Καλό το Champions League, αγαπημένο ειδικά μετά το 2004 το Euro, ενδιαφέρουν πάντα τα Copa America ή Africa, που προβάλλονται και μεταμεσονύχτια, αλλά εδώ μιλάμε για Μουντιάλ. Τον βασιλιά του βασιλιά των σπορ. Μιλάμε για νοσταλγία, μιλάμε για εικόνες, στιγμές και συναισθήματα που σημάδεψαν τη ζωή σου. Αν το καλοσκεφτείς, τα καλοκαίρια των Μουντιάλ, τα θυμάσαι με ακρίβεια δευτερολέπτου. Και κάθε τέσσερα χρόνια που έρχεται και ένα καινούργιο, η νοσταλγία είναι αυτή που κάνει τα μαγικά της και σε γυρίζει πίσω στο χρόνο, να ξανανιώσεις, να ξαναθυμηθείς, για να έχεις να προσμένεις νέα συναισθήματα. Αν μπω στη διαδικασία να ρωτήσω τον εαυτό μου, αυτά που ρωτήσαμε γνωστούς Μυτιληνιούς για να μας πουν για το Μουντιάλ, τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, έχουν καθορίσει αυτό τον θεσμό καθοριστικά: Λευκό με γαλάζια ρίγα, μαύρο σορτσάκι, το κλάμα του Ντιέγκο στο Ολύμπικο της Ρώμης το 1990 και η ανυπομονησία για την αγωνιστική επάνοδο του Θεού το 1994 στις ΗΠΑ, μαζί φυσικά με την τεράστια απογοήτευση για το άδοξο και πρόωρο τέλος του από εκείνο το τουρνουά. Η Αργεντινή, στα δικά μου μάτια είναι η ομάδα που προσμένω να κερδίσει και που περιμένω όσο ζω με το ερώτημα του αν μετά τον Κέμπες και τον Ντιέγκο, μπορεί να υπάρξει άλλος να οδηγήσει στην κορυφή. Οι «Μεσσίες» πολλοί. Κάθε τέσσερα χρόνια και άλλος: Από τον Μπατιστούτα, στον Ορτέγκα, από τον Ρεδόνδο στον Κρέσπο και από τον Τέβες στον Μέσι. Ινδάλματα παιδικά, εφηβικά και αδυναμίες αντρικές, που προσπαθούν μέσα μου να ντυθούν κάποτε με την μορφή των παιδικών μου ηρώων: Τον ξανθομάλλη Κανίγια και τον Μαραντόνα, που όταν τους λάτρεψα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι έκαναν οι Μπουρουσάγα-Ντιέγκο το 1986 στο Μεξικό. Το Μουντιάλ βέβαια δεν είναι μόνο η Αργεντινή. Είναι πολλά ακόμα. Είναι ιεροτελεστία η θέασή του. Είναι δέος το κίτρινο και το μπλε της Σελεσάο, είναι κρυφή δεύτερη αγάπη, η Ιταλία, με τη διαχρονικά πιο κομψή φανέλα της και τα «δεκάρια» της που πάντα είναι δύο και μάχονται ποιο θα ξεκινήσει. Ντελ Πιέρο, Μπάτζιο - Τότι, Ντελ Πιέρο. Αλλά είναι και οι ξεχωριστές αδυναμίες κάθε τουρνουά. Ο Μιλά, ο Βαλντεράμα, ο Γεκινί, ο Μπαλάκοφ, η Κροατία του 1998, ο Σαλπιγγίδης στο πρώτο γκολ της Εθνικής στη διοργάνωση και το κάθε άλμπουμ της Πανίνι, μέχρι να βρούμε τις νέες! Και αν και πλέον η προβολή του ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην φαντασία και εξαλείφει την προσμονή να δεις παίκτες που παλαιότερα έβλεπες σχεδόν αποκλειστικά να αγωνίζονται στα Μουντιάλ, η νοσταλγία είπαμε πως κάνει τα μαγικά της και σε κρατά καθηλωμένο όπως τότε, που πρώτη φορά έμαθες πως υπάρχει Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.