ΨΥΧΟΤΟΜΕΣ

Η ανάγκη μας να προσωποποιήσουμε το καθετί, να σχηματοποιήσουμε και να απλοποιήσουμε τη σύνθετη πραγματικότητα καθηλώνει και αποδίδει σε φυσικές μονάδες-άτομα τα αίτια της δυστυχίας μας.
Διεφθαρμένος κληρικός, επίορκος δικαστής, γιατρός, ανάλγητος πολιτικός, ένα σμάρι αθλίων παίζει το θέατρο του παραλόγου σε μια σκηνή στηριγμένη στις σκυμμένες πλάτες των αδύναμων, απλών ανθρώπων. Ένας κίβδηλος θίασος, που αποκτά φωνή από τη σιωπή των αμνών και οι ρίζες του ρουφούν τους χυμούς τού αιώνια ανανεωμένου, ροζιασμένου πλάτανου του λαού, που αθάνατος βλασταίνει και γεννά ελπίδα, απαντοχή και πόθους.
Όμως, ποιοι είναι στην αλήθεια οι πραγματικοί κυρίαρχοι; Ποιος κινεί τα νήματα της ύπαρξης σε κάποιες από τις μαριονέτες που μας κυβερνούν; Και απ’ την, άλλη ποιος δίνει το κουράγιο στους αληθινούς τίμιους αυθεντικούς ηγέτες να ζητούν κάθαρση, να τιμωρούν και να κλαδεύουν το δέντρο της εξουσίας;
Είναι δύσκολο να το δεχθεί και να το κατανοήσει ίσως κανείς. Μα για μας τους νευροψυχίατρους, που μελετούμε τη λειτουργία της ψυχής, για τους ανατόμους των ψυχοτομών, μια γνώση επαγγελματική μάς διαποτίζει και μας κάνει να κατανοούμε τους ανάξιους.
Γνωρίζουμε τα δισεκατομμύρια των νευρικών κυττάρων που λειτουργούν μέσα στο εργαστήρι του νου. Γνωρίζουμε τα συναισθήματα, τα πάθη, τα κίνητρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τα παράγωγα του μυαλού, τις συγκρούσεις, την ύπαρξη των επιθετικών ενστίκτων, της καταστροφικότητας, του εγωισμού, του ναρκισσισμού, της σκληρότητας, της ψυχοπαθολογίας του ανθρώπου. Ξέρουμε τους «σκοτεινούς σπινθήρες των νευρώνων».

Γνωρίζουμε τους αφανείς ηγέτες, τη συντεχνία της ενδοψυχικής «πολιτικής», τους ανίκητους προαιώνιους αφέντες της μοίρας μας, τη συμμορία των επιθετικών, ενορμητικών, πρωτόγονων, ναρκισσιστικών ενστίκτων της ψυχής στα σκοτεινά της διαμερίσματα.
Θα πει κανείς δικαιολογημένα: και ποιος είσαι, κύριε, που «αποενοχοποιείς» τους βρομερούς; Πού είναι το χρέος, το καθήκον, το λειτούργημα, η κοινωνική ευθύνη, η ομορφιά της ανθρώπινης φύσης, η ελευθερία της βούλησης, η συνείδηση;
Υπάρχουν. Ζουν και ανθίζουν μέσα στους λιγοστούς ηγέτες που παραμένουν ακλόνητοι, με στερήσεις χίλιες δυο, στις θέσεις τους.
Σε εκείνους τους λιγοστούς ηγέτες, που μια διάχυτη καχυποψία σ’ αυτό το χάος ενοχοποιεί και αυτούς με δυσπιστία και άγνοια. Σε εκείνους που μέσα στο θολό τοπίο της υποψίας, έχουν φωνή που δεν ακούγεται, σκεπασμένη απ’ την οχλοβοή της γενίκευσης, του καθολικευμένου κανιβαλισμού των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Βρίσκονται στον αντίποδα των επιθετικών ενστίκτων. Στους φωτεινούς σπινθηρισμούς των νευρικών κυττάρων. Στα φωτεινά διαμερίσματα της ψυχής που κατοικούν η κοινωνικότητα, η αλληλεγγύη, η ποιητική διάσταση του ανθρώπου, η καλοσύνη, η αγάπη, η τρυφερότητα.
Ίσως αργά η ιστορία τούς ανασύρει από τη λήθη για να δούμε το φωτισμένο χαμόγελο στ’ αγιασμένα πρόσωπά τους και τα λαβωμένα χέρια τους να κρατούν το λουλούδι της ελπίδας.