Σε τρεις ακριβώς μήνες από σήμερα θα έχουμε ευρωεκλογές, μια εκλογική αναμέτρηση που αναμένεται να καθορίσει πάρα πολλά για τις μελλοντικές εξελίξεις στην Ευρώπη, μέρος της οποίας είμαστε και εμείς, αφού στις Βρυξέλλες εδρεύουν τα κέντρα λήψης κρίσιμων αποφάσεων που αφορούν τη ζωή μας. Εν όψει αυτών των ευρωεκλογών, το «φάντασμα» που πλανάται πάνω από την Ευρώπη δεν είναι ο ...κομμουνισμός, όπως προανάγγελνε ο Μαρξ με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» πριν δυο περίπου αιώνες, αλλά η άνοδος της ακροδεξιάς και των λαϊκίστικων κομμάτων, που εκμεταλλεύονται την ανεπάρκεια και την αδυναμία της Ε.Ε. και των εθνικών κυβερνήσεων να διαχειριστούν τα προβλήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και τις αλλεπάλληλες κρίσεις που σωρευτικά εμφανίστηκαν, προκαλώντας ανησυχία και απογοήτευση σε ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαίων πολιτών, που τα φέρνουν δύσκολα και νιώθουν ανασφάλεια για τη ζωή τους. Είναι γεγονός ότι ότι η έκρηξη του μεταναστευτικού και ο πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, προκάλεσαν τεράστιες αναταράξεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν, στο βαθμό που θα ήθελαν, να καθησυχάσουν και να «ισορροπήσουν», επιτρέποντας επί της ουσίας τις ξενοφοβικές και ακραίες δυνάμεις να επιβάλλουν σε μεγάλο βαθμό την δική τους ατζέντα, επηρεάζοντας και τις πολιτικές εξελίξεις, τόσο σε μια σειρά χώρες, όπως η Ιταλία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αυστρία ακόμη και στη Γερμανία, όσο και εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών. Στη χώρα μας, λόγω της κυριαρχίας του κυβερνώντος κόμματος στο πολιτικό σκηνικό, που επέβαλε τη δική του ατζέντα και κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να βάλει μια τάξη στο μεταναστευτικό, φαίνεται να αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια «εξαίρεση», σε σχέση με το ευρωπαϊκό τοπίο που διαμορφώνεται από την αναμενόμενη άνοδο της ακροδεξιών και ευρωσκεπτικών δυνάμεων. Ωστόσο και στη χώρα μας, το γεγονός ότι η ΝΔ εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη, παρά την όποια κυβερνητική φθορά της, την οποία όμως αδυνατεί να «εισπράξει» ο λεγόμενος κεντροαριστερός χώρος και τα κόμματα που τον εκπροσωπούν, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μετακινήσεις, φανερές αλλά κυρίως «υπόγειες», που προκαλούν ανησυχία και προβληματισμό για το πως μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα! Γιατί πράγματι στα ...αριστερά της ΝΔ, ο χώρος της ευρύτερης κεντροαριστεράς βυθισμένος στα δικά του εσωτερικά προβλήματά του και πολυδιασπασμένος, δεν φαντάζει ως μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση που μπορεί να συγκινήσει ευρύτερα ακροατήρια, γι αυτό και παραμένει μη υπολογίσιμο μέγεθος, τουλάχιστον με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Στα ...δεξιά όμως της ΝΔ φαίνεται ότι υπάρχει κινητικότητα και οι όποιες διαρροές από το κυβερνών κόμμα μετακινούνται κυρίως προς τα ακροδεξιά κόμματα, που δημοσκοπικά καταγράφονται πάνω από το 18% και με δυναμική και αν ο χώρος αυτός δεν ήταν πολυδιασπασμένος είναι πολύ πιθανόν να διεκδικούσε ακόμη και τη δεύτερη θέση, γεγονός που θα ήταν μια τεράστια ανατροπή στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, που δεν είχε ποτέ εκ... δεξιών του κύριου παραδοσιακού κόμματος της δεξιάς παράταξης, τέτοια εικόνα! 

