Αλέθοντας τις λιγοστές ελιές μου, του φετινού φτωχού μαξουλιού, στο τελευταίο διασωθέν συνεταιρικό εργοστάσιο της περιοχής Πλωμαρίου, του Συνεταιρισμού Παλαιοχωρίου, παρατηρούσα τους αναμένοντες, αλλά και τους προηγηθέντες ελαιοπαραγωγούς.
Ουδείς νεώτερος των 70, άντε 65 ετών. Γέροντες ή περίπου, επιμένουν να διασώζουν ένα πολύ μικρό τμήμα της άλλοτε γεωργικής οικονομίας, που χρόνο με το χρόνο εγκαταλείπεται. Mόνοι νέοι εντός και εκτός εργοστασίου, οι πέντε εργαζόμενοι σ' αυτό. Ευτυχώς ντόπιοι.
Το «ευτυχώς» όχι γιατί κατατρύχομαι από ρατσιστικά σύνδρομα, αλλά γιατί βλέπω επιτέλους κάποιους νέους να ασχολούνται με την παραγωγή και δεν έχουν φορτώσει τα πάντα στους μετανάστες φίλους, βοηθούς και συντοπίτες μας εν τέλει.
Μια σειρά φωτογραφιών στους τοίχους του εργοστασίου από παλιές ευτυχισμένες μέρες, όπου περίμενες τη σειρά σου και δυο και τρεις ημέρες, σημειώνουν τις ανεπίστρεπτες απουσίες όσων προσπάθησαν, μόχθησαν, μάτωσαν για τη δημιουργία και του Συνεταιρισμού, αλλά και του εργοστασίου. Που δημιουργούν θλιβερές σκέψεις όχι γιατί αυτοί έφυγαν, αναπόφευκτη η πορεία κάθε θνητού προς το θάνατο, αλλά γιατί δεν αντικαταστάθηκαν από τους νεώτερους.
Και καθώς η ματιά μου έπεσε στο χώρο εναποθήκευσης των τενεκέδων και των πλαστικών δοχείων, διάβαζα τις διευθύνσεις για τις οποίες προορίζονται. Αθήνα με όλες τις εκτός κέντρου περιοχές της, Θεσσαλονίκη ομοίως, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Βόλος, Κατερίνη, Λάρισα. Άλλες απουσίες αυτές, ίσως οδυνηρότερες απ' τις προηγούμενες, που παίρνουν μια γεύση της παλιάς πατρίδας από μια σταγόνα λάδι κι ένα 15νθήμερο το πολύ, το καλοκαίρι.
Όλα αυτά την ώρα που ένα μήνα πριν έγινε μεγάλη συζήτηση στα τοπικά μέσα ενημέρωσης για την υποχρέωση των μελών του Β΄ Συνεταιρισμού Πλωμαρίου να επανεπενδύσουν τα χρήματα που εισέπραξαν από την πώληση των κτηριακών εγκαταστάσεών του, για τη δημιουργία νέου εργοστασίου, ξεκινώντας μια νέα συνεταιριστική μονάδα. Γιατί, λέει, η ενθυλάκωση των χρημάτων αυτών αποτελεί ποινικό αδίκημα.
Σε ποιους τα λένε αυτά οι ειδήμονες και οι αρμόδιοι; Στους ανθρώπους που είδαν τη συνεταιριστική τους προσπάθεια, τους κόπους και τις αγωνίες τους να γίνονται βορά κάποιου χρυσοδάκτυλου, που δεν έχει δικασθεί ακόμα τελεσίδικα και λίγες είναι οι πιθανότητες να τιμωρηθεί μετά την πάροδο τόσο μακρού χρόνου. Επειδή ο χρόνος, για όσους γνωρίζουν από δικαστήρια και απονομή της δικαιοσύνης, ευνοεί τη λήθη και επαυξάνει την, κακώς νοούμενη επιείκεια.
Πώς να πεισθούν ότι στα γεράματά τους πρέπει να επανεπενδύσουν στην ελπίδα, όταν γνωρίζουν ότι και ο Α΄ Συνεταιρισμός Πλωμαρίου είχε την ίδια ακριβώς τύχη με το Β΄, όπου κάποιοι άλλοι χρυσοδάκτυλοι συγχέοντας τα συνεταιριστικά με τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, έφτασαν στο σημείο να τον κλείσουν, αφήνοντάς τον με χρέη εκατομμυρίων ευρώ και τους συνεταιριστές να αναζητούν εναγωνίως το αντίτιμο των αποθηκευμένων λαδιών τους, που εν μια νυκτί εξαφανίσθηκαν και ακόμα δεν έχει γίνει ούτε η πρώτη δίκη για τις ποινικές ευθύνες των όποιων υπευθύνων, τρία χρόνια μετά το έγκλημα.
Γιατί να δώσουν την παραμικρή πίστη στις εξαγγελίες και στις υποσχέσεις ότι το «μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο», όταν δεν άνοιξε μύτη σε άλλο συνεταιρισμό του ευρύτερου δήμου Πλωμαρίου, όπου η επίσημη εξήγηση για τη «διαρροή» δεκάδων τόνων ελαιολάδου ήταν ότι η ευθύνη βάρυνε κάποιον ποντικό, που άνοιξε τρύπα στις ελαιοδεξαμενές των αποθηκών του.
Ποινικό αδίκημα θεωρείται τώρα, λένε οι γνωρίζοντες, η διανομή μεταξύ των συνεταιριστών του εισπραχθέντος αντιτίμου, όταν είναι γνωστό ακόμα και στις πέτρες ότι οι διαπραγματεύσεις με την αγοράστρια εταιρεία συνεχίζονταν χρόνια και η Ένωση Συνεταιρισμών, απόλυτη γνώστρια των κινήσεων, δεν έβγαζε άχνα.
Τουλάχιστον για την ενημέρωση των ανθρώπων, που μέρα με τη μέρα περίμεναν αυτά τα χρήματα, ως αποζημίωση τουλάχιστον των κατασπαραγμένων ελπίδων τους.
Το διαπράττουν λοιπόν, αν δεν το διέπραξαν, το ποινικό αδίκημα. Ποιοι θα αναλάβουν να κινήσουν τις διαδικασίες για την τιμωρία των εγκληματιών; Αυτοί που επί χρόνια δεν καθοδήγησαν τους παραγωγούς για το λόγο χορήγησης των επιδοτήσεων από την Ε.Ε.; Αυτοί που ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεκαθαρίσει το αγροτικό κτηματολόγιο, ώστε να μπορούν υπεύθυνα να μας πουν ποια είναι τα περίφημα «ανεντόπιστα» και πώς επιτέλους μπορούν να εντοπιστούν, όταν πρόκειται για υπαρκτά κτήματα, για εκτάσεις που καλλιεργούνται και μαζεύονται, έστω και από αλλοδαπούς εργάτες;
Θα μπορούσαμε και να γελάσουμε πολύ αν κάποιος κινούσε αυτές τις διαδικασίες ποινικής δίωξης των γερόντων, που μετά τα όσα είδαν κι έπαθαν θέλουν να τους κάνουν επιχειρηματίες.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
18.12.2009