Κάποτε τα παιδιά που «δεν έπαιρναν τα γράμματα», χαρακτηρίζονταν «τεμπέλικα» ή «αδιάφορα για τα μαθήματα». Δειλές προσπάθειες κατανόησης αυτής της δυσκολίας, κάνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα τη σχολική αποτυχία των παιδιών.

Συμβαίνει όμως, συχνά, έξυπνοι μαθητές, ιδιοφυή παιδιά βεβαιώνουν ότι μελετούν κάθε απόγευμα, ακόμη και την περίοδο των διακοπών του Πάσχα. Κι όμως, η αποτυχία στο σχολείο είναι το σύνηθες αποτέλεσμα. Για πολλά χρόνια υπήρχε ερωτηματικό, γιατί να συμβαίνει αυτό;

Τελευταία, δόθηκε η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα… μάλιστα πολλές συζητήσεις έχουν γίνει στην Ελλάδα, γύρω από αυτό το θέμα. Συγκεκριμένα, σε Ημερίδα του Υπουργείου Εργασίας, στις 3 Απριλίου 2013, που συμπτωματικά έλαβα μέρος, το συμπέρασμα ήταν: «Οι παγκόσμιες έρευνες αποδεικνύουν ότι οι πιο πάνω δυσκολίες οφείλονται σε μαθησιακές δυσκολίες και απαιτείται έγκαιρη διαπίστωση αυτών και διαφορετικός διδακτικός τρόπος, ώστε να υπάρξει πλήρης διαχείριση του προβλήματος», συμφωνήσαμε όλοι στο Συνέδριο του.

Χαρακτηριστικό είδος μαθησιακής δυσκολίας είναι η Δυσλεξία. Δυσλεξία είναι, όπως πολλές φορές έχει αναφερθεί, η δυσκολία στην ανάγνωση, την καλλιγραφία, την ορθογραφία και την ανάκληση μνήμης. Η διαπίστωση γίνεται κυρίως στην ηλικία των 7 ετών.

Δεδομένου όμως ότι συν-λειτουργεί με άλλες δυσκολίες οι οποίες διαπιστώνονται νωρίτερα, προτείνεται η έγκαιρη γνωμάτευση με την χρήση ειδικών τεστ και η έγκαιρη παρέμβαση στη μαθησιακή διαδικασία.

Συγκεκριμένα, στην ηλικία των 4,5 ετών, η μαθησιακή ετοιμότητα του παιδιού, ο τρόπος που το συγκεκριμένο παιδί μαθαίνει, ο ρυθμός επεξεργασίας των πληροφοριών που του δίνονται, η διδακτική στρατηγική που ικανοποιεί το παιδί, οι σχέσεις συντροφικότητας με τους συμμαθητές, κλπ., όλα πρέπει και μπορούν να ελεγχθούν. Δυστυχώς, μερικοί γονείς φοβούνται το πόρισμα του ελέγχου και αποφεύγουν τον έλεγχο. Άλλοι γονείς ψάχνουν για κάποιον τρόπο διάγνωσης όταν πια το παιδί αποτυγχάνει πλήρως στα μαθήματα. Άλλοι γονείς, γνωρίζοντας ότι και στο Νηπιαγωγείο τα παιδιά διδάσκονται πολλά, ψάχνουν να βρουν τον τρόπο με τον οποίο το παιδί τους θα μάθει ευκολότερα ελληνικά και ξένη γλώσσα, από την ηλικία των 4,5 ετών.

Διάφορες είναι οι επιστήμες που ασχολούνται με τη διερεύνηση και αντιμετώπιση των δυσκολιών μάθησης - εκτός από τους εκπαιδευτικούς και άλλες ειδικότητες, όπως Αναπτυξιακοί Παιδοψυχολόγοι, Παιδοψυχίατροι, ειδικοί στις Διαταραχές Λόγου και άλλοι. Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, ακολουθούνται διαφορετικού τύπου προσεγγίσεις. Προσωπικά, λόγω της πολύχρονης επαφής μου με τα παιδιά και τους γονείς, προτείνω υπεύθυνα την εμπιστοσύνη σε ελληνικά σταθμισμένα μέσα ελέγχου! Οι ελληνικές πολύχρονες πανεπιστημιακές έρευνες, η ελληνική βιβλιογραφία, οι στενές σχέσεις της ελληνικής οικογένειας και ο έμπιστος επιστήμονας αποτελούν το καλύτερο συνταίριασμα για ουσιαστική βοήθεια των παιδιών με δυσκολίες στη μάθηση.

Κλείνοντας, είναι σίγουρο ότι το μεγάλο ερώτημα στους γονείς θα παραμένει: «Γιατί άραγε οι Σύλλογοι Γονέων και κυρίως το ελληνικό κράτος δεν επιδιώκουν να γίνεται η σωστή και επιτυχής εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά;».