Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Θα έρθει ίσως κάποια εποχή -και μακάρι να είναι πολύ μακρινή- που εταιρείες και άνθρωποι θα υποχρεωθούν, θέλοντας και μη, να δώσουν τα χέρια και να κοιτάξουν μαζί το πώς θα προστατεύσουν το περιβάλλον -πριν πέσει τελείου να τους πλακώσει. Όταν το νερό και το οξυγόνο γίνουν είδη εν ανεπάρκεια, όταν οι παρενέργειες στους οργανισμούς από τα πολυποικίλως μεταλλαγμένα τρόφιμα ξεπεράσουν τα όρια ανοχής και όταν νεοφανή μικρόβια δεν αναχαιτίζονται με τίποτα. Μπρρρ... καταστροφολογία. Όμως το ότι δε βλέπουμε κάποια πράγματα, δε σημαίνει ότι αυτά είναι αόρατα.
Είπαμε για εταιρείες. Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρουμε πώς θα είναι «τότε». Πιθανότατα και να μην υπάρχουν, αν έχουν ανατραπεί τόσα δεδομένα που αυτές δεν έχουν λόγο (και τρόπο) λειτουργίας. Πιθανότατα, επίσης, να υπάρχουν σε ακόμα πιο γιγαντιαία μορφή - σαν αυτήν που βλέπουμε στην προφητική ταινία «Metropolis» (του 1927!). Και να μην υπάρχουν πια κράτη - τι νόημα ύπαρξης θα έχουν κι αυτά;- παρά μόνο εταιρείες με χιλιάδες «πολίτες» η καθεμιά.
Να πούμε και για τους ανθρώπους, γιατί από εδώ έχουν ξεκινήσει όλα - και οι εταιρείες ανθρώπινο δημιούργημα είναι. Αν είχαμε λοιπόν λίγο περισσότερο μυαλό, θα φροντίζαμε για την ουσιαστική ποιότητα της ζωής μας και όχι για την «ποιότητα» που προέρχεται από λογής-λογής γκάτζετ.
Υπάρχουν κάτι λίγοι που φροντίζουν πραγματικά - από ουσιαστική συναίσθηση και όχι για εφέ, από ευθύνη προς τον εαυτό τους αλλά και προς τον ευρύτερο εαυτό τους. Και όταν λέμε ευρύτερο εαυτό εννοούμε και τους άλλους και τα άλλα. αφού όλοι και όλα είμαστε ένα. Μακάρι αυτοί οι λίγοι να μπορούσαν να κάνουν περισσότερα, όμως και τα λίγα των λίγων είναι καλά.
Υπάρχουν και κάτι εταιρείες που αναλαμβάνουν κοινωφελή έργα. Γιατί έτσι «πρέπει», κάτι σαν αναγκαίο κακό (για τις ίδιες), ή και γιατί σε κάποιο βάθος των ανθρώπινων εγκεφάλων τους πάλλεται μια αναλαμπή συνείδησης. Αυτά τα έργα τα λέμε CSR. Μπορεί, εκουσίως ή ακουσίως, να φέρνουν και κάποιο αποτέλεσμα. Να πρασινίζει μια πλαγιά, ας πούμε, μέχρι τον επόμενο εμπρησμό της. Έχουν όμως και ένα άλλο καλό αποτέλεσμα: ότι ταυτόχρονα καλλιεργούν και ένα σπόρο υποψίας σε μερικούς-μερικούς, ότι αντί μόνο να καταστρέφουμε μπορούμε και να δημιουργούμε.
Είπαμε για εταιρείες. Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρουμε πώς θα είναι «τότε». Πιθανότατα και να μην υπάρχουν, αν έχουν ανατραπεί τόσα δεδομένα που αυτές δεν έχουν λόγο (και τρόπο) λειτουργίας. Πιθανότατα, επίσης, να υπάρχουν σε ακόμα πιο γιγαντιαία μορφή - σαν αυτήν που βλέπουμε στην προφητική ταινία «Metropolis» (του 1927!). Και να μην υπάρχουν πια κράτη - τι νόημα ύπαρξης θα έχουν κι αυτά;- παρά μόνο εταιρείες με χιλιάδες «πολίτες» η καθεμιά.
Να πούμε και για τους ανθρώπους, γιατί από εδώ έχουν ξεκινήσει όλα - και οι εταιρείες ανθρώπινο δημιούργημα είναι. Αν είχαμε λοιπόν λίγο περισσότερο μυαλό, θα φροντίζαμε για την ουσιαστική ποιότητα της ζωής μας και όχι για την «ποιότητα» που προέρχεται από λογής-λογής γκάτζετ.
Υπάρχουν κάτι λίγοι που φροντίζουν πραγματικά - από ουσιαστική συναίσθηση και όχι για εφέ, από ευθύνη προς τον εαυτό τους αλλά και προς τον ευρύτερο εαυτό τους. Και όταν λέμε ευρύτερο εαυτό εννοούμε και τους άλλους και τα άλλα. αφού όλοι και όλα είμαστε ένα. Μακάρι αυτοί οι λίγοι να μπορούσαν να κάνουν περισσότερα, όμως και τα λίγα των λίγων είναι καλά.
Υπάρχουν και κάτι εταιρείες που αναλαμβάνουν κοινωφελή έργα. Γιατί έτσι «πρέπει», κάτι σαν αναγκαίο κακό (για τις ίδιες), ή και γιατί σε κάποιο βάθος των ανθρώπινων εγκεφάλων τους πάλλεται μια αναλαμπή συνείδησης. Αυτά τα έργα τα λέμε CSR. Μπορεί, εκουσίως ή ακουσίως, να φέρνουν και κάποιο αποτέλεσμα. Να πρασινίζει μια πλαγιά, ας πούμε, μέχρι τον επόμενο εμπρησμό της. Έχουν όμως και ένα άλλο καλό αποτέλεσμα: ότι ταυτόχρονα καλλιεργούν και ένα σπόρο υποψίας σε μερικούς-μερικούς, ότι αντί μόνο να καταστρέφουμε μπορούμε και να δημιουργούμε.