Την πάτησα και γω. Στην αρχή μ’ ένα ξερό βηχαλάκι και λίγα δέκατα. Την έβγαλα στο κρεβάτι, τις πρώτες δυο μέρες με αυτή τη σπαστική αδυναμία, που δε σ’ αφήνει να φχαριστηθείς ούτε ένα βιβλίο, ούτε τηλεόραση. Μετά ο πυρετός ανέβηκε, χτύπησε 40άρι και τα πνευμόνια με δυσκολία φιλτράρανε τον αέρα.

Κρεβατωμένη για τα καλά δεν είχα το κουράγιο να μαλώσω το σκυλί μου να μην ανέβει στο κρεβάτι, ούτε τη γάτα μου να μην παίζει με τα κρόσσια της κουβέρτας. Ήξερα πως μόλις αναρρώσω θα πρέπει πάλι από την αρχή να δείξω τη σχετική πυγμή για να ξαναμάθουν να κοιμούνται στα σπιτάκια τους.
Μια βδομάδα δεν έφυγαν από το πλάι μου. Ο σκύλος με κοιτούσε λες και υπέφερε ο ίδιος, δε γαύγιζε όταν ερχόταν επισκέπτης, μόνο κουνούσε την ουρά σα να λέει «κάντε ησυχία». Η γάτα συγχρόνιζε το χουρχουρητό της με την ανάσα μου, ιδανικό νανούρισμα για τον εμπύρετο ύπνο μου.
Το σκυλί μόλις έπινε νερό ερχόταν να με γλείψει. Δροσιά!
Η γάτα το ‘κανε μόλις έτρωγε. Η τραχιά της γλώσσα στο χέρι μου σα να ‘λεγε «σήκω»!
Θυμήθηκα και τα δυο τους άρρωστα, ο σκύλος από ταλαιπωρία από φόλα, η γάτα αμέσως μετά τη στείρωση, που απομονώνονταν σε μια γωνιά για τρεις ολόκληρες μέρες κι ούτε έτρωγαν ούτε έπιναν.
Κουλουριάστηκα και έκανα το ίδιο. Με το γλυκό τους βάρος στο κρεβάτι άφησα το ίδιο μου το σώμα να με γιατρέψει. Μες στην απόλυτη σιωπή, την περισυλλογή και την ταύτισή μου με τα ζώα μου, τη σκαπούλαρα αυτήν τη γρίπη.
Είμαι πεπεισμένη πως οι τετράποδοι συντρόφοι μου συνετέλεσαν στη γιατρειά μου. Και κάποιο κομμάτι της ψυχής μου ξέρει πως μάλλον τη γιατρέψανε λιγάκι κι αυτήν.