Δημοσιεύουμε σήμερα το δέκατο κείμενο της περιγραφής της εκδρομής μας, το περασμένο καλοκαίρι στο γραφικό, μεγαλοπρεπές, ανατολίτικο, εγκαταλειμμένο, ερειπωμένο και χορταριασμένο εξοχικό, της Δαφιώτικης Οθωμανικής οικογένειας των Μπεκήρ Αγάδων.
Κατά την περιήγηση στο κτίριο η Ερατώ με οδήγησε φιλήδονα στα λουτρά των δύο χώρων, έναν για άνδρες και έναν για γυναίκες με κοινό προθάλαμο. Θαυμάσαμε τα κυκλικά θολωτά οικοδομήματα, με τους τρούλους, τους πρασινωπούς φακούς, τους διατεταγμένους λουτήρες, τις κολόνες, τις αιχμηρές αραβικές αψίδες και τις μαρμάρινες πλάκες. Εκεί διακρίναμε τις υδρορροές, τα κόκκινα τούβλα και τα ποικίλα χρώματα από τις κατεστραμμένες ζωγραφιές. Το δίκτυο ύδρευσης συνδέει με πήλινους σωλήνες τα λουτρά με μια δεξαμενή έξι επί έξι μέτρων.
Καθίσαμε στο μεγάλο δωμάτιο των λουτρών, διαμέτρου βάσης αλλά και ύψους τριών μέτρων, κάτω από έναν τρούλο φωτισμένο από χοντρούς γυάλινους πρασινωπούς φακούς που φιλτράρουν μονάχα ένα αμυδρό φως και η Ερατώ, ως χημικός, υπενθύμισε:
- Στην Ανατολή, όπου η σωματική καθαριότητα είναι θρησκευτική υποχρέωση, τα λουτρά έχουν  διατηρήσει τον ελληνικό και ρωμαϊκό σχεδιασμό. Στα Hammam μια άσβεστη φωτιά καίει κάτω από τις μαρμάρινες πλάκες και το νερό που ρίχνουν εκεί ατμοποιείται σαν λευκός καπνός. Είναι ξηρά λουτρά και η εφίδρωση προκαλείται μόνο από την υψηλή θερμοκρασία. Εδώ τέσσερις πλάκες σε σχήμα τάφου είναι στη διάθεση των λουόμενων που ξαπλώνουν σαν πτώματα πάνω σε ανατομικό τραπέζι. Εδώ περπατούσαν οι λουόμενοι άντρες και γυναίκες ξεχωριστά μαζί με τους τελάκηδες (υπηρέτες), λουτράρηδες, τρίφτες, χειρομαλάκτες και αλείπτες.
- Έχω μια ιδέα Guzel Hanum, τη διέκοψα!
- Είμαι υποχρεωμένη να την αποδεχθώ Αγά μου, απάντησε.
- Ξάπλωσε…
Όταν υπάκουη όσο ποτέ ξάπλωσε πάνω στην μεγάλη πέτρα, άρχισα την προεργασία του τούρκικου λουτρού. Ήταν ζεστό το καλοκαιρινό απόγευμα της επίσκεψής μας και αυτό βοήθησε να αρχίσει να ιδρώνει. Τσιμπούσα ελαφρά τις γραμμώσεις των μυώνων της και τη μάλασσα σαν μαλακή ζύμη, ώσπου να σκεπαστεί με στάλες του ιδρώτα της, όμοιου με τον ιδρώτα που σχηματίζεται γύρω από τον κάδο ενός μπουκαλιού σαμπάνιας βουτηγμένης στον πάγο!
Ίδρωνε ολοένα περισσότερο από την ένταση του χώρου, από το καλοκαιρινό κλίμα και από τις δικές μου μαλάξεις. Όταν οι ανοιγμένοι πόροι της, άφησαν τα ρυάκια του ιδρώτα να κυλήσουν στα χαλαρωμένα μέλη της, την ανασήκωσα, τη βοήθησα να ξαναφορέσει τα παπούτσια μα όχι και τα περιττά ρούχα που της είχα αφαιρέσει κατά τη διάρκεια της εργασίας μου και της εξήγησα πως «πρέπει να προφυλαχτεί το πέλμα του ποδιού σου από την καυτή επαφή με το πλακόστρωτο».
