Ένας χρόνος και δύο μήνες έχουν περάσει από τη φωτογραφία που συγκλόνισε παγκοσμίως, του μικρού Αϊλάν να κείτεται νεκρός σε παραλία της Αλικαρνασσού, μια φωτογραφία που έφερε με τον πιο τραγικό τρόπο την προσφυγική κρίση στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής ατζέντας.

Αυτή τη φορά ένα άλλο παιδί, Κούρδος πρόσφυγας μόλις πέντε ή έξι χρόνων, από το Ιράκ βρήκε τραγικό θάνατο, εδώ, στη Λέσβο και απομακρύνθηκε για πάντα από τη μαμά του και τον αδερφό του, που νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση στην Αθήνα.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πού θα μπορούσε να φτάσει, τι θα μπορούσε να μάθει, να σπουδάσει, πώς θα μεγάλωνε.

Μόνο αυτό όμως σκέφτομαι από τα ξημερώματα της «Μαύρης Παρασκευής». Άραγε θα μάθουμε ποτέ το όνομά του, την ιστορία του, για να μπορέσουμε κάπως, να μην ξεχάσουμε τούτο το έγκλημα;

Ας ελπίσουμε ότι το άλλο παιδάκι, ο αδερφός του, θα τα καταφέρει και θα κουβαλήσει όλες τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις απώλειες, στον παραέξω, δυτικό και  πολιτισμένο –πανάθεμά μας- κόσμο.

ΥΓ. Τεό, σ' ευχαριστώ που θυμάσαι...