«Πρέπει να αγαπάς τη ζωή για να έχεις μέσα σου ζωή και πρέπει να έχεις μέσα σου ζωή για ν’ αγαπάς τη ζωή…» Σε αυτό και μόνο μπορεί να συνοψιστεί το μήνυμα της παράστασης «Η μικρή μας πόλη», που ανέβασαν οι «Άστεγοι» στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης το τελευταίο  τριήμερο. Με αφαιρετική σκηνοθεσία του Χρήστου Μαλακού που θύμιζε «Dogville» τού Φον Τρίερ και λιτή επίπλωση, αλλά και τα ωραία κοστούμια της Λένας Τριανταφύλλου που συνέβαλαν καθοριστικά στην απόδοση της ατμόσφαιρας της εποχής, οι ηθοποιοί των «Αστέγων» που συμμετείχαν στην παράσταση έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Σε μια παράσταση που είχε σκοπό να μας κάνει να σκεφτούμε πώς περνάμε τη ζωή μας, σε ποια πράγματα δίνουμε βάρος και για ποια αξίζει να το κάνουμε, πριν η ζωή φύγει.

1901. Κοντά στα σύνορα της πολιτείας της Μασαχουσέτης, μια μικρή πόλη: το Γκρόβερς Κόρνερς. Και η παράσταση του Σαββάτου που συγκέντρωσε πολύ κόσμο ξεκίνησε - όπως και οι δύο που ακολούθησαν - μια ωραία πρωία, λίγο πριν την αυγή, με τους μικρούς Τατιάνα Σβώρου και Αντώνη Μυρσινιά στο πιάνο.
Τους θεατές εισήγαγε στη… χωροταξία τού Γκρόβερς Κόρνερς, ως διευθυντής σκηνής, ο Κλεομένης Τζανέτος. Οι πρώτοι «είδαν» έτσι τις συνοικίες της - μεταξύ τους και αυτή «των Πολωνών» - την αγορά, το σχολείο, το ταχυδρομείο, τις φυλακές και το τι γίνεται στο καθένα, έμαθαν πότε και από ποιον θα φτάσει στον τόπο το πρώτο αυτοκίνητο και «μπήκαν» στα σπίτια των δύο πρωταγωνιστριών οικογενειών, των Γκιμπς και των Γουέμπ.
Από άλλους ηθοποιούς, τον Παναγιώτη Χατζηβαγιάννη ως καθηγητή Γουίλλαρντ και το Λευτέρη Μυρσινιά ως κύριο Γουέμπ και εκδότη της εφημερίδας «Ο φρουρός του Γκρόβερς Κόρνερς», μάθαμε ακόμη περισσότερα: για τη δημογραφία και για την κοινωνικοπολιτική οργάνωση της μικρής πόλης των αρχών του 20ού αιώνα, απλά, μικροαστικά και καθημερινά στοιχεία και έθιμα, μέσω παρεμβάσεων και από το «κοινό» που δεν… δίστασε να θέσει στον κ. Γουέμπ ερωτήσεις.

