- Γιατί γράφεις όλο τα γκομενικά μας; Σου έχουμε εκχωρήσει δικαιώματα;
- Τόσα προβλήματα υπάρχουν. Πόσα σου κόβει εσένα, καλέ;
- Τριακόσια πενήντα.
- Γιατί δε γράφεις γι’ αυτά; Θα απεργήσεις την Τετάρτη;
Απέργησα. Ξύπνησα αργά το πρωί, ήπια το γαλλικό μου, άνοιξα τον υπολογιστή, στρώθηκα, ατυχήσατε… Ολόκληρο το Σαββατοκύριακο είχα κλιμακώσει την επίθεση στην κυβερνητική αυθαιρεσία, πλην ξημέρωσε η Δευτέρα, ανέβηκα στο Πανεπιστήμιο, κι από «ώρας έκτης έως ώρας ενάτης» που γράφει και το Ιερό Ευαγγέλιο, τέθηκε σε εφαρμογή ο αυτόματος πιλότος. Ανέβηκα στο γραφείο της Μάγδας.
-Ωραία μέρα, σήμερα!
- Έτσι ανέβηκες; Με τα καλοκαιρινά; Πού είναι η καμπαρντίνα σου; Ξέρεις πόσους βαθμούς έχει έξω;
- Κι άμα κάνει κρύο, θα ζεστάνει!
- Κάτι πάνω σου δεν είναι φυσιολογικό, σήμερα... Τι έγινε, καλέ;
- Τον είδα!
- Ωωωχχ! Να ζήσουμε, να τον θυμόμαστε, τι του έκανες, ζει;
- Μετά από 98 ημέρες, 1 ώρα και 40 πρώτα, εκ των οποίων τις πρώτες 52 μέρες, 4 ώρες και 30 λεπτά τον λάτρευα, ενώ τις υπόλοιπες ήθελα να του ανοίξω το κεφάλι, συναντηθήκαμε σήμερα...

Σηκώθηκε όρθια, η φωνή της πρόδιδε μια σχετική ένταση:
- Εσύ ζεις, για να δω, σε έχει βαρέσει πουθενά; Για κάνε μια στροφή! Εν τάξει είσαι, πες μου ότι ζει κι αυτός, ότι δεν ήρθες εδώ να κρυφτείς, γιατί η αστυνομία αναζητεί το δράστη του στυγερού φονικού…
- Μπορείς να μου πεις γιατί οι άντρες μόλις πιάσει κρύο φοράνε κάτι ζακάρ πουλόβερ χάλια και κάτι δερμάτινα μπουφάν παλιομοδίτικα σαν ένστολοι στο ρεπό τους;
- Άρα ο ανθρωπάκος είναι καλά· τώρα κάτσε, θα παραγγείλω καφέδες.
- Δεν είναι ανθρωπάκος!
- Ο Τομ Κρουζ, βρε αδελφέ! Α, δώσε μου την τσαντούλα σου που θέλω κάτι να κοιτάξω. Τι δουλειά έχουν, παιδί μου, τρία μήλα κατακόκκινα μέσα στο Balecianca;
- Είπα να το παίξω Εύα, συμβολικά, «γνωρίζετε», που λέει κι αυτός.
Δάγκωσε το ένα.
- Στάσου, να αχρηστεύουμε τα πυρομαχικά, φάε κι εσύ ένα.

Μου πέταξε το άλλο.
- Καλά, η Εύα είχε ένα μήλο. Κι η Λόλα στο αναγνωστικό επίσης…
- Κοίτα, το ταχύρρυθμο που έχω γραφτεί «όλοι οι τρόποι να ανοιγοκλείνετε το κεφάλι μιας καρδιάς που σας πλήγωσε», δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Μόλις του δώσουνε το Νόμπελ, θα του επιτεθώ, να κάνω διεθνή καριέρα. Μόνο στο «Alter» να μην έχει στάση. Τριανταφυλλόπουλος και Νικολούλη θα σκοτωθούν για ένα αποκλειστικό. Μπα… Τα λέω, τον βλέπω ύστερα και λειώνω...
- Δε μου λες, ο Αϊνστάιν είπαμε ήταν καλύτερος το καλοκαίρι;
- Να σου πω, δεν έχει σημασία. Βλέπεις έναν άνθρωπο, είναι καλό παιδί, ωραίος αντικειμενικά, σου φέρεται σωστά και τον συμπαθείς απλώς. Κι από την άλλη, είναι κάποιος άλλος που δεν ξέρεις να πεις με ακρίβεια αν είναι ωραίος ή άσχημος, που κάνει μαλακίες, αλλά όταν τον βλέπεις κάτι μέσα σου μαλακώνει, ομορφαίνει, θες να φιλήσεις όλο τον κόσμο, ακόμη και το Βενιζέλο που κόβει τους μισθούς, ακόμη κι εσένα, έλα να σου δώσω ένα φιλάκι…
- Πίσω!
- Σ’ το λέω πάντως, η ζωή ακόμη και με περικοπές είναι ωραία. Θέλω να πω, η ευτυχία δεν είναι οικονομικό μέγεθος.
- Μη με συγχύζεις. Έχω δάνειο και φίλες για τα σίδερα.
- Κι εγώ, αλλά ξαφνικά νιώθεις κάτι στην ατμόσφαιρα, κι όλα αλλάζουν, ακούς μια φωνή και λειώνεις, η καρδιά σου φτερουγίζει· λοιπόν, στο λέω, ο Κραουνάκης είναι άσχετος, ο έρωτας κι αν πάει πανεπιστήμιο.
Κούνησε το κεφάλι της…
- Με περιμένουν δύσκολες μέρες, να περάσεις από μια κάβα, να αγοράσεις δυο κούτες κρασιά, λευκά κατά προτίμηση, δε θα σε ακούω ξεροσφύρι όλο το χειμώνα, ούτε θα πληρώνω εγώ τους δικούς σους σεβντάδες, κι άμα είναι να βλέπω το ποιητικό μας αίτιο σαν σταρ του σινεμά, εγώ, ας είμαι μεθυσμένη τουλάχιστον!