚ όπου μετ΄ επιτάσεως μπήκε θέμα αλλαγής ηγεσίας μετά την ευθεία αμφισβήτηση του προέδρου του Ν. Ανδρουλάκη. Είναι εμφανές το αδιέξοδο που βρίσκεται ο ευρύτερος χώρος της κεντροαριστεράς με τον πολυκερματισμό των δυνάμεων που τον συναποτελούν, όπου οι προσωπικές στρατηγικές κυριαρχούν, έναντι μιας σοβαρής και τεκμηριωμένης συζήτησης για εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που μπορεί να συσπειρώσει και να εμπνεύσει το κόσμο, καλύπτοντας ένα υπαρκτό «κενό» στο πολιτικό τοπίο, που δεν μπορεί «επ άπειρο» να παραμένει ακάλυπτο, επειδή αρχηγοί και «αρχηγίσκοι» προτάσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και στοχεύσεις και όχι την συγκρότηση μιας αξιόπιστης πρότασης εξουσίας που θα διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση της χώρας, έναντι της ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Αν δεν στοιχειοθετηθεί μια τέτοια πρόταση, ως εναλλακτική στην σημερινή κυβέρνηση, που να απαντά στα υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας και να κινητοποιεί δυνάμεις, η όποια προσπάθεια συνεργασίας των κομμάτων του χώρου με κινήσεις κορυφής πολύ φοβόμαστε ότι θα πέσει στο κενό, ακόμη και αν ευωδοθούν σε κάποιο βαθμό, γιατί το πρωτεύον και το μείζον είναι το όλο «εγχείρημα» να είναι πειστικό και να εκπέμπει πρόσθετη δυναμική. Οι τεχνητές συγκολήσεις κομμάτων που ακούγονται τις τελευταίες εβδομάδες, στη λογική της συγκρότησης μιας ενιαίας κεντροαριστεράς παράταξης, ως απάντηση στην αποτυχία των επιμέρους κομμάτων του χώρου και στις πρόσφατες ευρωεκλογές, πέρα από το γεγονός ότι εκπέμπουν ...πανικό, αναδεικνύουν και μια πρόχειρη και τυχοδιωκτική προσέγγιση των πραγμάτων, που προσβλέπει μόνο στην κατάληψη της εξουσίας και στο μοίρασμα ...καρεκλών, θεωρώντας αφελώς ότι έτσι μπορεί να ηττηθεί ο Μητσοτάκης. 

Ομως στην πολιτική είναι βέβαιο και έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές, ότι «ένα» συν «ένα», δεν κάνει τις περισσότερες φορές «δύο», αν δεν συνοδεύεται από πειστικές προτάσεις και αξιόπιστα πρόσωπα που πολλαπλασιάζουν την όποια δυναμική και δεν την μειώνουν. Και οι τελευταίες διεργασίες στα κόμματα του εν λόγω χώρου δεν φαίνεται να συνηγορούν ότι έχει ληφθεί το μήνυμα που εξέπεμψε η ευρωκάλπη, με τις εσωκομματικές συγκρούσεις και στους δυο κύριους χώρους να κυριαρχούν. Η πολυτέλεια του χρόνου, αν θεωρηθεί ότι μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές μεσολαβούν τρία περίπου χρόνια, εκτός και αν γίνουν πρόωρα, όσο εύκολα μπορεί να αποτελέσει πλεονέκτημα για τις αναγκαίες διεργασίες στο χώρο της αντιπολίτευσης, άλλο τόσο μπορεί να αποβεί καταστροφική, αν οδηγηθεί σε παραλυτική εσωστρέφεια, που ειδικά στην κεντροαριστερά έχουν παράδοση σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και σε προσωπικές συγκρούσεις και φιλοδοξίες χωρίς κοινωνικό αντίκρυσμα, που σε τελική ανάλυση λειτουργούν και αυτοκαταστροφικά! Ολα αυτά δυστυχώς έχουν κάνει την εμφάνισή τους, σε χρόνο ρεκόρ μετά τις ευρωεκλογές, σαν κάποιοι να ήταν έτοιμοι από καιρό για αυτές τις «συγκρούσεις». Ο μεν Αλ. Τσίπρας, που αποχώρησε μετά τις αλεπάλληλες