ΆΡΘΡΟ

«Γιατρέ, σίγουρα για αύριο είναι το ραντεβού; Ρωτάω επειδή είναι πρωτοχρονιά.» «Ναι, ναι αύριο. Δεν υπάρχουν αργίες για μας. Αύριο στις 9.» Ο σύντομος διάλογος, για την επιβεβαίωση ενός ραντεβού που είχε κλειστεί πριν λίγο, με ένα γιατρό του Νοσοκομείου Μυτιλήνης, για τον έλεγχο ενός χειρουργημένου, πριν μέρες, ασθενή.
Πρωτοχρονιά πρωί, στις 9 στο Νοσοκομείο. Η κίνηση ελάχιστη, οι περισσότεροι θάλαμοι σχεδόν άδειοι. Στα πρόσωπα των ασθενών και των συνοδών τους διέκρινε κανείς ολοφάνερη τη στεναχώρια και την πικρία της νύχτας: Πρωτοχρονιά στο κρεβάτι του πόνου.
Έξω απ’ το γραφείο της κλινικής έτοιμος ο εφημερεύων γιατρός. Όχι κάποιος - κατά πώς λέμε υποτιμητικά - γιατρουδάκος, όχι κάποιος ειδικευόμενος γιατρός, αλλά ο διευθυντής της κλινικής. Σε δυο λεπτά καταφθάνει και ο γιατρός τού ραντεβού. Δεν είχε εφημερία, δεν είχε τυπική υποχρέωση να έρθει. Ήρθε για να δει τους ασθενείς του. Τον περιμένουν ήδη αρκετοί. Να ελέγξει τη μετεγχειρητική τους κατάσταση, να κάνει ο ίδιος τις αλλαγές, να δώσει τις απαιτούμενες οδηγίες. Δίνει και παίρνει ευχές, αστειεύεται, δουλεύει προσεκτικά, δίνει οδηγίες. Είναι πιο ευδιάθετος απ’ ό,τι είμαστε συνήθως οι υπόλοιποι στο σπίτι μας το πρωινό, ύστερα από ένα μικρό ή μεγάλο ξενύχτι. Μα τι λέω. Ο άνθρωπος αυτός είναι στο σπίτι του. Οι άνθρωποι, σαν κι αυτόν, είναι στο σπίτι τους. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου του νησιού μας, που δουλεύουν με την ίδια νοοτροπία, έχουν το Νοσοκομείο για σπίτι τους, τους ασθενείς για δικούς τους ανθρώπους.

Αν λειτουργούσαμε όλοι οι Έλληνες έτσι, θα βρισκόμασταν σα χώρα και σαν κοινωνία σε αυτό το χάλι; Θα υπάρξει ο λογικός ισχυρισμός ότι σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Πάνω απ’ το κρεβάτι του αρρώστου, μπροστά στο μαυροπίνακα, πίσω απ’ το γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας, στο τιμόνι του περιπολικού ή του πυροσβεστικού, δίπλα στη μηχανή τής ΔΕΗ, υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άνθρωποι που τους βγάζεις το καπέλο και ανθρωπάκια για τα οποία σφίγγεις το «έρκος των οδόντων» σου.
Το κακό για την κοινωνία μας είναι ότι συνήθως επιβιώνουν τα ανθρωπάκια. Και γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι. Όσοι - διά των αρεστών εκπροσώπων μας - δεν τολμούμε να επιβάλουμε την αξιοκρατία και όσοι κραυγάζουμε για την ισοπέδωση, τη μη αξιολόγηση, τη «δημοκρατική» ισότητα. Στην Ελλάδα μας - αυτή της χρεωκοπίας και της διεθνούς ζητιανιάς -, το μόνο αξιοκρατικό ενέχυρο είναι το χρώμα των μυαλών σου. Χρόνια πορευτήκαμε έτσι, γι’ αυτό καταντήσαμε έτσι. Όλες οι παρατάξεις, κυβερνητικές και μη, στην άσκηση της όποιας εξουσίας τούς εμπιστεύθηκε ο λαός, με το «χρωματόμετρο» πορεύτηκαν. Μικρά ανθρωπάκια στο μυαλό και την ψυχή διαχειρίζονταν τις τύχες μας σε περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά θέματα. Και όλοι αυτοί, έχοντας σαν πρότυπο τα αποφθέγματα των ηγητόρων τους για «τα δωράκια των πεντακοσίων εκατομμυρίων» και για τα «νόμιμα και ηθικά», φρόντιζαν τη δική τους θεσούλα (και πιθανώς τσεπούλα), καθώς και την ενίσχυση του βασικού προσόντος τους, της κομματικής-χρωματικής νομιμοφροσύνης.
Κι αν είναι σαν κοινωνία να δώσουμε μια ευχή για τον καινούριο χρόνο, ας είναι αυτή για την επικράτηση της αξιοκρατίας. Τότε θα ανοίξουν τα φτερά τους όλοι σαν «το γιατρό τού ραντεβού», τότε θα αναβαθμιστεί και θα δουλέψει καλύτερα η κρατική μηχανή, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, ακόμα και η οικονομία. Τότε μπορεί να αλλάξει η μοίρα η δική μας και προπαντός των παιδιών μας. Η μοίρα της Ελλάδας μας.
     
* Ο Στρατής Νικέλλης είναι χημικός, πρώην διευθυντής του Λυκείου Πολιχνίτου.