Η αγάπη, ο γάμος, ο θάνατος
Και κάπου εκεί άρχισε ο έρωτας μεταξύ της «καλής μαθήτριας» Έμιλυ Γουέμπ (Κατερίνα Κομνηνάκα) και του… «κολλημένου με την μπάλα» Τζωρτζ Γκιμπς (Σταμάτη Γιαννάκη), φίλων και γειτονόπουλων από μικρά παιδιά. Που κοιτούσαν μαζί από τα παράθυρά τους το φεγγάρι και έκαναν ο καθένας τις δικές του σκέψεις και τα δικά του όνειρα, που φαινομενικά διέφεραν τόσο πολύ.
Επιστρέψαμε στη μικρή πόλη τρία χρόνια μετά - 1.000 μέρες δηλαδή - και είδαμε πώς και πόσο είχε αλλάξει η ζωή, όχι όμως και οι καθημερινές συνήθειες, ποιοι είχαν «φύγει» και ποιοι είχαν μείνει. Έχοντας φτάσει πλέον στην τελευταία τάξη του σχολείου, ο Τζωρτζ και η Έμιλυ εξομολογήθηκαν την αγάπη τους και αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους. Το κοινό παρακολούθησε έτσι το πώς ξεκινάει η απόφαση δύο ανθρώπων να ζήσουν μαζί όταν ανακαλύπτουν πως είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, τις αντιδράσεις των γονιών τους όταν τους ανακοινώθηκε η απόφαση, την ανακοίνωση της δικής τους απόφασης στα παιδιά τους, το φόβο και τις δεύτερες σκέψεις πριν το γάμο, τον ίδιο το γάμο, «τον πιο όμορφο απ’ όλους».
Και ξαφνικά… η ζωή είχε τελειώσει. Και το κοινό βρέθηκε στο νεκροταφείο του Γκρόβερς Κόρνερς μετά από χρόνια, με τους νεκρούς του χωριού (κάποιους από τους οποίους αναγνώριζε) να παρακολουθούν μαζί του την εξιστόρηση από τον Κλεομένη Τζανέτο τού πώς βρέθηκε ο καθένας τους εκεί. Και στη συνέχεια να παρακολουθούν τις ζωές και τις αντιδράσεις των ζωντανών, δίνοντας μαθήματα ζωής και θυμίζοντάς μας αυτά που σε καθημερινή βάση ξεχνάμε να προσέξουμε.
Κάπου εκεί έληξε η παράσταση που ξεκίνησε με μια γέννηση και τελείωσε με ένα θάνατο. Ένα ολοκληρωμένο ταξίδι της ζωής στη «Μικρή Πόλη» του καθενός…


Οι «κάτοικοι» του Γκρόβερς Κόρνερς λίγο πριν την παράσταση του Σαββάτου (πάνω)… και ξαφνικά, η ζωή έχει τελειώσει

Οι πρωταγωνιστές αφηγούνται
«Το νόημα του έργου αφορά τη ζωή μας, όπως περνάει χωρίς να δίνουμε αξία σε πράγματα που αφήνουμε να περνούν απαρατήρητα. Μας δείχνει πως πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή μας και που εμείς τα προσπερνάμε», είπε στο «Ε» μετά την παράσταση ο Κώστας Τζουγκράνης, που είδαμε στο ρόλο του γιατρού Γκιμπς. «Όπως και κάθε παράσταση, έτσι κι αυτή ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Κάθε έργο, άλλωστε, είναι μοναδικό και σε προκαταβάλλει διαφορετικά συναισθηματικά. Πέρα από αυτό, έχει αρχίσει να γίνεται οικείος και ο χώρος του Δημοτικού Θεάτρου, αφήνοντάς μας μια γλυκιά και όμορφη ανάμνηση και αίσθηση από την παρουσία μας εκεί. Και πρέπει να τονίσω και τη συμβολή σε αυτό και του κοινού, που ήταν πολύ θερμό.»
«Αυτό που μου έχει μείνει από την παράσταση, είναι μια φράση της Έμιλυ που θέτει ένα ερώτημα: “καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ποτέ, ζούνε οι άνθρωποι τη ζωή τους κάθε λεπτό, κάθε στιγμή;”. Σε αυτά τα λόγια, νομίζω, συνοψίζεται το νόημα του έργου, ενός έργου γενικά δύσκολου, το οποίο μας ταξίδεψε και μας έδωσε γλυκά συναισθήματα», μας είπε η Κατερίνα Κομνηνάκα.
«Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, γιατί πραγματικά πέρασε το μήνυμα στο θεατή», είπε μετά την παράσταση και ο Κλεομένης Τζανέτος. «Πριν από αυτό, ωστόσο, φρόντισα προσωπικά να περάσει το μήνυμα του ότι “πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη στιγμή”, πρώτα απ’ όλα σε μένα. Ευχαριστούμε πολύ τον κόσμο που μας τίμησε και υποσχόμαστε ότι θα επανέλθουμε.»