ήττες που υπέστη, φαίνεται πως θέλει να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο, ένα μόλις χρόνο μετά και να «ηγηθεί» (;) πιο ώριμος πολιτικά της κεντροαριστεράς, ανοίγοντας διαύλους επικοινωνίας και με το ΠΑΣΟΚ, που στο πρόσφατο παρελθόν ο ίδιος και στελέχη του χώρου του είχαν καθυβρίσει με χαρακτηρισμούς που δεν αντέχουν σε κριτική! Ωστόσο αυτός που δεν φαίνεται να αφήσει τον Τσίπρα να επιστρέψει, έχοντας κάνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι «ήρθε για να μείνει» δεν είναι άλλος από τον διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματός του, τον Στ. Κασσελάκη ο οποίος είναι διατεθειμένος να πάει μέχρι ...τέλους την εσωκομματική «σύγκρουση», γι αυτό και οι αιχμές και οι διαρροές για «μαύρα χρήματα» και άλλα παρόμοια που φωτογραφίζουν την προηγούμενη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κασσελάκης έχει αποφασίσει να αυτοαποθεώνεται και όποιος δεν τον επιβεβαιώνει να ...εκπαραθυρώνεται. Στόχος του ξεκάθαρος το επόμενο διάστημα να φτιάξει ένα προσωποπαγές κόμμα, εξέλιξη που φαίνεται να έχει σοβαρές αντιστάσεις από ένα όχι ευκαταφρόνητο μέρος του στελεχιακού του δυναμικού, προκαλώντας νέες αναταράξεις στο χώρο. Σε ότι αφορά το ΠΑΣΟΚ ο «κύβος ερρίφθη» για την αλλαγή ηγεσίας και το στοίχημα είναι πότε και ποιος θα είναι αυτός που θα ηγηθεί τα επόμενα χρόνια του χώρου και τι νέο θα φέρει στην ευρύτερη κεντροαριστερά. Ο Ανδρουλάκης καλώς ή κακώς «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη τραγικά ελλιπής» και ό,τι και να κάνει από εδώ και πέρα η αμφισβήτηση θα είναι αυτή που θα κυριαρχεί για το πρόσωπό του. Τώρα αν ο διάδοχός θα είναι ο δήμαρχος της Αθήνας ο κ. Δούκας , που έσπευσε με το ...καλημέρα να δηλώσει παρών, ή κάποιος άλλος, θα το γνωρίζουμε το επόμενο διάστημα. Πάντως είναι βέβαιο ότι από μόνη της η αλλαγή ηγεσίας δεν αρκεί και αυτό επιβεβαιώνεται και από την προτέρα εμπειρία. Οι πολίτες αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους και όχι διαιώνιση των κομματικών αναμνήσεων, που ενδεχομένως κάτι λένε στους παροικούντες των κομματικών μηχανισμών, αλλά δεν αφορούν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Και δεν αποκλείεται μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, που είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να τη διαχειριστούν οι σημερινές ηγεσίες του χώρου της κεντροαριστεράς (Κασσελάκης και Ανδρουλάκης) νομοτελειακά μπορεί να προκύψει κάτι καινούργιο! Είναι πρόωρο ομολογουμένως να φανεί σε αυτή τη φάση, αλλά στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αργά ή γρήγορα ο ευρύτερος χώρος της κεντροαριστεράς, τα πρόσωπα και οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν ρόλο στις εξελίξεις αυτές, θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα «μαζέψουν» αυτόν τον πολυκερματισμένο χώρο, ώστε και το πολιτικό σύστημα να μπει σε μια κανονικότητα, που τόσο ανάγκη έχει και η χώρα και η κοινωνία. Για να δούμε όμως, αυτά που εμείς επιθυμούμε είναι επιθυμία και στόχος κομμάτων και προσώπων που έχουν σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις;