Χρήστος Μπουλώτης
Ζωγραφιές: Φωτεινή Στεφανίδη
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Aθήνα 2009, σελ. 28

Ο πολυβραβευμένος Λημνιός συγγραφέας παιδικών βιβλίων Χρήστος Μπουλώτης κυκλοφόρησε ένα ακόμη βιβλίο στη σειρά «Ιστορίες με γάτους», των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα». Πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι γάτοι με έντονη προσωπικότητα και καθόλου συνηθισμένο χαρακτήρα, που έχουν ανθρώπινη συμπεριφορά, αν και τρελαίνονται για ψαροκόκκαλα. Το σκηνικό των βιβλίων στήνεται στη σύγχρονη πραγματικότητα της πόλης και οι ιστορίες πραγματεύονται καθημερινά προβλήματα με τρόπο απρόβλεπτο, χιουμοριστικό και συχνά ανατρεπτικό.
Τα βιβλία απευθύνονται σε παιδιά ηλικίας από έξι ετών και άνω και μπορούν να αποτελέσουν ένα χρήσιμο και ταυτόχρονα πρωτότυπο εργαλείο για εκπαιδευτικούς. Δύο λόγια για τη «Σκυλίσια ζωή του γάτου Τζον Αφεντούλη».
Τολμηρός, με ατελείωτη όρεξη να γνωρίσει τον κόσμο αψηφώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν, πόσο μάλλον για ένα γάτο, ο Τζον Αφεντούλης ταξίδεψε παντού. Έφτασε μέχρι την Αμερική, λαθρεπιβάτης στα αμπάρια ενός πλοίου. Έγινε μεγιστάνας, έκανε περιουσία τεράστια και την έχασε μέσα σε μία νύχτα. Και λαθρεπιβάτης ξανά, με ένα μπογαλάκι με όλα του τα υπάρχοντα, γύρισε πίσω στην πατρίδα του, που τόσο είχε νοσταλγήσει.
Όλα όμως στην παλιά του γειτονιά είχαν αλλάξει. Φτωχός και ξεπαγιασμένος βλέπει στην αυλή κάποιου χαλάσματος ένα ξύλινο σκυλόσπιτο. Μπήκε μέσα με δισταγμό. Ήταν άδειο και έμοιαζε εγκαταλελειμμένο. Μια βαριά σκιά και μια ζεστή ανάσα τον τίναξαν από τον ύπνο.
«Με λένε Ουίσκι. Μη με φοβάσαι, δύσκολο πράγμα η παγωνιά, αλλά η μοναξιά ακόμη δυσκολότερη», ήταν οι πρώτες κουβέντες του λυκόσκυλου στον Τζον Αφεντούλη, που σήμαναν ταυτόχρονα και την αρχή μιας δυνατής και ασυνήθιστης φιλίας.
Όλοι στη γειτονιά τούς κοίταζαν με μισό μάτι, άλλοι τούς χλεύαζαν ανοιχτά κι άλλοι τούς κακολογούσαν πίσω από την πλάτη τους. «Μα πού ακούστηκε φιλία γάτου με σκύλο; Πάει, χάλασε ο κόσμος», έλεγαν όλοι. Όμως οι δύο φίλοι δεν το έβαλαν κάτω. Με τα παιχνιδιάρικα κατορθώματά τους άρχισαν να σκορπίζουν τη χαρά στη γειτονιά, μέχρι που έμαθαν σε μικρούς και μεγάλους να κελαηδούν, ενώ οι ίδιοι ταξίδευαν συχνά σε φανταστικούς πλανήτες μ’ ένα χάρτινο καράβι από εφημερίδες.