Πώς προκύπτει η τόλμη και πότε μπαίνουν τα όρια; Το TEDxLesvos, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία την περασμένη Κυριακή στη Μυτιλήνη με θέμα το Daring, το να τολμάς, έφερε στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου δύο ανθρώπους, μεταξύ αρκετών ακόμα, οι οποίοι φρόντισαν με τις ομιλίες τους να εμπνεύσουν το κοινό, δείχνοντας ότι στην καθημερινότητά μας το πιο σημαντικό που μπορεί να πετύχει κανείς είναι να μη σταματά να ονειρεύεται, αλλά κυρίως να ζει.

Στο πλαίσιο του πρώτου διαλείμματος, έξω από το Δημοτικό Θέατρο, οι διοργανωτές είχαν στήσει έναν ειδικό χώρο για την πραγματοποίηση κάποιων Q&A συζητήσεων, ερωτήσεις και απαντήσεις μεταξύ του κοινού και των ομιλητών δηλαδή. Η πρώτη εξ’ αυτών πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στην Κική Τσακαλδήμη και τον Παναγιώτη Διμπαμπή, υπό το συντονισμό του δημοσιογράφου του «Ε», Βαγγέλη Παπαντώνη. 

 

 

Η Κική Τσακαλδήμη είναι η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ. Ωστόσο μέχρι πριν δύο χρόνια δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με την ορειβασία. Η εμπειρία της στο υψηλότερο βουνό του κόσμου, στη λεγόμενη και «dead zone» όπου κανείς ζωντανός οργανισμός δεν μπορεί να επιζήσει λόγω της έλλειψης οξυγόνου, ήταν συγκλονιστική. Και η δύναμη της ψυχής της, έχοντας φτάσει στα 8.250μ, μόλις 600 μέτρα από την κορυφή του κόσμου, αποδεικνύεται τεράστια. Αποφασίζει να επιστρέψει στη βάση της, γιατί οι καιρικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, με φόβο ακόμα και για την ίδια της τη ζωή. Τη συγκεκριμένη μέρα κανείς δεν κατάφερε να φτάσει ως την κορυφή. Κι όσοι το επιχείρησαν, αγνοώντας την «επιθυμία» του βουνού, είτε δε ζουν σήμερα είτε επέστρεψαν ακρωτηριασμένοι.

 

Ο Παναγιώτης Διμπαμπής είναι Μυτιληνιός και γνωστός στην αθλητική κοινότητα του νησιού για τα κατορθώματά του στο τρίαθλο. Πριν ασχοληθεί όμως ενεργά με τον αθλητισμό, χρειάστηκε να αλλάξει κυριολεκτικά η ζωή του μετά από ένα χειρουργείο στη μέση, από το οποίο αποκόμισε δύο δίσκους τιτανίου. Έγινε έτσι πριν καν το συνειδητοποιήσει ένας «Iron Man». Παιχνίδια της μοίρας, αφού εργάζεται ως μηχανουργός και λίγα χρόνια μετά τερμάτισε όχι μία, αλλά δύο φορές, τον πιο απαιτητικό αγώνα τριάθλου, το «Iron Man», κάνοντας περήφανους συγγενείς και φίλους.

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Παπαντώνη

Τολμήσατε αυτό που οι περισσότεροι στο άκουσμα και μόνο όσων θα επιχειρούσατε, θα σας αποκαλούσαν τρελούς. Τελικά χρειάζεται να κουβαλάς αυτή τη γλυκιά τρέλα;

Κ.Τ.: «Δεν θεωρώ ότι είμαστε τρελοί. Χρειάζεται να ακούς αυτό που λέει η καρδιά σου. Πιστεύω ότι είναι κάπως ελληνικό όλο αυτό με την τρέλα. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι πιο τολμηροί. Εμείς εδώ έχουμε μάθει να είμαστε μέτριοι. Δεν είναι όμως αυτό για το οποίο έχουμε έρθει στη ζωή. Αν λοιπόν τολμήσουμε όλοι, δεν θα αποτελούμε εμείς τις εξαιρέσεις.»