Είναι φανερό ότι η μετατόπιση της ΝΔ του Μητσοτάκη προς το κέντρο, με τις φιλελεύθερες θέσεις που εκφράζει, ειδικά σε ορισμένα ζητήματα, χαρακτηριστική είναι αυτή με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, άφησε πεδίο δράσης σε κόμματα όπως η Ελληνική Λύση, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες, που με τις ακραίες προσεγγίσεις και έναν συνωμοσιολογικό, αντιεμβολιαστικό, θρησκόληπτο και εθνικιστικό λόγο, απευθύνονται σε ένα συντηρητικό ακροατήριο, που φαίνεται να παίρνει αποστάσεις από την ηγεσία της ΝΔ, τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση, που είναι πιο «χαλαρή» η ψήφος αφού δεν κρίνεται η κυβέρνηση. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι μετά την κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας κινείται συνολικά... δεξιότερα, με τη ΝΔ όμως ως κυβέρνηση να κινείται ...αριστερότερα με τις επιδοματικές πολιτικές που δεν συνάδουν τόσο με το φιλελεύθερο προφίλ της που υποτίθεται ότι υπηρετεί, αλλά και με άλλες πρωτοβουλίες της, όπως αυτή με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και της δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων , για να αναφερθούμε στις δυο τελευταίες παρεμβάσεις της. Με την μετακίνησή της αυτή η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, που πολιτική του επιλογή είναι η ανάδειξη περισσότερο του κεντροδεξιού προφίλ του, το κυβερνών κόμμα φαίνεται να κυριαρχεί στο Κέντρο, πιέζοντας την κεντροαριστερά και από την άλλη αφήνει εμφανέστατο κενό στα δεξιά της, που επιχειρούν να «καλύψουν» τα ακροδεξιά κόμματα και «μορφώματα» του ακροδεξιού χώρου, προκαλώντας όμως συγχρόνως προβληματισμό και στο παραδοσιακό κομμάτι της πολυσυλλεκτικής «γαλάζιας παράταξης», τη λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», που νιώθει αρκετά άβολα και «παραγκωνισμένη» από αυτή τη μετατόπιση! Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το «παραγκωνισμένο» αυτό κομμάτι της «γαλάζιας παράταξης» θα επιδιώξει να αυτονομηθεί και να συμπλεύσει με τον ακροδεξιό χώρο με στόχο τη συγκρότηση ενός κόμματος που θα εκπροσωπεί το πιο συντηρητικό ακροατήριο. Όμως όσο υπάρχει η συγκολητική δύναμη της εξουσίας, δεν διαφαίνεται κάποιος «κίνδυνος» αποκοπής της παραδοσιακής βάσης στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος. Και επιπλέον δεν υπάρχει και το πρόσωπο που θα ηγηθεί ενός τέτοιου εγχειρήματος, που μπορεί να συνενώσει αυτό το συνονθύλευμα των ακραίων, συνωμοσιολόγων , θρησκόληπτων και ...ψεκασμένων, που σήμερα συγκροτούν τα διάφορα ετερόκλητα πολιτικά «μορφώματα» που εκπροσωπούνται στη Βουλή, με κομμάτι της δεξιάς «πτέρυγας» της ΝΔ που θα ήθελε να αποσχιστεί από τον κομματικό κορμό της. Ωστόσο στα πλαίσια της αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος και στη χώρα μας, που πολλοί επιδιώκουν, δεν αποκλείεται, λαμβάνοντας υπόψη και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, όπως αυτές διαμορφώνονται και ενδεχομένως και να αποτυπωθούν μετά τις επερχόμενες ευρωεκλογές, το σενάριο ενός ισχυρού πόλου δεξιότερα της ΝΔ δεν είναι εντελώς απίθανο. Και δεν είναι απίθανο όταν το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ευνοεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και όταν ποικίλα «συμφέροντα» και στη χώρα μας δεν βλέπουν με «καλό μάτι» την «παντοκρατορία» Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό και θέλουν να την περιορίσουν για τους «δικούς» τους λόγους!  