Την οδήγησα σε μία από τις κοίλες κόγχες γύρω από το κυκλικό θολωτό οικοδόμημα. Στο βάθος μιας εσοχής είδα μια ξερή γούρνα όπου κάποτε έτρεχε κατά βούληση ένας κρουνός με ζεστό και κρύο νερό. Σαν τελάκης την έβαλα να καθίσει δίπλα, όπλισα το ένα μου χέρι με ένα δερμάτινο γάντι λέγοντάς της ότι είναι από καμηλότριχα και της ξύστρισα πρώτα τα χέρια, κατόπιν τα πόδια, ύστερα το στήθος, για να ανεβάσει το αίμα στο δέρμα, χωρίς ωστόσο να τη γδέρνω ή να της προκαλώ τον παραμικρό πόνο, παρά τη φαινομενική σκληρότητα με την οποία έκανα τη δουλειά μου.
Κατόπιν πήρα ένα πεταμένο μπρίκι μέσα από τη γούρνα, βρήκα στην πόρτα και ένα πλαστικό άδειο κουβά του βοσκού που έχει τα πρόβατα παραπέρα, της είπα πως είναι κίτρινος μπακιρένιος και της ανακοίνωσα: «Πολλές γαβαθιές χλιαρού νερού θα περιχύσω πάνω στο κορμί σου!»
Τα δέχτηκε όλα με κλειστά μάτια και με μια αξιοθαύμαστη χαλαρότητα και όταν την είδα κάπως να στεγνώνει από τον ιδρώτα, την ξανάπιασα και την έτριψα με την παλάμη του γυμνού χεριού μου, βγάζοντας απ’ όλο το μήκος των χεριών της μακριά γκριζωπά δαχτυλίδια, που η εμφάνισή τους την κατέπληξε. Με απότομες κινήσεις σαν τελάκης πάλι τα έριχνα στο πάτωμα με ένα επιδεικτικό ύφος ικανοποίησης.
Στη συνέχεια διέταξα το τελευταίο! «Στάσου όρθια, ένα νέος χείμαρρος ζεστού νερού θα σε περιλούσει» και άρχισα το απαλό μαστίγωμα με χαρτομάντιλα βρεγμένα από τον δικό μου ακατάσχετο ιδρώτα λέγοντάς της πως είναι μακριά στουπιά εμποτισμένα με αφροσάπουνο!
Ξεχώρισα τα πλούσια μαύρα λαμπερά μαλλιά της, καθάρισα το απαλό χαλαρωμένο δέρμα του φωτεινού προσώπου της, και ειδοποίησα ότι: «Θα ακολουθήσει ένας άλλος καταρράκτης δροσερού νερού και στους δυο μας για να αποφευχθούν οι εγκεφαλικές υπεραιμίες που θα μπορούσε να προκαλέσει η άνοδος της θερμοκρασίας».
Τότε εκείνη ύψωσε το δεξί χέρι της σαν να κρατούσε μια ντουζιέρα μπάνιου, σαν να έριχνε πάνω μας το νερό, που από πολλά χρόνια δεν υπήρχε στο λουτρό του εξοχικού, ενώ με το αριστερό προσπαθούσε να κρύψει τα γυμνά επίμαχα σημεία του κορμιού της.
Ξέχασα πως ήμουν τελάκης, κάθισα σαν Αγάς μπροστά της και θαύμαζα τη συμμετοχή της, έσκυψε και με φίλησε λέγοντας: «Σε ευχαριστώ που με έφερες σε τόπο μαγικό και με μετέφερες σε άλλες εποχές!»
Στη συνέχεια σταθήκαμε έξω από τα λουτρά των Μπεκήρ Αγάδων σχεδόν μισή ώρα, σε μια υπνωτική ονειροπόληση. Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ήμασταν τόσο ανάλαφροι, τόσο ευδιάθετοι, τόσο χαλαρωμένοι, τόσο αναζωογονημένοι που μάς φαινόταν:
«Ότι άγγελοι του ουρανού περπατούσαν πλάι μας!» καταπώς εξαίρετα τονίζει σε μια λεπτομερέστερη αυθεντική περιγραφή του ο Θεόφιλος Γκωτιέ, περιηγητής του 19ου αιώνα, στο βιβλίο του «Κωνσταντινούπολη», εκδόσεις «Καστανιώτη» (1998).
Όμως, λόγω περιορισμένου χώρου της στήλης, θα συνεχίσουμε στις επόμενες δεκαπενθήμερες επισημάνσεις.