Π.Δ.: «Στη δική μου περίπτωση θα χρειαζόμουν αρκετή τρέλα, για να μπορέσω να κάνω αυτή την υπέρβαση. Δεν είχα ασχοληθεί ενεργά με τον αθλητισμό και βρέθηκα να τρέχω, να ποδηλατώ ή να κολυμπώ μέσα στο κρύο, ώστε να προετοιμαστώ. Πρέπει να έχεις τρέλα, όμως πέρα από αυτό πρέπει να ακούς όσα θέλει η ψυχή σου. Όλα αυτά μαζί θα σε βοηθήσουν να πας μπροστά και γιατί όχι να τερματίσεις τον αγώνα της ζωής σου.»

Μέτρησε στην απόφασή σας το γεγονός ότι η κοινωνία μας διακατέχεται από πολλά στερεότυπα; Ότι η ορειβασία είναι ανδρική υπόθεση ή ότι σε ένα Iron Man συμμετέχουν μόνο υπέρ-αθλητές. Θέλατε να τους αποδείξετε ότι κάνουν λάθος;

Κ.Τ.: «Είναι μια πολύ σημαντική παρατήρηση αυτή. Στα βουνά οι γυναίκες είναι ελάχιστες. Μερικοί πιστεύουν ότι δεν είμαστε τόσο δυνατές και ικανές να ανταπεξέλθουμε. Τα στατιστικά λένε πως δεν ισχύει όμως. Προσωπικά νιώθω πολύ χαρούμενη γιατί μετά την ανάβασή μου και τη δημοσιότητα που πήρε αυτό το εγχείρημα, πολλές νέες γυναίκες προετοιμάζονται πλέον και επιχειρούν να ανέβουν στα ψηλά βουνά. Δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις στην ορειβασία λοιπόν.»

Π.Δ.: «Σε όσους αγώνες έχω λάβει μέρος, έχω συναντήσει αθλητές που δεν είναι αρτιμελείς αλλά καταφέρνουν να τερματίσουν έναν αγώνα Iron Man. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ μικρός ανάμεσά τους. Αυτοί οι άνθρωποι με την προσπάθειά τους εκμηδενίζουν κάθε στερεότυπο της κοινωνίας μας.»

Ήταν συνειδητά τα όρια που θέτατε πριν ξεκινήσετε; Ή μήπως από τον ενθουσιασμό του εγχειρήματος παρασυρθήκατε κάποιες φορές και χρειάστηκε κάποιος να σας επαναφέρει στην πραγματικότητα;

Κ.Τ.: «Είχα πει ότι θα ανέβω στο Έβερεστ πάση θυσία. Με μία μόνο προϋπόθεση. Αν το βουνό δεν θέλει να ανεβώ, θα είναι ο μόνος λόγος για να σταματήσω. Κάτι που τελικά έγινε.»

Π.Δ.: «Επειδή ξεκίνησα να αθλούμαι μετά από ένα πολύ δύσκολο χειρουργείο, σε εμένα κάθε εμπόδιο που συναντούσα στην πορεία αυτή λειτουργούσε ανάποδα. Μου έδινε περισσότερη δύναμη για να συνεχίσω, σκεπτόμενος όλα όσα έχω καταφέρει ως εκείνη τη στιγμή, παίρνοντας θάρρος μέσα από τις νίκες μου».

Θεωρείτε εαυτόν σοφότερο μετά από όλες εκείνες τις μοναδικές εμπειρίες;

Κ.Τ.: «Δεν ξέρω αν έχω γίνει σοφότερη, γνωρίζω όμως ότι νιώθω καλύτερος άνθρωπος. Είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη. Αν δεν είχα επιχειρήσει όλα αυτά, δεν θα μπορούσα σήμερα να τολμάω τα επόμενα βήματα στη ζωή μου, που μπορεί πάλι να με τρομάζουν, αλλά έχω μάθει πια να μην τα παρατάω.»

Π.Δ.: «Ναι. Η ζωή μας πάνω απ’ όλα είναι μια μάχη με τον εαυτό μας. Έμαθα να κάνω πράγματα για εμένα κι αυτό προσπαθώ να δώσω παράδειγμα και στα παιδιά μου».