«Ένας άρρωστος στο Ψυχιατρικό.»
Ήρθε ντυμένος με τον πανικό.
Η αγωνία στο βλέμμα του απεικόνιζε τη βαθιά βουβή σύγκρουση της ψυχής του. Τον έφεραν τρομαγμένο, συγχυσμένο με το φόβο, την καχυποψία και τη δυσπιστία να ελλοχεύει στις σκιερές σπηλιές της κατακερματισμένης του ύπαρξης. Ατίθασος, ανυπότακτος. Σπασμωδικές οι κινήσεις του, παγιδευμένο «αγρίμι» στην παράνοια της αρρώστιας του.
Ήταν μια ακόμα εικόνα στο επαγγελματικό σκηνικό του Ψυχιατρικού.

Ήταν ακόμα μια «περίπτωση», ένα περιστατικό μέσα στο μοτίβο της καθημερινότητάς μας, μια ακόμα εμπειρία απ’ αυτές που συνοδεύουν κάθε καινούργιο ασθενή, που άγνωστη μοίρα οδηγεί σ’ αυτόν το χώρο, που «κολάζεται» από τον ψυχικό πόνο και «καθαγιάζεται» από την ανθρωπιά.

Με φαινομενική άνεση και σιγουριά, ο μηχανισμός κινήθηκε και το «σταγονόμετρο» της ψυχιατρικής εμπειρίας στάλαξε σιγά-σιγά στην ψυχή του τη σιγουριά, την ασφάλεια, τη γαλήνη στην αγριεμένη του ψυχή.
Τα φάρμακα συμπλήρωσαν τη δυναμική της ομάδας και σιγά-σιγά όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν στον ασθενή μας.
Εκείνα τα αφύσικα που ψευδαισθήσεις και παραληρητικές ιδέες και το αρρωστημένο του συναίσθημα γεννούσαν, πήραν το δρόμο της επιστροφής όπου η ανοικτή αγκαλιά των δικών του καρτερούσε να τον δεχτεί, εκεί που όλοι περιμέναμε. Ήταν το πρώτο δειλό βήμα της επιστροφής στην πραγματικότητα.
Ο νεαρός μας ασθενής άρχισε να μπαινοβγαίνει στο θάλαμό του, να μιλά με τους άλλους συνασθενείς, να βιώνει τον κόσμο ξέχωρα από το παραλήρημά του. Εξακολουθούσε να πιστεύει ακόμα πως θέλουν να τον εξοντώσουν, πως όλοι γύρω του συνωμοτούν, πως κάθε τι που γινόταν γύρω του έχει σκοπό την καταστροφή του. Πίστευε ακόμα πως έχει υπερφυσικές δυνάμεις, πως γεννήθηκε για να γίνει ο καινούργιος μεσσίας.
Σκεπτόταν ακόμα πως το μυαλό του το ‘χει καταλάβει και το ελέγχει μια ξένη δύναμη.
Αλαφιαζόταν συχνά, καθώς οι φωνές μιλούσαν στ' αυτιά του, οι ψευδαισθήσεις επικλητικές, προστακτικές, υποτιμητικές ή επιτακτικές, υπήρχαν.
Τα αναίτια, μοναχικά του γέλια, που τους ανθρώπους γεμίζουν δέος, τους παραξενεύουν, τους κάνουν να φοβούνται, υπήρχαν έστω και αραιότερα.
Όμως είχε ξανάρθει κοντά μας στην αίσθηση της πραγματικότητας στην επαφή του ταραγμένου του μυαλού με την αλήθεια του κόσμου που μας περιστοιχίζει.
Κι η πορεία άλλαξε. Ο άνθρωπός μας συνήλθε, βελτιώθηκε και βγήκε από το ψυχιατρικό.
Συνεχίζει να εργάζεται, να έχει μια κοινωνική ζωή.
Τώρα συχνά μας επισκέπτεται να εκτιμήσουμε την κατάστασή του, να του γράφουμε τα φάρμακα.
Είναι ο «φίλος μας» πια, ο ασθενής μας που μας ζητά, μας δέχεται, που εισπράττει τη σιγουριά κάποιων που τον καταλαβαίνουν.
Κι όλο χαμογελούμε όταν τον δούμε, του ανοίγουμε την πόρτα να μπει χωρίς ούτε στιγμή να εισπράττουμε το φόβο του, τον αρχικό, το δυνατό, τον αφόρητο, όπως τότε που τον πρωτόφεραν. Η «κουτσουλιά του κούκου» δεν τον άγγιξε.