Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Δημήτρης Παπάνης - Γιάννης Παπάνης
Αθήνα 2009, σελ. 221
Στην εισαγωγή του παρόντος βιβλίου ο Αγιασώτης φιλόλογος Δημήτρης Παπάνης (Μυτιλήνη 1914) σημειώνει ότι είναι «ίσως το κύκνειο άσμα του». Πραγματικά, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 95 χρόνων, αφήνοντας πίσω ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, αφού μαζί με το γιο του Γιάννη Παπάνη ασχολήθηκαν επισταμένως με τη λαογραφία και την ντοπιολαλιά της γενέτειράς τους. Καρπός αυτής της έρευνας είναι 15 βιβλία, από τα οποία ξεχωρίζει το «Λεξικό του αγιασώτικου γλωσσικού ιδιώματος», βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών.
Στο «Αγιασώτικο πνεύμα» ασχολούνται με το «πανέξυπνο γλυκό ή τσουχτερό χιούμορ» των Αγιασωτών. Συγκεκριμένα αποδελτίωσαν και παρουσιάζουν από τα περιοδικό «Αγιάσος», από τη στήλη «Π’θίτ’κα», 197 ιδιαίτερες ιστορίες, αδιάψευστες αποδείξεις της καταπληκτικής χιουμοριστικής διάθεσης του αγιασώτικου λαού. Στο δεύτερο μέρος προσθέτουν 17 ακόμα δικές τους καταγραφές, που τις ονομάζουν «τα μέτιρα» (Τα ημέτερα).
«Με το βιβλίο αυτό δεν επαινούμε το σπίτι μας για να μην πέσει και μας πλακώσει, αλλά γιατί ο διθύραμβος αυτός στο αγιασώτικο περιπαιχτικό πνεύμα είναι πασιφανής και αναντίρρητος… Θες το κλίμα της Αγιάσου, θες το υψόμετρο, θες ο λαγαρός αγέρας, θες τα αιολικά γονίδια, θες όλα αυτά μαζί, αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από χιούμορ και σαρκαστική διάθεση που χαρακτηρίζει τους περισσότερους κατοίκους του χωριού… Σας καλούμε να ασχοληθείτε λιγάκι μαζί του, αν θέλετε να ξεφύγετε, έστω και λίγο, από τη σκληρή και άχαρη καθημερινότητα. Και τούτο θα σας ωφελήσει, γιατί κανείς δεν αμφισβητεί πως το γέλιο μακραίνει και μορφαίνει τη ζωή. Και ίσως και γι’ αυτόν το λόγο οι Αγιασώτες φημίζονται για τη μακροζωία τους και για την πνευματική διαρκή διαύγειά τους», γράφουν οι δύο συγγραφείς στον πρόλογό τους.
Να δυο δείγματα γραφής:
«Ένα απόβραδο αυγουστιάτικο καθόμαστε όλη η παρέα έξω απ’ το καφενείο του Γιάννη Καλφαγιάννη. Ο Νέστουρας ρώτησε τον αιώνια ερωτευμένο Γιακείμ’ πόσο χρονών είναι και ο Γιακείμ’ς θες επίτηδες, θες από άγνοια, απάντησε “τριάντα”, ενώ περνούσε τα εβδομήντα και ο Νέστορας του λέγει: “τσιάδε!!! Γιακείμ’ς ξέρ’ τσι μιτρά τσι ανάπουδα”.»
«“Πριν να μπω στου οδοντιατρείο σου, ε γιατρέ, άκουσα μια γ’ναίκα που τσίρ’ζι απ’ του πόνου και φουβούμ’ να μπω”, λέγει μια γριούλα στον Κλεομένη τον οδοντογιατρό, που πήγε να βγάλει το δόντι της. “Μη φοβάσι, της λέγ’ ο οδοντίατρος, η άλλη δεν τσίριζε απ’ τον πόνου, αλλά απ’ τα παράδις που δώτσι”.»
