Να βλέπεις ένα μικρό να σέρνει τη σάκα του στο δρόμο, γιατί θέλει να πάει σχολείο, μια μάνα να μαθαίνει ότι μετά από 10 μήνες μπορεί να ξαναδεί τα πέντε της παιδιά, έναν Πακιστανό να σου λέει ότι «τα Ελληνικά είναι μια εύκολη γλώσσα!», να προσπαθείς να πάρεις μια δήλωση από το Στ. Μυρογιάννη, αλλά να του τραβά τα παντελόνια ένα τρίχρονο για να πει σε ένα άλλο -πεντάχρονο- να αφήσει την κούνια για να ανέβει… Ευτυχία!

Κι όμως, σ’ αυτές τις άπειρες ώρες αναμονής για το πολυπόθητο χαρτί που μπορεί να σε στείλει στην Ευρώπη ή να σε γυρίσει στην Τουρκία, σ’ αυτό το «περίμενε» που μοιάζει με αιωνιότητα, η ευτυχία παραμονεύει, αρκεί να μην περιμένεις μόνο, αλλά να σε περιμένουν και κάποιοι.

Μια απροσδόκητη, αλλά απερίγραπτα «ευτυχής» συνάντηση, όπως την περιγράφει επιστημονικά ο κοινωνικός ανθρωπολόγος, καθηγητής, Ευθύμιος Παπαταξιάρχης συμβαίνει κάθε μέρα δίπλα μας. Άνθρωποι που δουλεύουν αλλά και εθελοντές άνοιξαν την καρδιά τους και έδωσαν ζωή «σε αυτούς που μένουνε και περιμένουνε», όπως λένε οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου για να την ξαναβρούν.

Στη δική μας θέση δεν μπορούν να μπουν, ούτε εμείς στη δική τους, όταν όμως καθόμαστε στον ίδιο χώρο, αφουγκραζόμενοι ο ένας τον άλλον, κάτι άλλο συμβαίνει. Το «Ε» έκανε αυτές τις μέρες μια ασυνήθιστη για τα δημοσιογραφικά ειωθότα «βόλτα» στους προσφυγικούς καταυλισμούς του ΠΙΚΠΑ, του Καρά Τεπέ και του εκπαιδευτικού κέντρου «Mosaik». Όχι για να καταγράψει προβλήματα, αλλά για να παρατηρήσει αυτήν την ευτυχή συνύπαρξη.

Στο ΠΙΚΠΑ

Από το πρωί, το ΠΙΚΠΑ ξυπνάει. Οι πρώην παιδικές δημοτικές κατασκηνώσεις, που το 2012 άνοιξαν τις πύλες τους και γέμισαν αλληλεγγύη, έχουν βρει την καθημερινότητά τους. Εκατό πρόσφυγες, οικογένειες με παιδιά και ευάλωτες περιπτώσεις φιλοξενούνται σε μια δομή που ολοένα και ομορφαίνει.

Ο μικρός πρόσφυγας περιμένει πώς και πώς να δει την Έφη Λατσούδη για να την πειράξει, ενώ η μαμά του ετοιμάζεται να τον βρέξει

Η Έφη Λατσούδη δίνει τον τόνο, ενώ η Δήμητρα Ιππιώτη κάνει τη διάγνωση! Εξάλλου, παρέχονται ακόμα και ιατρικές υπηρεσίες, ενώ με το ποσό που συγκεντρώθηκε από δωρεές δόθηκε σύγχρονος εξοπλισμός για τις ανάγκες του ΠΕΔΥ. «Ήταν αναγκαίο να βοηθηθεί και παραμένει ζητούμενη η ενίσχυση του ΠΕΔΥ, καθώς το νοσοκομείο “φρακάρει” πολύ συχνά για περιπτώσεις που χρήζουν πρωτοβάθμιας ιατρικής περίθαλψης», είπε η νοσηλεύτρια Δ. Ιππιώτη στο «Ε».

Λίγο νωρίτερα μπήκαμε στη μεγάλη κουζίνα του ΠΙΚΠΑ, όπου έβγαιναν φρέσκες και ψήνονταν οι επόμενες αραβικές πίτες. Υπάρχει και μια μικρότερη κουζίνα, όπου ο κάθε φιλοξενούμενος μπορεί να μαγειρεύει ξεχωριστά. «Τη φτιάξαμε και έχει μεγάλη ζήτηση και ο λόγος είναι ότι, για να έχουν αυτοί οι άνθρωποι μια καθημερινότητα, πρέπει να έχουν και τη δυνατότητα να μαγειρεύουν», εξήγησε η Ε. Λατσούδη.

Στο ΠΙΚΠΑ νωρίς κάθε πρωί ψήνονται οι αραβικές πίτες!

