Τα τελευταία 33 χρόνια είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αλλά και της ΕΟΚ) που η πολιτική ισχύς ορισμένων χωρών επιβάλλει με τόσο άκομψο τρόπο τα συμφέροντά τους, περιθωριοποιώντας τον έναν από τους τρεις πυλώνες, την Επιτροπή, η οποία είναι πολύ πιο δημοκρατική από όσο οι περισσότεροι πιστεύουν (αν και αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση).

Είναι γεγονός ότι αφού ο νέος κανονισμός ξεπέρασε το εμπόδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Διαχειριστικής Επιτροπής, τότε, τις τελευταίες ημέρες, ξέσπασε ένας ενορχηστρωμένος επικοινωνιακός πόλεμος με πανομοιότυπα δημοσιεύματα που αναπαρήγαν Μ.Μ.Ε. σε όλες τις χώρες, από τη Γερμανία και τη Δανία, μέχρι τη Βουλγαρία και την Τσεχία. Δυστυχώς και την Ελλάδα και την Κύπρο. Ξαφνικά όλη η Ευρώπη έμαθε την Εγγλέζα ευρωβουλευτή κ. Μarina Giannakoudakis, η οποία αφού καυτηρίασε τον κανονισμό τής Κομισιόν, διαπίστωσε ότι το πρόβλημα της νότιας Ευρώπης δεν είναι το ελαιόλαδό της, αλλά το Ευρώ. Σε αυτό το κλίμα των εμφανών πιέσεων, το Ηνωμένη Βασίλειο που είχε ψηφίσει λευκό διευκολύνοντας να περάσει ο κανονισμός, τώρα άλλαξε θέση και καταψηφίζοντας ευθυγραμμίστηκε με Γερμανία κ.λπ..

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος από το τελευταίο διατροφικό σκάνδαλο του αλογίσιου κρέατος. Υποτίθεται ότι αυτές οι χώρες, που τόσο «κόπτονται» για την προστασία της υγείας των καταναλωτών, θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι αυτή η προστασία δεν μπορεί να επαφίεται στην καλή θέληση όσων από άγνοια ή από συμφέρον κερδοσκοπούν σε βάρος της. Ούτε μπορεί να είναι δωρεάν, χωρίς εφαρμοστικό κόστος, ούτε χωρίς «γραφειοκρατία».

Η ελληνική απόφαση πρέπει να είναι μία. Πρέπει την προαιρετική εφαρμογή που (θα) προβλέπει ο κανονισμός, να τη μετατρέψει σε υποχρεωτική με κοινή υπουργική απόφαση, όπως ακριβώς ισχύει στην Πορτογαλία εδώ και χρόνια (και αποτέλεσε τον οδηγό για την Κομισιόν) και την οποία ΚΥΑ πρέπει άμεσα να αρχίσει να την προετοιμάζει.

Για όσους θέτουν το ερώτημα αν η υποχρεωτική χρησιμοποίηση σφραγισμένων φιαλιδίων είναι ή όχι σωστή και προς το συμφέρον του ελληνικού ελαιολάδου, θα απαριθμήσουμε πολύ συνοπτικά τα εξής:

1) Δεν καταστρατηγείται καμμία ελευθερία του καταναλωτή/πελάτη ή του ταβερνιάρη/εστιάτορα. Ο κανονισμός δε θα τον υποχρέωνε να έχει οπωσδήποτε ελαιόλαδο. Αν είχε όμως πάνω στο τραπέζι, τότε αυτό θα έπρεπε να είναι κλειστό φιαλίδιο και όχι ανοικτό μπουκαλάκι που να ξαναγεμίζει.
2) Τα γνωστά μπουκαλάκια του λαδόξυδου αποτελούν συχνά δυσφήμηση για το ελαιόλαδο. Πολυκαιρισμένα, εκτεθειμένα στους τρεις εχθρούς (ζέστη, φως, υγρασία) και ανυπεράσπιστα στον κίνδυνο νοθείας. Ιδίως για έναν τουρίστα που δε γνωρίζει, λίγες σταγόνες θα μπορούσαν να καταστρέψουν ένα καλοψημένο ψάρι ή μια φρεσκοκομμένη σαλάτα.
3) Σε αυτό το δίκτυο HORECA (ξενοδοχείων, εστιατορίων, καφέ), θα έβρισκε εμπορική διέξοδο ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού ελαιολάδου που σήμερα φεύγει χύμα στις κατώτερες δυνατές τιμές στην Ιταλία. Αυτό θα ήταν προς όφελος των ελαιοπαραγωγών, που θα πουλούσαν ακριβότερα το λάδι τους. Θα ήταν επίσης προς όφελος πάρα πολλών από τις 310. μικρομεσαίες κυρίως. επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου που σήμερα βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη τη χώρα. Η συνωμοσιολογία ότι θα ωφελούνταν οι πολυεθνικές δείχνει πλήρη άγνοια του χώρου. Αντίθετα. οι μικρές περιφερειακές μονάδες θα ωφελούνταν και αυτό δείχνει την υποκρισία των διαφόρων φούχτελων και άλλων γερμανικών ιδρυμάτων. που τώρα τελευταία διοργανώνουν στις ελαιοκομικές περιοχές ημερίδες προώθησης του ελληνικού ελαιολάδου και μαθήματα περιφερειακής ανάπτυξης.
4) Ένα πολύ σημαντικό μέρος των 100 - 150 χιλ. τόνων του ελληνικού ελαιολάδου που διακινούνται χύμα προς Ιταλία ή και στην εσωτερική αγορά, θα αποκτούσε επώνυμο, προστιθέμενη αξία, προσφέροντας προστασία και γαστριμαργική απόλαυση στους πελάτες/καταναλωτές, και όλα αυτά με μια πολύ μικρή επιβάρυνσή τους.

Πηγή: www.olivenews.gr