Ιούνης με ανθισμένες τις καστανιές, οι κυψέλες τοποθετημένες στα ξέφωτα του καστανιώνα, σαν εργατικές κατοικίες παλιάς εποχής, πανομοιότυπες, με το βουητό των μελισσών σαν μικρή σειρήνα να δυναμώνει όσο πλησιάζεις και να σου λέει άλλαξε δρόμο μπαίνεις σε απαγορευμένη περιοχή μπαίνεις σε χώρο εργοταξίου.

Κι’ αυτοί οι βωλίτες όχι λίγες φορές ανάμεσα στις κυψέλες δυο- δυο, ή τρεις - τρεις, σαν την Αμαδρυά με τις κόρες της που με άηχο τραγούδι και τα κάλλη τις νιότης τους να σε προκαλούν να βρεθείς κοντά τους. Έχασα κι’ εγω τα λογικά μου μια φορά και τα ξαναβρήκα με μερικά κεντριά στο κεφάλι αλλά και δυο βωλίτες στα χέρια μου.

Οι μέλισσες να τρυγούν νέκταρ απ’ τις ανθισμένες καστανιές, πουλιά να κελαηδούν, πεταλούδες σαν πέταλα λουλουδιών που τα παρασέρνει ο αέρας αφήνοντας την σκιά τους στο έδαφος κάτω απ’ το ήλιο που και που κανένα φίδι να φεύγει και οι μανιταρόφιλοι όχι όλοι, μόνο αυτοί που ήξεραν και γνώριζαν ότι αυτή την εποχή εμφανίζονται τα πιο εύγευστα τα πιο γνωστά σε άλλα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο. Τα Boletus.

Η αναγνώριση τους είναι εύκολη γιατί δεν μοιάζουν καθόλου με τα μανιτάρια που οι πιο πολλοί έχουμε στο μυαλό μας και ειδικά με τους Lactarius. Τα Boletous δεν έχουν ελάσματα ( φυλλαράκια ) κάτω απ’ το καπέλο αλλά πόρους οι οποίοι είναι μικροσκοπικοί σωλήνες που μέσα σ’ αυτούς υπάρχουν τα αναπαραγωγικά όργανα του μανιταριού. Το μέγεθος του καπέλου τους είναι αρκετά μεγάλο σε διάμετρο 25+ εκατοστά, αλλά και σε όγκο αρχικά σφαιρικό μετά ημισφαιρικό και στο τέλος σχεδόν επίπεδο. Η επιδερμίδα του καπέλου από υγρή ή λιπαρή έως στεγνή ή βελούδινη και σε κάποια με έντονες ραγάδες ανάλογα με τον καιρό. Το πόδι ανοιχτό καφέ κάποια με λευκή βάση, σε σχήμα κυλινδρικό ή σαν φελλός σαμπάνιας ή βαρελόμορφο σε κάποια με καφέ σε άλλα με λευκό δίχτυ .

Στα boletus δεν υπάρχουν θανατηφόρα είδη. Υπάρχουν όμως κάποια τοξικά που στην περίπτωση κατανάλωσης τους θα μας ταλαιπωρήσουν με γαστρεντερικά προβλήματα για κάποιες ώρες. Όμως αυτά μπορούμε να τα αποφύγουμε γιατί τα τοξικά μανιτάρια θα μας απωθήσουν από το χρώμα των πόρων του καπέλου αλλά και της σάρκας τους που με το κόψιμο θα μεταχρωματιστεί σε γαλάζιο σκούρο η και μαύρο χρώμα. Προσωπικά αποφεύγω κάθε βωλίτη που στην τομή η σάρκα τους παίρνει το οποιοδήποτε χρώμα. Οι βωλίτες που μας ενδιαφέρουν έχουν τη σάρκα τους λευκή και σε νεαρή ηλικία και τους πόρους τους λευκούς. Σε ώριμη ηλικία οι πόροι παίρνουν λαδοκίτρινο χρώμα. Στο πόδι υπάρχει δίκτυ ανάγλυφο η καλοσχηματισμένο, σε άλλους μέχρι την βάση του ποδιού και σε άλλους μέχρι την μέση.

Κατά τη συλλογή τους θα πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουν σκουλήκια γι’ αυτό πριν τον «ξεριζώσουμε» ελέγχουμε αν το πόδι είναι μαλακό ή σφιχτό από αυτό καταλαβαίνουμε αν έχει σκουληκιάσει και πόσο. Το κόβουμε λίγο λίγο από το κάτω μέρος (φέτες) μέχρι να μη βλέπουμε σκουλήκια ή συρίγγια σκουληκιών. Αν και κάποιος Ιταλός φίλος υποστήριζε ότι όταν ο βωλίτης δεν «περπατάει» απ’ τα σκουλήκια είναι καλός.

Όταν τους συλλέξουμε θα τους τοποθετήσουμε στο καλάθι με το πόδι προς τα επάνω ώστε αν έχει κανένα σκουλήκι αυτό να ανεβεί στο πόδι ( δεν πάει προς τα κάτω ) και μετά στο σπίτι κόβοντας πάλι μια φέτα να το απομακρύνουμε.

Τους βωλίτες για να τους συντηρήσουμε τους αποξηραίνουμε στον ήλιο ή στον αποξηραντή στους 60^ο κόβοντάς τους σε φέτες παράλληλες με τον άξονα του ποδιού, όσο το δυνατόν λεπτότερες κάτω του μισού εκατοστού αν είναι δυνατόν μαζί με το πόδι αφού κι’ αυτό τρώγεται. Έτσι αφυδατώνονται γρηγορότερα και μετά τους τοποθετούμε σε βάζα τα οποία μπορούμε να φυλάξουμε και στο ψυγείο, και εκτός, για μεγάλο χρονικό διάστημα, πάνω από χρόνο.

Για την ενυδάτωση των αποξεραμένων θα χρειαστεί να τα τοποθετήσουμε σε λίγο χλιαρό νερό για 20 λεπτά. Το νερό δεν το πετάμε λόγω του ότι έχει πάρει όλα τα αρώματα τους. Οι συνταγές πάρα πολλές για γαστρονομικές δημιουργίες με βωλίτες αποξεραμένους η όχι.