«Θα ξαναδεί τα παιδιά της!»

Μια κυρία από τη Βαγδάτη λίγο πιο πέρα άρχισε χαρούμενη να μιλά και στη συνέχεια να τραγουδά. Η Έφη εξήγησε ότι μόλις της είχαν τηλεφωνήσει ότι σε δύο μήνες θα μετεγκατασταθεί στη Γερμανία και θα δει τα πέντε παιδιά της που βρίσκονται εκεί με το σύζυγό της. Εκείνη περίμενε στη Λέσβο από το Φεβρουάριο αυτό το τηλεφώνημα και οι φιλοξενούμενοι του ΠΙΚΠΑ, οι εργαζόμενοι και οι εθελοντές την αγκάλιασαν και μοιράστηκαν τη χαρά της.

Και είναι και τα παιδιά προσφυγάκια εκεί. «Γίνονται καθημερινά μαθήματα Ελληνικών και δραστηριότητες. Όμως τα ίδια τα παιδιά ζητούν να πάνε σχολείο, μας λένε πόσο θέλουν να μάθουν Ελληνικά και να γνωρίσουν Ελληνάκια», περιέγραφε η Έφη, που απαθανάτισε ένα μικράκι να σέρνει τη τσάντα του για να βγει από τον καταυλισμό, φωνάζοντας ότι θέλει να πάει σχολείο!

Στον Καρά Τεπέ

Πολύ μεγαλύτερο χωριό, κωμόπολη πια, το ανοιχτό Κέντρο Φιλοξενίας του Καρά Τεπέ. Οι δραστηριότητες πληθαίνουν και εμπλουτίζονται, ενώ οι δομές βελτιώνονται για τους 1.000 ανθρώπους που φιλοξενούνται. Υπάρχουν γειτονιές και γειτονιές. Εμείς πετύχαμε εκείνη των Αφγανών, που γιόρταζαν το δικό τους «ραμαζάνι» έχοντας βάλει ηχεία. Την ίδια ώρα σε άλλο σημείο μερικά παιδιά έκαναν κούνια και άλλα έπαιζαν ποδόσφαιρο στο γήπεδο.

Ο διευθυντής του Κέντρου Σταύρος Μυρογιάννης μάταια προσπαθούσε να μας κάνει δηλώσεις. Ένα μικρό τρίχρονο τού τραβούσε τα παντελόνια για να επιβάλει την τάξη. Ήταν η ώρα να κάνει εκείνο κούνια. «Ξέρω πια τα μικρά τους ονόματα και τις έγνοιες τους. Τους φωνάζω στο γραφείο για να τα λύσουμε ή πηγαίνω εγώ ο ίδιος. Ακόμα και με ζευγάρια που μαλώνουν έχω αρχίσει να κάνω συμβουλευτική!», μας εκμυστηρεύεται.

 Στον Καρά Τεπέ αναρωτιέσαι πόση ευτυχία μπορεί να «μοιράσει» μια μπάλα!

Στο «Mosaik»

Την Τετάρτη το απόγευμα στο «Mosaik», λίγο μετά τις 7, σερβίρεται πίτσα! Το «Mosaik» είναι ο πολυχώρος που λειτουργεί μέσω δωρεών επί της οδού Σαπφούς, στο κέντρο της Μυτιλήνης. Η Κατερίνα Ευσταθίου-Σελάχα και ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς από την «Αγκαλιά» κατεβαίνουν από την Καλλονή για να παραδώσουν εθελοντικά μάθημα.

«Το έχουμε αγαπημένη συνήθεια μετά το μάθημα να τρώμε όλοι μαζί πίτσα», μας λένε. Εκείνη την ώρα ξεκινά ο Κώστας το μάθημα Ελληνικών. Χτυπάμε διστακτικά την πόρτα… για να ενοχλήσουμε την τάξη. Βρίσκουμε πέντε «μαθητές» και «μαθήτριες» από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Αφρική να διαβάζουν Eλληνικά! Ο Κώστας εξηγεί ότι οι μαθητές του τους τελευταίους έξι μήνες έχουν κάνει τεράστια πρόοδο. Ρωτάμε έναν από αυτούς «πώς σου φαίνονται τα Ελληνικά;» και απαντά: «Είναι πολύ εύκολα»!

Έξι μήνες από το πρώτο μάθημα Ελληνικών, οι «μαθητές» του «Μosaik» διαβάζουν, δίνουν ραντεβού και ψωνίζουν στα Ελληνικά!

Στο μεταξύ, από κάτω οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στην ψηφιδωτή αυλή, ενώ στο υπόγειο άλλοι πρόσφυγες μετατρέπουν σε ευφάνταστες τσάντες τα σωσίβια, ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν από τη Λέσβο.

«Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»…