Οι «οίκοι αξιολόγησης», όπως είναι γνωστοί, είναι αμερικανικές πολυεθνικές, οι οποίες χάρη στις αποφάσεις και στις επιλογές μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, χωρών, διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, Δ.Ν.Τ.), αλλά και συνασπισμών χωρών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε σύνδεση με τα διεθνικά μονοπώλια και τις κυβερνήσεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, έχουν καταφέρει να κυριαρχήσουν στον τομέα της έκδοσης εκθέσεων και πορισμάτων για το επίπεδο της πιστοληπτικής ικανότητας επιχειρήσεων και κρατών. Στην ουσία μιλάμε για νταβατζήδες, που με τη δράση τους μπορούν να ανοιγοκλείνουν μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, να λεηλατούν τις λαϊκές αποταμιεύσεις, αλλά και να οδηγούν χώρες ολόκληρες σε πτώχευση!
Αυτές είναι: Η «Στάνταρ & Πουρς», που δημιουργήθηκε το 1941, από τη συγχώνευση δύο μικρότερων αμερικανικών εταιρειών. Η «Μούντις», που λειτουργεί από το 1909 με έδρα τις ΗΠΑ. Η «Φιτς», που ιδρύθηκε το 1913 και έχει έδρα τη Ν. Υόρκη και το Λονδίνο. H «Duft & Phelps», η οποία... πνέει τα λοίσθια.
Πελάτες των «οίκων αξιολόγησης» είναι οι ενδιαφερόμενοι να εκδώσουν κάποιο ομολογιακό δάνειο και εκείνοι που σχεδιάζουν να επενδύσουν σε ομολογιακούς τίτλους. Με βάση τα στοιχεία τού 2008, οι τρεις μεγάλοι οίκοι είχαν τζίρο 5,3 δισ. δολλάρια, ενώ τα καθαρά τους κέρδη ξεπέρασαν τα 2 δισ. δολλάρια!!!

Για τη διασφάλιση, δήθεν, των επενδυτών, απαιτείται να υπάρχει και το αντίστοιχο πιστοποιητικό, από οίκο αξιολόγησης. Μόνο η «Μούντις» στο πελατολόγιό της φέρεται να έχει 170.000 επιχειρήσεις και 100 κράτη, πολλοί από τους οποίους εντελώς αναγκαστικά προσέφυγαν στις υπηρεσίες της. Με τον τρόπο όμως αυτό οι οίκοι στην ουσία όχι μόνο αξιολογούν, όχι μόνο αποκτούν ισχύ, αλλά στην πραγματικότητα τους παρέχεται η δύναμη να κατευθύνουν τις επενδυτικές επιλογές μεγάλων ομάδων επενδυτών.
Ορόσημο για την εξέλιξη του ρόλου που παίζουν οι «οίκοι αξιολόγησης» αποτελεί η συμφωνία «Βασιλεία - ΙΙ», για το τραπεζικό σύστημα, που υπογράφτηκε το 2006. Σε μια προσπάθεια των μεγάλων πολυεθνικών τραπεζών να ορίσουν αυστηρότερους όρους για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, αποφασίστηκε η επιβολή νέων όρων και προϋποθέσεων για τις επενδύσεις που κάνουν οι τράπεζες, κύρια σε ό,τι αφορά στη λεγόμενη... κεφαλαιακή τους επάρκεια! Πρόκειται για επιλογές που θα διευκόλυναν τις διαδικασίες εξαγορών και συγχωνεύσεων τραπεζικών ιδρυμάτων και κύρια θα οδηγούσε στην απορρόφηση μικρότερων τραπεζών από τις μεγάλες!
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της συγκεκριμένης συμφωνίας: ανάλογα με την εκτίμηση που οι «οίκοι αξιολόγησης» έχουν για τα διάφορα ομόλογα, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν αντίστοιχα ίδια κεφάλαια. Έτσι, αν, για παράδειγμα, η βαθμολογία κάποιου ομολόγου είναι υψηλή, η τράπεζα μπορεί να διαθέτει χαμηλή κεφαλαιακή επάρκεια, και το αντίθετο σε περίπτωση που η αξιολόγηση είναι αρνητική. Με αυτόν τον τρόπο δεν αναβαθμίζεται απλά ο ρόλος των «οίκων αξιολόγησης», αλλά η παρουσία τους γίνεται καταλυτική, ακόμα και για την ύπαρξη μιας τράπεζας...

Αντίστοιχος είναι ο ρόλος τους και όταν μιλάμε για το κρατικό χρέος και τα κρατικά ομόλογα διαφόρων κρατών. Όταν π.χ., το Φλεβάρη τού 2009 οι «οίκοι αξιολόγησης» έδιναν υψηλή βαθμολογία στα ελληνικά ομόλογα, τα πενταετή ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου είχαν γίνει ανάρπαστα. Τα διατηρούσαν σε υψηλά επίπεδα βαθμολογίας μέχρι και τα τέλη εκείνου του χρόνου, με αποτέλεσμα στη δευτερογενή αγορά να διακινούνται με τιμές 10 - 15% πάνω από την τιμή τους. Μετά τις καταγγελίες τού ΓΑΠ για τον... «Τιτανικό» και άλλα παρόμοια, οι «οίκοι αξιολόγησης» βρήκαν ευκαιρία να «χτυπήσουν» τα ελληνικά ομόλογα, οδηγώντας τις τιμές τους σε κατάρρευση και διευκολύνοντας τους πελάτες τους να τα αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές, που στις μέρες μας είναι περί το 50% της τιμής τους!
Η ιστορία των «οίκων αξιολόγησης» είναι συνδεδεμένη με απίστευτα σκάνδαλα δεκάδων δισεκατομμυρίων, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις έχουν αποτέλεσμα τις απώλειες αποταμιεύσεων για εκατομμύρια εργαζομένους σε διάφορες χώρες και να κλιμακωθεί η επίθεση της άρχουσας τάξης για διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης, επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στους μονοπωλιακούς ομίλους... Οι οίκοι ανοχής του καπιταλισμού, χάρη στη δύναμη που τους έχει προσφέρει η οικονομική ολιγαρχία, μένουν στο απυρόβλητο! Αυτή είναι η γάγγραινα της σύγχρονης κοινωνίας, που εμποδίζει όλο και περισσότερο την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και οδηγεί σε συνεχή χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Μέσα από τον πτωχευτικό λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.