Αθήνα 2009, σελ. 221
Στην εισαγωγή του παρόντος βιβλίου ο Αγιασώτης φιλόλογος Δημήτρης Παπάνης (Μυτιλήνη 1914) σημειώνει ότι είναι «ίσως το κύκνειο άσμα του». Πραγματικά, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 95 χρόνων, αφήνοντας πίσω ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, αφού μαζί με το γιο του Γιάννη Παπάνη ασχολήθηκαν επισταμένως με τη λαογραφία και την ντοπιολαλιά της γενέτειράς τους. Καρπός αυτής της έρευνας είναι 15 βιβλία, από τα οποία ξεχωρίζει το «Λεξικό του αγιασώτικου γλωσσικού ιδιώματος», βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών.
Στο «Αγιασώτικο πνεύμα» ασχολούνται με το «πανέξυπνο γλυκό ή τσουχτερό χιούμορ» των Αγιασωτών. Συγκεκριμένα αποδελτίωσαν και παρουσιάζουν από τα περιοδικό «Αγιάσος», από τη στήλη «Π’θίτ’κα», 197 ιδιαίτερες ιστορίες, αδιάψευστες αποδείξεις της καταπληκτικής χιουμοριστικής διάθεσης του αγιασώτικου λαού. Στο δεύτερο μέρος προσθέτουν 17 ακόμα δικές τους καταγραφές, που τις ονομάζουν «τα μέτιρα» (Τα ημέτερα).
«Με το βιβλίο αυτό δεν επαινούμε το σπίτι μας για να μην πέσει και μας πλακώσει, αλλά γιατί ο διθύραμβος αυτός στο αγιασώτικο περιπαιχτικό πνεύμα είναι πασιφανής και αναντίρρητος… Θες το κλίμα της Αγιάσου, θες το υψόμετρο, θες ο λαγαρός αγέρας, θες τα αιολικά γονίδια, θες όλα αυτά μαζί, αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από χιούμορ και σαρκαστική διάθεση που χαρακτηρίζει τους περισσότερους κατοίκους του χωριού… Σας καλούμε να ασχοληθείτε λιγάκι μαζί του, αν θέλετε να ξεφύγετε, έστω και λίγο, από τη σκληρή και άχαρη καθημερινότητα. Και τούτο θα σας ωφελήσει, γιατί κανείς δεν αμφισβητεί πως το γέλιο μακραίνει και μορφαίνει τη ζωή. Και ίσως και γι’ αυτόν το λόγο οι Αγιασώτες φημίζονται για τη μακροζωία τους και για την πνευματική διαρκή διαύγειά τους», γράφουν οι δύο συγγραφείς στον πρόλογό τους.
Να δυο δείγματα γραφής:
«Ένα απόβραδο αυγουστιάτικο καθόμαστε όλη η παρέα έξω απ’ το καφενείο του Γιάννη Καλφαγιάννη. Ο Νέστουρας ρώτησε τον αιώνια ερωτευμένο Γιακείμ’ πόσο χρονών είναι και ο Γιακείμ’ς θες επίτηδες, θες από άγνοια, απάντησε “τριάντα”, ενώ περνούσε τα εβδομήντα και ο Νέστορας του λέγει: “τσιάδε!!! Γιακείμ’ς ξέρ’ τσι μιτρά τσι ανάπουδα”.»
«“Πριν να μπω στου οδοντιατρείο σου, ε γιατρέ, άκουσα μια γ’ναίκα που τσίρ’ζι απ’ του πόνου και φουβούμ’ να μπω”, λέγει μια γριούλα στον Κλεομένη τον οδοντογιατρό, που πήγε να βγάλει το δόντι της. “Μη φοβάσι, της λέγ’ ο οδοντίατρος, η άλλη δεν τσίριζε απ’ τον πόνου, αλλά απ’ τα παράδις που δώτσι”.»