ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Με την επιστολή του που ακολουθεί, ο Παναγιώτης Μιχαηλάρης καταθέτει τις σκέψεις του για τα όσα το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σε σχέση με τη συμπεριφορά απέναντι σε αδέσποτα, σημειώνοντας ότι κατά την άποψή του τα πράγματα είναι απλά: Τα ζώα χρειάζονται αγάπη.

«Αγαπητό “Εμπρός”,
Πολλές φορές έχετε δημοσιεύσει φωτογραφικά και ειδησεογραφικά περιστατικά για την κακοποίηση ζώων στην πατρίδα μου Λέσβο και πολλές φορές σκέφτηκα να παρέμβω κι εγώ για να εκφράσω τη φρίκη και τον αποτροπιασμό μου για κάποιους συμπατριώτες μου και μάλιστα ανθρώπους - κατά τεκμήριο - που μεγάλωσαν, έζησαν και ζουν καθημερινά δίπλα σε ζώα ή ακόμα εξαρτώνται οικονομικά από αυτά και τα προϊόντα τους. Πώς είναι δυνατόν η καθημερινή συναναστροφή με τα ζώα να μη δημιουργεί ευγενικά αισθήματα προς αυτά, αλλά μίσος και τάση για εξόντωσή τους; Πώς αποκτήσαμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς για το ποια ύπαρξη θα επιβιώνει πάνω στη Γη και ποια όχι; Και με ποια λογική εμείς οι ανώτεροι από τις άλλες υπάρξεις εξοντώνουμε; Δηλαδή το γεγονός ότι εμείς μπορούμε και σκοτώνουμε και τα ανυπεράσπιστα ζώα όχι, μας δίνει το δικαίωμα να επιβάλλουμε την καταστρεπτική δύναμή μας όπου μας αρέσει;
Την αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου έδωσε το τελευταίο περιστατικό που έλαβε χώρα στο χωριό μου, το Μανταμάδο, επεισόδιο γνωστό πλέον στην Ελλάδα αλλά και εκτός αυτής. Δεν είναι η πρώτη φορά που στο Μανταμάδο εξοντώνονται ζώα. Αλλά έως τώρα είχαμε τη μορφή της κρυφής, δειλής και άνανδρης εξόντωσης με φόλες: ο γενναίος σκορπά το θάνατο ύπουλα και μετά γελά, καμαρώνοντας αυτός και οι φίλοι του για το “ηρωικό” κατόρθωμα. Τώρα όμως πλέον έχουμε ανοικτή επίθεση, κανονική αυτοδικία. Και επιπλέον έρχεται να προστεθεί και ένα άλλο περιστατικό: δημοσιεύεται στο “Εμπρός” επιστολή ενός συλλόγου του χωριού, σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι του χωριού σχεδόν καθημερινά κινδυνεύουν από τις επιθέσεις των σκυλιών και μετά βίας κατορθώνουν να διαφύγουν και να διασώσουν τη ζωή αλλά και τα ζώα τους. Προσέξτε, αυτό είναι το μυστικό: έχουμε ζώα χρήσιμα και ζώα άχρηστα, άρα προς εξόντωση. Και άμεση επίθεση εναντίον ενός ανθρώπου, ενός ιερέα που εμπνέεται από την αγάπη και προσπαθεί να διασώσει ζωές καταβάλλοντας κόπο και ξοδεύοντας χρήματα. Προσέξτε στο κείμενο αυτόν το διαχωρισμό: “φιλοζωικοί” (αυτοί) και “φιλοσκυλικός” (ο ιερέας).

Έτσι, αντί να αισθάνονται υπερήφανοι που στη μικρή κοινωνία του Μανταμάδου βρίσκεται ένας άνθρωπος που ανοιχτά φροντίζει τα αδέσποτα που κάποιοι άλλοι μετέτρεψαν σε αδέσποτα, ήδη εξαπολύουν γενική επίθεση εναντίον του και είμαι βέβαιος ότι μαζί τους έχουν και τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, οι οποίοι άλλωστε, όπως είπαμε, κινδυνεύουν καθημερινά...
Ας είμαστε σοβαροί. Και στο Μανταμάδο, όπως σε κάθε σημείο της Ελλάδας και μόνο της Ελλάδας (ούτε καν της Τουρκίας), κυκλοφορούν ζώα αδέσποτα, δημιουργήματα της ελεεινής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων. Αυτά τα ζώα κάποιοι άνθρωποι ευγενικοί, καλής προαίρεσης, τα φροντίζουν, τα ταΐζουν, κάνουν ό,τι μπορούν να τα ανακουφίσουν, κάποιοι άλλοι τουλάχιστον δεν τα κακοποιούν αλλά αδιάφοροι τα προσπερνούν και κάποιοι άλλοι επιδεικνύουν προς αυτά ό,τι κακία κρύβουν μέσα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι και αλλού, αλλά και στο Μανταμάδο, πολλές φορές όταν πας να τα πλησιάσεις για να τα χαϊδέψεις ή να τα ταΐσεις φεύγουν φοβισμένα, επειδή έχουν υποστεί τόσα που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να απλώσει κάποιος το χέρι του για να τα βοηθήσει. Άλλωστε, θυμάμαι κι εγώ από προσωπική εμπειρία τι αντιμετώπιζα όταν με ένα αδέσποτο που είχαμε βρει κακοποιημένο στην Πεδή και το μαζέψαμε, έκανα βόλτες τα καλοκαίρια στο χωριό: βλέμματα αποδοκιμασίας, οίκτου και απαξίωσης. Κάποιοι μάλιστα, πιο προχωρημένοι, με ρωτούσαν αν ήθελα να το ξεπαστρέψουν (αυτό είναι το ακριβές ρήμα που χρησιμοποιείται για ανάλογες δραστηριότητες).
Και όμως, είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ας δείξουμε την αγάπη μας και προς τα ζώα, ας προσπαθήσουμε να αισθανθούμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που εκπέμπουν τα μάτια τους, τα μάτια του Θεού, όπως λέει ένας μεγάλος συγγραφέας. Και αν δεν μπορούμε να τα κάνουμε αυτά, αν είναι τόσο δύσκολο, τουλάχιστον ας αδιαφορούμε για τα ζώα, ας τα αφήσουμε ήσυχα στον πόνο τους, στις κακουχίες τους, στο κρύο, στη ζέστη κ.τ.λ.. Άλλωστε είναι διαπιστωμένο από τις στατιστικές ότι η ζωή ενός αδέσποτου κατά μέσον όρο είναι μόλις ενάμισης χρόνος.

Παναγιώτης Μιχαηλάρης»