Ο χρόνος είναι η μήτρα της ζωής. Γεννά την καθημερινότητα, αλλά και κυοφορεί το αιώνιο.
Η κλεψύδρα που αναστρέφεται μόνη της, καθώς κυκλικά εξελίσσεται η ιστορία, είναι καμωμένη από μνήμες, μύθους και βιώματα.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι παντού. Πίσω από το σκηνικό των εποχών, μέσα στους σπόρους που δίνουν την άνοιξη μόλις κεντρισθούν από τον ήλιο στη μάνα γη. Αυτή τους φυλάσσει, άγρυπνη τροφός και σύντροφος του χρόνου.
Είναι στο στρώμα της φθινοπωρινής φυλλορροής, στα χρώματα που αλλάζουν οι καστανιές, στην οσμή και το άρωμα των λουλουδιών στα μπαλκόνια του χρόνου με τις νοσταλγικές εικόνες.
Βρίσκεται παρών τη στιγμή της σύλληψης της ζωής, την κυοφορία, τον τοκετό, την ενηλικίωση και καθοδηγεί το χέρι της μοίρας των θνητών.
Σε κάθε σφαδασμό του χρόνου γεννιέται κάτι καινούργιο. Το μονοπάτι της ζωής μας ξανοίγεται έτσι πέρα από τα πεπατημένα, εισχωρεί σε καινούργια γεγονότα.
Το νόημα της αέναης ακολουθίας, σα μίτος της Αριάδνης, ξετυλίγεται από το χρόνο στους λαβυρίνθους, που ξετυλίγονται μέσα στο πεπρωμένο μας.
Μια αλληλουχία, μια συνέχεια, ο συνεκτικός ιστός της φυσικής και ψυχολογικής μας ιστορίας, υφαίνεται πάνω στο στημόνι του χρόνου.
Η θολή παραπλανημένη σκέψη μας συλλαμβάνει μέσα σε γενικά απροσδιόριστα πλαίσια κάτι που μοιάζει με πραγματικότητα και όνειρο μαζί.
Είναι το αντιφέγγισμα στη λίμνη των γεγονότων του συνεχούς του χρόνου. Μας τοποθέτησαν, ποιος ξέρει γιατί, στο γαϊτανάκι του χωροχρόνου, έτσι να γυρνάμε εγωκεντρικά και με απλοϊκότητα γύρω από υποτιθέμενους σταθμούς.
Γιορτές, επέτειοι, εθνικές γιορτές, χρόνοι που σημαδεύουν την κοινωνική και ατομική μας ζωής, φευγαλέοι σταθμοί, δοσμένοι απ’ τον ανθρώπινο και συλλογικό νου, για να μπορούμε να αντέξουμε το βάρος της απορίας. Τι είναι ο χρόνος; Είναι τα μεσοδιαστήματα ανάμεσα σε γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή μας; Ή είναι η πορεία μας σ’ αυτό το απέραντο μουσείο του σύμπαντος, που μας δίνει την αίσθηση πως κάτι κινείται και δημιουργεί εικόνες και μνήμες; Ή μήπως εμείς κινούμεθα μαριονέττες από άγνωστη κατεύθυνση μέσα στο ακίνητο, ίσως παγωμένο, στατικό, τοπίο της ζωής, στήνοντας σκηνές και σενάρια ενός άγνωστου σκηνοθέτη;
Και ποια είναι η σχέση της πραγματικής μας ζωής με το χρόνο; Είναι τα μεσοδιαστήματα από γεύμα σε γεύμα, από μεταβατική περίοδο σε άλλη μεταβατική περίοδο; Είναι αυτό που συλλαμβάνει ο νους μας σα μεταβολή; Και γιατί η ταχύτητα αλλάζει στα βιώματά μας; Φαίνεται να μικραίνει και να τεντώνει το ελατήριο της διάστασης του χρόνου; Γιατί στιγμές μοιάζουν με αιωνιότητα και άλλοτε η «αιωνιότητα» συμπληρώνεται σε μία πανοραμική αναβίωση του παρελθόντος μας, σε μια στιγμή, σ’ ένα φευγαλέο όνειρο.
Χωρίς τη μνήμη να σέρνει το χορό της αλληλουχίας, να τοποθετεί τις παραστάσεις της ζωής μας, να τις ταξιθετεί σε μια συνεχή οπισθοχωρούσα διαδοχή, δε θα υπήρχε χρόνος.
Υπάρχει, λοιπόν, ο χρόνος γιατί υπάρχει ο εγκέφαλός μας; Υπάρχει το σύμπαν, η αιωνιότητα, γιατί υπάρχουμε εμείς; Ένα ακόμα φιλοσοφικό ερώτημα στην ανθρωποκεντρική διάσταση του κόσμου. Όλα υπάρχουν γιατί τα βιώνουμε;
Και για τα ζώα; Υπάρχει στη συνείδησή τους ο χρόνος ή όλα συγχωνεύονται στο χωνευτήρι της ασυνειδησίας και της ενστικτώδους ζωής; Ο κάθε άνθρωπος, εγκλωβισμένος στην προκατάληψη, στη γνώση, στην ευρύτητα του νοητικού του κόσμου, δίνει άλλη έννοια στο χρόνο.
Άλλος είναι ο θρησκευτικός, ο αστρικός, ο εμπειρικός χρόνος, άλλος ο εμπορικός, ο πολιτικός και ο βιωματικός.
Άλλος μετρά το χρόνο στις δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής του, όπως κάνει ο μελαγχολικός, άλλος δε στα ευχάριστα και ευφορικά συναισθήματα που έζησε και σβήνει τις τραυματικές εμπειρίες. Ο χρόνος μάς περιέχει και ταυτόχρονα περιέχεται στην ύπαρξή μας.