Όπου και να γυρίσει κανείς τη ματιά του στη Μυτιλήνη, βλέπει ξένους μετανάστες, οι περισσότεροι φυγάδες από την κόλαση της Συρίας… Την Παρασκευή το βράδυ, στο στέγαστρο του λιμανιού στο χώρο της αναχώρησης, παιδιά κοιμούνταν πάνω σε χαρτόκουτες. Το Σάββατο λίγο παραπέρα από το άγαλμα της Μικρασιάτισσας Μάνας, μάνες με μωρά στην αγκαλιά ξαπόσταιναν στα παγκάκια, ένας θεός ξέρει ερχόμενες από πού και πηγαίνοντας πού. Πριν μέρες, στο αεροδρόμιο έκπληκτοι πολλοί έβλεπαν Σύριες μάνες, με μωρά και αυτές στην αγκαλιά, να επιβιβάζονται από τη στάση απέναντι από την είσοδο του φρουρούμενου αεροδρομίου, στο αστικό λεωφορείο με κατεύθυνση τη Μυτιλήνη. Χθες το πρωί, έκπληκτοι και πάλι οι περισσότεροι των Μυτιληνιών έβλεπαν μετανάστες με μωρά στην αγκαλιά να ανηφορίζουν την οδό Ηλία Βενέζη, κατευθυνόμενοι στο κτήριο της Αστυνομίας προκειμένου να παραδοθούν… Η ίδια εικόνα και στο δρόμο της Λαφιώνας, από την Πέτρα προς την Καλλονή…

Δρόμοι γεμάτοι μετανάστες, ένα νησί που μόλις χθες δέχθηκε ακόμα 80 «λαθραίες» ζωές, σε απόδειξη αφύλακτων συνόρων, σε απόδειξη μιας πόλης όπου λιγοστοί άβουλοι αδυνατούν να περιθάλψουν στοιχειωδώς τους φυγάδες, σε απόδειξη ενός κράτους που καταρρέει ανήμπορο να προσφέρει τα στοιχειώδη σε ντόπιους και ξένους.

Στο λιμάνι
Παρασκευή βράδυ, στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Οι πληροφορίες λένε πως το πιο ακριβοθώρητο δωμάτιο στο λιμάνι της Μυτιλήνης είναι ένα παγκάκι στο σκέπαστρο του επιβατικού λιμανιού. Μια επίσκεψη, και έδειξε πως τα πράγματα είναι έτσι ή ίσως κι ακόμα χειρότερα.

Περίπου 20 παράνομοι μετανάστες, οι περισσότεροι φυγάδες από τη Συρία. Κάποια τυχερά από τα παιδιά τους, σε κάποιο παγκάκι. Τα άτυχα, στα τσιμέντα με στρώμα χαρτόκουτες. Σκεπασμένα με ό,τι είχαν εύκαιρο. Και να σκεφτεί κανείς πως ακόμα ήταν καλοκαίρι…

Έντρομοι στην εικόνα της φωτογραφικής μηχανής οι Σύριοι φυγάδες. Τους ηρεμούμε και κουβεντιάζουμε μαζί τους. Από τη βόρεια Συρία. Πέρασαν τα σύνορα με την Τουρκία. Από τη μια οι βόμβες των δυνάμεων του Άσαντ, από την άλλη οι βόμβες των αντικαθεστωτικών και στο μέσον ο δουλέμπορος. Από 1.000 έως 3.000 ευρώ το κεφάλι η διαδρομή από τη βόρεια Συρία στην… Ευρώπη. «Κανείς δε μας είπε πως θα έλθουμε στην Ελλάδα. Μας είπαν για Ευρώπη και φύγαμε. Έχουμε συγγενείς στη Γερμανία και ελπίζουμε να φτάσουμε εκεί…» Κανείς δεν τους μίλησε για το σύγχρονο «Νταχάου» του κέντρου της Αθήνας όπου θα κατέληγαν… Τα παιδιά αμέριμνα κοιμούνται, οι μεγάλοι συζητούν στη σκιά του όγκου του «Νήσος Χίος» που το πρωί θα τους οδηγήσει στην Αθήνα… «Πού να ξέρουν πού πάνε…», μονολογείς.

Παντού…
Το Σάββατο το μεσημέρι, στην Επάνω Σκάλα, η εικόνα χειρότερη. Μωρά και μεγάλες γυναίκες στα παγκάκια. Αυτές στη σκιά του αγάλματος της Μικρασιάτισσας Μάνας… Χτες το πρωί, στο ύψος της Λαφιώνας, κάπου 20 με μωρά περπατούν προς… τη Μυτιλήνη! Τα τηλέφωνα πέφτουν βροχή. Πού βγήκαν, πού πάνε… Κανείς δεν ξέρει.

Κι ακόμα χειρότερα, χθες το πρωί στη Μυτιλήνη στην οδό Ηλία Βενέζη. Ένα λεφούσι άνθρωποι ανηφορίζουν. Τελικά φτάνουν έξω από το κτήριο της Αστυνομίας. Παραδίδονται στο φρουρό… Ξαποσταίνουν περιμένοντας τον… εγκλεισμό τους στα σκαλιά του κτηρίου της Πολεοδομίας.

Χθες βγήκαν στο Μανταμάδο κι άλλοι 30 με έξι παιδιά…

Κανείς δεν ασχολείται με ετούτους τους ανθρώπους. Η Αστυνομία έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Οι φορείς της κοινωνίας σιωπούν επιβεβαιώνοντας όλοι μαζί την καταγγελία του συντονιστή των Οικολόγων Πράσινων της Μυτιλήνης, Μιχάλη Μπάκα, πριν μια μόλις εβδομάδα: «Παρ’ όλες τις επανειλημμένες εκκλήσεις των κατοίκων του Σκαλοχωρίου προς τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις να τους παραλάβουν, 24 ώρες μετά οι πρόσφυγες είναι ακόμα στο δρόμο, το βράδυ κοιμήθηκαν έξω από την εκκλησία του χωριού και η κατάσταση περισώζεται από τις φιλότιμες προσπάθειες των φιλόξενων κατοίκων του Σκαλοχωρίου και της εθελοντικής οργάνωσης “Αγκαλιά”», έλεγε τότε.

Και στα κρατητήρια της ΕΛΑΣ. Εκεί χθες βρίσκονταν 130 άνθρωποι περιμένοντας την «απελευθέρωσή» τους.

Θα τις συνηθίσουμε κι αυτές τις εικόνες, όπως συνηθίσαμε τόσα και τόσα άλλα;