«Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες,
οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι,
κομματάρχηδες και κοτζαμπασήδες,
και της γραμματικής οι μανταρίνοι
και της πολιτικής οι φασουλήδες,
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι.
Ρωμαίικο, να! Με γειά σου,
με χαρά σου».
(Κ. Παλαμάς)

Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης ανεβάσαμε στην εξουσία και κατεβάσαμε μικρούς και μεγάλους «σωτήρες». Άλλοι φωνάζαμε πως «ανήκομεν εις την Δύσιν» κι άλλοι επιμέναμε πως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Ύστερα μετανιώσαμε κι είπαμε: εντάξει, μας αρέσει που «ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά πιο πολύ μας αρέσουν τα ευρωπαϊκά «πακέτα».
Κάποιοι άλλοι εντούτοις επέμεναν πως έπρεπε αντί για ΕΟΚ να ιδρύαμε την... ΒΟΚ (Βαλκανική Οικονομική Κοινότητα με τη Βουλγαρία τού Ζίφκωφ, τη Ρουμανία τού Τσαουσέσκου, την Αλβανία τού Αλία και τη Γιουγκοσλαβία τού Τίτο). Τελικά όλοι μαζί, ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, με εθνική ομοψυχία, ξεκοκκαλίσαμε το πρώτο «πακέτο Ντελόρ» και φωνάζαμε να μας δώσουν κι άλλα.
Κι όταν μπήκαμε και στην ΟΝΕ και φουλάραμε τις τσέπες μας με δανεικά ευρώ από τις τράπεζες, έγινε πια το «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου»! Ποιος ν’ αντισταθεί και να μη βουτήξει το δάχτυλο στον τενεκέ με το μέλι;
Κανείς δε μας δίδαξε πως «δανεικιά λευτεριά είναι ψεύτρα λευτεριά», όπως και καλή ζωή με δανεικά χρήματα γρήγορα θα καταντήσει σκυλίσια ζωή.
Ο ίδιος, όπως πάντα, λαός, απαίδευτος κι ευκολόπιστος, γλείφει σήμερα τις πληγές του, κουλουριασμένος στο λαγούμι του. Κι η πολιτική μας ζωή, ίδια κι απαράλλαχτη, όπως πάντα, να θυμίζει πολύβουο ανατολίτικο παζάρι, όπου συνωθούνται μεσσίες και προφήτες, μάγοι και θαυματοποιοί που διαλαλούν την πραμάτεια τους.
- εδώ τα μαγικά μαντζούνια διά πάσαν νόσον και διά πάσαν σωτηρίαν του σώματος και της ψυχής!

Οι νυν κυβερνώντες μάς βεβαιώνουν πως η σωτηρία μας θα προέλθει από την πιστή τήρηση του «Μνημονίου»· οι πρώην κυβερνώντες ότι η σωτηρία μας θα προέλθει από την ταχεία έξοδό μας από το «Μνημόνιο» - και μετά θ’ ανέβουμε στην... «παραδιά» να κόβουμε παράδες· οι πιο αρειμάνιοι «επαναστάτες» υποστηρίζουν τη βίαιη ανατροπή του Μνημονίου - και μετά βλέπουμε «πόσα απίδια έχει ο σάκος μέσα»· και οι άλλοι, οι «πελταστές» της «επανάστασης», παίζουν τη μαθητική παράσταση «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ξεχνώντας πως έχει και δεύτερη... πράξη το έργο «κι εγώ δε σου δίνω, δε σου δίνω».
Οι οικονομολόγοι και οικονομολογούντες «αναπτύσσουν επί χάρτου» την εθνική μας οικονομία: σταθεροποίηση μέχρι τελικής... πτώσεως της οικονομίας μάς προτείνουν οι μεν, προκειμένου να προσελκύσουμε επενδύσεις και να μας ξαναγαπήσουν οι αγορές· εδώ και τώρα ανάπτυξη φωνάζουν οι πρώην καπεταναίοι του... «Τιτανικού», σα να την έχουν την ανάπτυξη στην τσέπη τους· και οι οικονομολόγοι του «τσάμπα και του τσαμπουκά»: να κάνουμε... χάρισμα τα παλιά και τα καινούργια χρέη μας στους «Τροϊκανούς» και να είναι κι ευχαριστημένοι που δεν τους ζητάμε «να μας δώσουν και τα άλλα (;) που μας χρωστούν»!
Και οι αρχισυνδικαλιστές μας «σωτήρες» των εργαζομένων; Για τη σωτηρία της χώρας και της... καρέκλας τους ένα είναι το φάρμακο: μια απεργία τη βδομάδα και μια πορεία την ημέρα το κακό το κάνει πέρα!
Ποιος φταίει για το ζαβό το ριζικό μας; «Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα.»

Η θεια μου, μόνο, η Σαμφώ - η μόνη κορακοζώητη από το σόι μας, που έζησε έναν ολόκληρο αιώνα μαζεύοντας ελιές, θερίζοντας και κιρντίζοντας καπνά, με τη σοφία της μακρόχρονης ζωής της μου έδωσε - λίγο πριν πεθάνει - μια εξήγηση γιατί φθάσαμε ως εδώ, ως χώρα και ως λαός: «αλί στουν», γιε μου, μου είπε, «που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει άλλοι να τον ξύσουν για να δροσιστεί».
Κι όσο σκέπτομαι τα λόγια της εκείνα, καταλαβαίνω ότι στο αλληγορικό τους νόημα δεν κρύβεται μόνο η εξήγηση για το πώς βρεθήκαμε στον πάτο του πηγαδιού, αλλά και για το πώς θα μπορέσουμε να ξανανεβούμε στην επιφάνεια, από κει που βρισκόμαστε. Αν, λοιπόν, οι «σωτήρες» μας έβαζαν κοντά-κοντά τα κεφάλια τους να κάνουν ένα κεφάλι της προκοπής... Αν οι διάφοροι «προφήτες» μας σταματούσαν να ανεβοκατεβαίνουν στο... όρος Σινά, κουβαλώντας παραμάσχαλα ο καθένας τις δικές του «εντολές», πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο λαό και του έλεγαν καθαρά και ντόμπρα την αλήθεια...
Αν ο καθένας από μας πέταγε από το σκαρί του τη σαβούρα που κουβαλάει, την αμάθεια, τη βλακεία και την οκνηρία και πάλευε, με νύχια και με δόντια, ν’ ανεβεί στην επιφάνεια από τον πάτο του πηγαδιού, ίσως τότε να ξαναβρίσκαμε την περήφανη «περπατηξιά» μας, δίπλα στους άξιους και προκομμένους λαούς του σύγχρονου κόσμου.
Κι όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια της «θειας μας της Σαμφώς», τόσο το καλύτερο για μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.