Αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών από τον πρωθυπουργό, δημιουργήθηκαν χαοτικές συνθήκες σε μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Στελέχη κομμάτων, που υποτίθεται βρίσκονταν κοντά στα κέντρα αποφάσεων, έπεσαν από τα σύννεφα όταν άκουσαν από τα πιο επίσημα χείλη την προκήρυξη των εκλογών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά έχει ένας αιφνιδιασμός. Ο αιφνιδιασμός, όμως, αυτός δεν επηρέασε μόνο τους οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι τουλάχιστον σε ποσοστό περίπου 45% ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι, αλλά και μια σημαντική μερίδα της ελάσσονος αντιπολίτευσης.
Αρχίζοντας από τους κυβερνητικούς, ας μη γελιόμαστε. Εκτιμώ πως δεν επιθυμούσαν τις εκλογές για τους γνωστούς λόγους που, όπως και να το κάνουμε, θα είναι δυσβάσταχτοι για τον οικονομικό τους προϋπολογισμό. Οι κύριοι αυτοί έβαζαν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της παράταξης, γιατί δεν είχαν προλάβει να διεκπεραιώσουν υποθέσεις φίλων και ψηφοφόρων τους. Αυτοί ίσως να είναι κι εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αμαύρωσαν το προφίλ του πρωθυπουργού, ο οποίος ματαίως προσπαθούσε να τρενάρει την απόφασή του μέχρι το Φλεβάρη. Αλλά, δυστυχώς, η φυσική επιλογή προίκισε διαφορετικά το λαγό και την κουκουβάγια. Έτσι βγήκε λοιπόν το: άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Το ισχυρό χαρτί της γαλάζιας παράταξης έθεσε πάνω από όλα το συμφέρον της χώρας. Και τώρα, φίλοι μου αγαπημένοι; Ο σώζων εαυτό σωθήτω. Κάποιοι πήραν των ομματιών τους και τράβηξαν προς το ΛΑΟΣ. Τα παπαγαλάκια τούς είπαν πως θα αυξήσει τα ποσοστά του και ίσως να σταθούν πιο τυχεροί. Αλλά έλα μου που ο πρωθυπουργός τούς χαρακτήρισε ακραίους κι έτσι έκοψε προς στιγμήν τις τάσεις φυγής από το γαλάζιο στρατόπεδο.
Τα προβλήματα, όμως, των κυβερνητικών ποσώς νοιάζουν την κοινωνία των πολιτών. Ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω τη ρήση που μηρυκάζει η παραδοσιακή Αριστερά, περί του δικομματισμού. Ενός δικομματισμού που, όπως λέει, μόνο δεινά επιφέρει, ενώ εκεί που τρεις λαλούν και δυο χορεύουν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Μάλλον μας δουλεύουν. Δεν μπόρεσα να κατανοήσω γιατί εδώ και τόσον καιρό επενδύουν σε κάτι που δεν τους βγαίνει. Και δεν τους βγαίνει γιατί, από την άποψη της βιολογίας, δεν έχει καμμία, μα καμμία υπόσταση. Και ευτυχώς που δεν τους βγαίνει, γιατί τα περισσότερα ζώα, που ζουν σε ομάδες, επιβιώνουν εκατομμύρια χρόνια τώρα, με μια σταθερή εναλλαγή αρχηγών, πλην όμως με έναν αρχηγό ή, στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτούς, μ’ ένα επιτελείο που στηρίζει όμως τον αρχηγό (π.χ. στους χιμπαντζήδες). Ο συλλογισμός σας, φίλοι μου, δυστυχώς έχει βάση μόνον ως υπόθεση εργασίας για μια ιδανική κοινωνία, που ο πληθυσμός της έχει δεχθεί μια εκπαίδευση από άριστους εκπαιδευτικούς επί σειράν πολλών ετών. Κάτι που δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν το ίδιο το σύστημα επιδιώκει να κατακτήσει. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει το μέγα δίλημμα: Θα κάνουμε κάτι για τον τόπο και τους πολίτες του ή θα περιμένουμε τα ουτοπικά ιδανικά εκπαιδευτικά συστήματα; www.teleia.neokefalaio.gr

* Αναδημοσίευση από την «Ελευθεροτυπία» 18/09/2009.
** Ο Χαρίτωνας Χιντήρογλου είναι καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Α.Π.Θ. (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.).