Ο όρος του τίτλου περιγράφει μια ιδανική, ας πούμε, φιγούρα, ενός έγχρωμου, καθώς πρέπει, ιθαγενούς, που παραμένει αγνός κι αθώος, αδιάφθορος από τις σειρήνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σαράντα οχτώ περίπου ώρες πριν πάρω την πληροφορία αυτή, ο Ντομινίκ Στρως Καν έβγαινε γυμνός από το μπάνιο της πανάκριβης σουίτας του κι εξανάγκαζε σε «σοδομισμό» μια Αφροαμερικάνα καμαριέρα, κατά κάποιους μουσουλμάνα και ανύπαντρη μητέρα! Ιμπεριαλιστική τακτική ή μήπως απλή διαστροφή; Ποιος ψυχαναλυτής αρνήθηκε ποτέ ότι η αγνότητα κι η αθωότητα δε στάθηκαν διαχρονικά τα ισχυρότερα αφροδισιακά της βίας; Δεν ξέρω αν και κατά πόσον γνώριζε ο καλοζωισμένος και φιλόδοξος Ντομινίκ τη συγκεκριμένη θεωρία. Σίγουρα, πάντως, την ώρα που τον οδηγούσαν με χειροπέδες στη φυλακή επιβεβαιωνόταν θλιβερά για μια ακόμη φορά η θεωρία της γαλλικής Σχολής των Annales: η τύχη ενός απλού και ταπεινού ανθρώπου είναι ικανή να γυρίσει απότομα τον τροχό της μοίρας «σαν κλειδούχος», ίσως και ν’ αλλάξει την κοίτη στο ποτάμι της ίδιας της ιστορίας!

Κυρίες και κύριοι, η Οφηλία! Την γνωρίσατε ως σαιξπηρική ηρωίδα να αυτοκτονεί, γιατί την αρνείται ο Άμλετ! Τι θα έκανε άραγε αν ο Δανός πρίγκηπας την ακινητοποιούσε, υποχρεώνοντάς την σε στοματικό έρωτα; Θα υπέκυπτε ή θα τον ευνούχιζε την ώρα του μαρτυρίου, για να καταδικαστεί αργότερα από το δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας; Στο πρόσωπό της οι θύτες του ρατσισμού βλέπουν το ιδανικό θύμα: Γυναίκα; Ένοχη! Αγνή; Ένοχη! Έγχρωμη; Ένοχη! Μουσουλμάνα; Ένοχη! Ανύπαντρη μητέρα; Στο πυρ το εξώτερον! Άσχημη; Ένοχη, κυρίως απέναντι στην ατσαλάκωτη σύζυγο του προέδρου! Ο Χιου Γκραντ (θυμάστε;) συνελήφθη σε δημόσιο χώρο να ικανοποιείται αναλόγως από την τραβεστί Ντιβάιν, ενώ διατηρούσε δεσμό με την πανέμορφη Ελίζαμπεθ Χάρλυ! Πού τελειώνει η σεξπηρική κωμωδία, πού αρχίζει το κινηματογραφικό σενάριο και σε ποια θολά νερά καθρεφτίζεται η αντρική libido, ποτέ κανείς δε θα μάθει!
Αν η Οφηλία είχε την ατυχία να στρώνει λινά σεντόνια σε πουπουλένια στρώματα ακριβού ελληνικού ξενοδοχείου την ώρα που ο πρόεδρος έβγαινε από τους καυτούς ατμούς του μπάνιου του, τώρα θα ήταν άνεργη, πιθανότατα φυλακισμένη, ή διορισμένη στο Ελληνικό Δημόσιο σύμβουλος του πιο έμπιστου ανθρώπου του προέδρου, τον οποίο και θα μάθαινε επίσης να ικανοποιεί αναλόγως!

Η ιστορία της θα έμενε μια σαπουνόφουσκα που θα ξεφούσκωνε πιο γρήγορα από τους αφρούς της κάθαρσης που χρόνια τώρα απειλεί να μπει στα αθώα μάτια μας, προκαλώντας δάκρυα χαράς! Στην Αμερική πάντως η Δικαιοσύνη, τυφλωμένη από ισχυρότερο καθαριστικό, εξακολουθεί να λειτουργεί. Η κοινή γνώμη συνήθως κωφεύει στις αποφάσεις της, αλλά ειλικρινά ποιος νοιάζεται, όταν βλέπει τον παρ’ ολίγο Πρόεδρο της Γαλλίας να οδηγείται στη φυλακή γιατί έβλαψε το παιδί ενός κατώτερου Θεού; Που, σημειωτέον, δε φορούσε Gap, ούτε εκείνος έπαιζε σαξόφωνο! Αυτό όμως είναι άλλη υπόθεση. Γεγονός παραμένει ότι η γυναίκα που δεν τραγούδησε ποτέ το « Ηappy birthday Mr President», για να πάμε και παλιότερα, μάλλον ερήμην της, θα επηρεάσει την ιστορία του Euro πολύ περισσότερο από τη γαλλική Μαριάννα, την Άνγκελα Μέρκελ ή τη βασίλισσα Ελισάβετ.
Κι ενώ ο Στρως Καν μπήκε στη φυλακή με ή χωρίς τον οργασμό ως τελευταία επιθυμία ενός (πολιτικώς) μελλοθάνατου, γιατί ασχημόνησε σε μια «καθώς πρέπει» ιθαγενή, ένας άλλος, απολύτως κοινωνικά και καθόλου μα καθόλου συναισθηματικά noble savage, Αφρικανός, Ασιάτης, Αμερικανός (ποιος ξέρει;), απειλεί να λαχνουργήσει ασύστολα και σκόπιμα μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πάνω στο εθνικό και ευρωπαϊκό μας σώμα, χωρίς καμμιά κραυγή και καμμιά μορφή φυσικής ή μεταφυσικής δικαιοσύνης να μπορεί να τον σταματήσει…