Το μείζον που «καίει» την αυτοδιοίκηση στη Λέσβο, εξακολουθεί να είναι το χωροταξικό και η ενδεχόμενη διάσπαση του ενιαίου δήμου του νησιού, ωστόσο ο τρόπος εκλογής των κοινοταρχών που ορίζεται σύμφωνα με τα εξαγγελθέντα από τον Υπουργό Εσωτερικών Αλέξη Χαρίτση, που πρόσφατα ανέδειξε το δραστήριο Δίκτυο Κοινοτήτων της Λέσβου με παρέμβασή του, δεν είναι κι αυτό αμελητέο ζήτημα. Και με ένα πολύ απλό παράδειγμα που παρουσιάζουν τα μέλη του Δικτύου Προκόπης Σινάνης και Βασίλης Μαμώλης, αφενός γίνεται κατανοητό το «προβληματικό» του τρόπου εκλογής του κοινοτάρχη, αφετέρου γίνεται σαφές πως ενισχύεται η πεποίθηση πως μέσω «Κλεισθένη», ενισχύεται η… «ακυβερνησία» στους δήμους.

Το Δίκτυο Κοινοτήτων της Λέσβου, κουβαλάει το «παράσημο» των καθοριστικών παρεμβάσεών του επί εποχής διαβούλευσης του «Κλεισθένη 1», όταν και φαινόταν πως νομοθετούνταν η κατάργηση ουσιαστικά των τοπικών κοινοτήτων. Που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο σε δήμους όπως αυτός της Λέσβου, ή σε αρκετούς ορεινούς δήμους της χώρας. Η συνεργασία μάλιστα του Δικτύου με το Υπουργείο Εσωτερικών με στόχο όχι μόνο την «διάσωση» των τοπικών κοινοτήτων, αλλά και την περαιτέρω ενίσχυσή τους (με πόρους και αρμοδιότητες), υπήρξε (εκ του αποτελέσματος) υποδειγματική. Τελευταία όμως φαίνεται πως ελέω απλής αναλογικής, η συνεργασία αυτή, κάνει… «νερά». Αφού ο τρόπος εκλογής των κοινοταρχών, έτσι όπως προβλέπεται σύμφωνα με όσα μας είπε πρόσφατα ο κ. Χαρίτσης, πολύ απλά δεν βγάζει νόημα.

Ας δούμε όμως με ένα απλό παράδειγμα τον κίνδυνο που υπάρχει σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, στο να μην αποτυπώνεται η βούληση των δημοτών στην κάλπη, στην ανάδειξη του προέδρου μίας κοινότητας 1.000 κατοίκων. Στην οποία κατεβαίνουν υποψήφιοι, ας πούμε δύο συνδυασμοί. Ο «Α» συνδυασμός (υποθετικά πάντα) λαμβάνει 800 ψήφους και 4 έδρες και ο «Β» συνδυασμός 200 ψήφους και μία έδρα. Από τις εκλογές, προκύπτει ότι από τον «Α» συνδυασμό, εκλέγεται πρώτος σε σταυρούς (700 από τους 800) ένας υποψήφιος για να πάρει τη μία από τις τέσσερις έδρες του συνδυασμού του και από τον «Β» συνδυασμό, πρώτος σε σταυρούς ένας άλλος με 50 ψήφους. Ο πρόεδρος της κοινότητας όμως εκλέγεται εκ των πέντε που έχουν εκλεγεί και είναι πιθανό να συναποφασίσουν οι τέσσερις εκ των πέντε, να εκλέξουν τον οποιονδήποτε άλλον, εκτός εκείνου που αναδείχθηκε πρώτος σε σταυρούς προτίμησης. Με ότι αυτό συνεπάγεται δηλαδή σχετικά με την βούληση των δημοτών ως προς τον ποιον θέλουν πρόεδρο στην κοινότητά τους. Στο παραπάνω παράδειγμα τώρα, βάλτε και το ενδεχόμενο να υπάρχουν τρεις και τέσσερις συνδυασμοί, για να γίνει αντιληπτό πως ο πρώτος σε σταυρούς, στην πραγματικότητα δεν εκλέγεται πρόεδρος.