Χρειάστηκε να σκοτωθεί ένα ανήλικο παιδί από αστυνομικό, για να εφαρμοστεί η υπάρχουσα διάταξη για την ψυχολογική εξέταση των υπηρετούντων στην Αστυνομία. Και αποδείχτηκε από την πρώτη εφαρμογή του μέτρου - όπως γράφηκε στον Τύπο - ότι στους 50 αστυνομικούς οι τρεις είναι ακατάλληλοι για να κρατούν όπλο.
Εάν, λοιπόν, σκεφθεί κανείς ότι στο σύνολο των 50.000 υπηρετούντων αστυνομικών, οι 3.000 είναι επικίνδυνοι, τότε το πράγμα αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις.
Ο κίνδυνος όμως από τους κακώς οπλοφορούντες δεν περιορίζεται στους κόλπους της Αστυνομίας. Υπάρχουν και άλλοι τομείς όπου η Πολιτεία εμπιστεύεται τα «όπλα» της σε ανθρώπους με ανεξέταστη ψυχική υγεία. Κι αυτά τα «όπλα» αποδεικνύονται πολλές φορές μεγαλύτερης κοινωνικής εμβέλειας και φονικότερα από τα συνήθη πυροβόλα όπλα. Οι οδηγοί αυτοκινήτων, οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα όσοι χειρίζονται τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας και κατέχουν θέσεις εξουσίας, απ’ όπου αντλούν τη δύναμη να διοικούν και να καθοδηγούν τους συνανθρώπους τους, είναι οιονεί οπλοφορούντες και από την καλή ή κακή χρήση των «όπλων» που διαθέτουν εξαρτάται η τύχη πολλών ανθρώπων.
Για τους ψυχοπαθείς της ασφάλτου που κυκλοφορούν ασύδοτοι και παίρνουν στο λαιμό τους αθώους ανθρώπους έχουν αναφερθεί ειδικότεροι από εμένα· θα περιοριστώ στους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών μας, στους οποίους η Πολιτεία έχει εμπιστευτεί τη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Εάν οι γονείς, που στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία για να μορφωθούν, είχαν συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ζημιά μπορεί να προκαλέσει ένας ψυχικά διαταραγμένος δάσκαλος στην ομαλή πνευματική και ηθική ανάπτυξη του παιδιού τους, θα είχαν προ πολλού εξεγερθεί απαιτώντας, όχι απλώς να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι πάνω από μια 20ετία παραμένουν ανεξέλεγκτοι στον τρόπο που ασκούν το διδακτικό τους έργο, αλλά και να περνούν, τουλάχιστον ανά τριετία, από ψυχολογική εξέταση ενώπιον Επιτροπής Ειδικών Επιστημόνων.
Μέχρι σήμερα, παρ’ όλον ότι ο Νόμος για την Οργάνωση και Λειτουργία της Εκπαίδευσης προβλέπει την απομάκρυνση από τη σχολική αίθουσα των εκπαιδευτικών που κρίνονται ακατάλληλοι για το εκπαιδευτικό έργο, η διάταξη αυτή του Νόμου παραμένει ανενεργή, διότι κανείς από τους «υπευθύνους» δεν τολμά ν’ αναλάβει τις ευθύνες του.
Ακόμα και στην περίπτωση κλινικά διαπιστωμένης ψυχοπάθειας, πρέπει να φτάσει στα όρια της διάλυσης ολόκληρη τάξη, ακόμα και ολόκληρο το σχολείο, για να αποσπασθεί ο προβληματικός εκπαιδευτικός σε θέση διοικητικού προσωπικού.
Και εν τω μεταξύ οι μαθητές, που είχαν την τύχη να... διδαχθούν από ένα τέτοιο δάσκαλο, έχουν υποστεί όλες τις παραμορφωτικές συνέπειες, που πολλές φορές καθορίζουν αρνητικά και τη μελλοντική τους σταδιοδρομία.
Έτσι, για έναν ακόμα πρόσθετο λόγο επιβεβαιώνεται το μεγάλο «κατά συνθήκην ψεύδος» της δωρεάν παιδείας και της ισότητας των ευκαιριών στη μόρφωση για τα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία, γιατί, βεβαίως, στην ιδιωτική εκπαίδευση, η διεύθυνση του σχολείου δεν χρειάζεται να περιμένει το πόρισμα καμμιάς εξεταστικής επιτροπής από ψυχολόγους για να απολύσει κάποιον εκπαιδευτικό, μόλις παρουσιάσει τα πρώτα δείγματα διδακτικής ανεπάρκειας ή τα πρώτα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα.
Τώρα, λοιπόν, που θα συζητηθεί συνολικά το πρόβλημα της παιδείας μας, είναι ευκαιρία να εξετασθεί η καθιέρωση της υποχρεωτικής ψυχολογικής εξέτασης και των υπηρετούντων εκπαιδευτικών.
Ίσως έτσι προληφθούν κάποιοι... πνευματικοί «φόνοι» ανήλικων παιδιών!

Υ.Γ. Το πρόσφατο τραγικό γεγονός με τον «οπλοφόρο» σπουδαστή της Σχολής του ΟΑΕΔ επιβάλλει την επέκταση της «ψυχολογικής παρακολούθησης» και στους μαθητές, και τους σπουδαστές, προτού ενταθούν τα φαινόμενα της βίας και της παραβατικότητας, που παρατηρούνται τελευταία και στα σχολεία της χώρας μας.