Υπό αυτό το πρίσμα έχει τεράστιο ενδιαφέρον και ας μη διακυβεύεται η διακυβέρνηση της χώρας, τι εξελίξεις θα δρομολογήσει η κάλπη των ευρωεκλογών, ανάλογα με τα αποτελέσματά της. Αν δηλαδή η επιλογή του κυβερνώντος κόμματος υπό τον Κ. Μητσοτάκη να ...κόψει τις «γέφυρες» με το πιο συντηρητικό ακροατήριο, που φαίνεται να βρίσκει στέγη στα κόμματα δεξιά της ΝΔ, θα έχει επιπτώσεις στην επιρροή του, ή αν οι όποιες εκροές προς τα δεξιά θα αναπληρωθούν τελικά από εισροές προερχόμενες από το κέντρο και την κεντροαριστερά, ώστε το τελικό ισοζύγιο και λόγω της χαλαρής ψήφου , που έτσι και αλλιώς ισχύει στις ευρωεκλογές, να μην είναι αρνητικό. Πάντως με τα μέχρι τώρα δεδομένα, όπως καταγράφονται και στις δημοσκοπήσεις, το κυβερνών κόμμα και ο πρωθυπουργός εξακολουθούν να τυγχάνουν της στήριξης των παραδοσιακών πιστών φίλων της κεντροδεξιάς παράταξης, όπως αυτή διευρύνθηκε επί Μητσοτάκη, γιατί πέραν των άλλων αποτελεί παράγοντα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος, που μετά τα όσα έχει βιώσει η χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια, αποτελεί σοβαρό κριτήριο επιλογής, που μένει βέβαια να αποδειχθεί και στην ευρωκάλπη. Το εντυπωσιακό είναι ότι πέρα από το κυβερνών κόμμα, η πρωτιά του οποίου δεν αμφισβητείται, υπάρχει πραγματικά ...χάος! ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για το ποιος θα βγει δεύτερος και αυτός ο στόχος φαίνεται να κρίνει την «επιτυχία» ή όχι των ηγεσιών αυτών των κομμάτων εν όψει των ευρωεκλογών. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατήσει τη δεύτερη θέση, την οποία προς το παρόν φαίνεται να έχει χάσει, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, προφανώς για να παραμείνει ...αξιωματική αντιπολίτευση και για να επιβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του στο χώρο της κεντροαριστεράς και αυτό θα είναι το πρώτο «στοίχημα» που καλείται να κερδίσει ο νέος πρόεδρος του Στ. Κασσελάκης, το δε ΠΑΣΟΚ θέλει να αναδειχθεί σε δεύτερο κόμμα μέσα από την ευρωκάλπη για να δείξει ότι βρίσκεται σε μια συνεχή ανοδική πορεία και ότι αυτό θα είναι το αντίπαλο δέος στη ΝΔ στις εθνικές εκλογές όποτε αυτές προκύψουν και ο κύριος πρωταγωνιστής στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς , που κάποτε κυριαρχούσε. Μόνο που για το ΠΑΣΟΚ και κυρίως για τον πρόεδρο του Ν. Ανδρουλάκη το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα είναι «καταλύτης» εξελίξεων και για τον ίδιο προσωπικά, αν δεν βρεθεί τουλάχιστον δεύτερο κόμμα από την ευρωκάλπη. Μετά μάλιστα τις διαλυτικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, που προκάλεσε η εκλογική του συντριβή, η αλλαγή ηγεσίας και η διάσπασή του, φάνταζε αυτονόητη εξέλιξη η «εκτίναξη» του ΠΑΣΟΚ, κάτι όμως που μέχρι τώρα δεν συνέβη και πάρα πολλοί το χρεώνουν αυτό στην τακτική του προέδρου του και στην εμμονή του σε μια αντιδεξιά ρητορική προηγούμενων δεκαετιών! Ο κ. Ανδρουλάκης μοιάζει να έχει φτιάξει μόνος του μια ...παγίδα στην οποία πέφτει συνεχώς. Διότι η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσοι έχουν φύγει, αλλά παρακολουθούν τις εξελίξεις στο χώρο και σκέφτονται αν θα γυρίσουν, έχουν πραγματικά μπερδευτεί, με το «όχι» με το στανιό στα μη κρατικά πανεπιστήμια και το «ναι μεν αλλά» στην ισότητα στο γάμο των ομόφυλων- για να εισπράξει εντυπωσιακές σε πλήθος απώλειες από την κοινοβουλευτική του ομάδα, για ένα ζήτημα ταυτοτικού χαρακτήρα, για την παράταξή του που έφερε την επανάσταση στο οικογενειακό δίκαιο τη δεκαετία του ΄80. Πρόκειται για έναν κατώτερο των περιστάσεων τακτικισμό, που δείχνει να μην βασίζεται σε ισχυρά επιχειρήματα, εκπέμποντας έτσι μια «θολή» εικόνα, από την οποία μόνο οφέλη δεν μπορεί να περιμένει κανείς από την κάλπη. Με αυτά και εκείνα είναι «φυσιολογικό» το γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας παραμένει στάσιμο με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη κυρίαρχους και τα κόμματα της κεντροαριστεράς να δίνουν «μάχες» οπισθοφυλακών, που αφορούν μόνο τις ηγεσίες τους και όχι την κοινωνία.