Ανοιχτή επιστολή της «Ποτοποιίας Πλωμαρίου Δημητρίου Δ. Γιαννατσή»

Στη δύσκολη οικονομική συγκυρία, που όλοι ξαφνικά βρεθήκαμε σε αυτήν τη χώρα, θα περίμενε κανείς πως για «αυτονόητα ζητήματα» θα άλλαζαν παλιές νοοτροπίες και συμπεριφορές, ώστε η ζωή όλων να γίνεται πιο εύκολη και βιώσιμη. Κάποιοι όμως εξακολουθούν να θέλουν να μας κάνουν το βίο αβίωτο, για λόγους που μόνον αυτοί γνωρίζουν.
Συγκεκριμένα, παραθέτουμε παρακάτω την «προσωπική οδύσσεια» που ζούμε, στην προσπάθειά μας να ενισχύσουμε την οικονομική δραστηριότητα της επιχείρησής μας «Ποτοποιία Πλωμαρίου Δημητρίου Δ. Γιαννατσή ΕΠΕ», στρεφόμενοι στον εξαγωγικό τομέα, επιδιώκοντας να αυξήσουμε τον κύκλο εργασιών της εταιρείας μας, αλλά και να εισαγάγουμε πολύτιμο συνάλλαγμα στη χώρα μας.
Η αιθυλική αλκοόλη, ανάλογα με τους αλκοολικούς βαθμούς, αποτελεί τουλάχιστον το 40% της συνολικής ποσότητας του ούζου. Το υπόλοιπο είναι νερό. Και ενώ το νερό είναι φθηνό προϊόν, η αλκοόλη, εξ αιτίας των φόρων (οι οποίοι το τελευταίο διάστημα υπερδιπλασιάστηκαν), κοστίζει πολύ ακριβά στις ποτοποιίες, όπως φαίνεται στο σχετικό πίνακα. Η τελική τιμή αγοράς ενός τόνου αιθυλικής αλκοόλης προκύπτει από την πρόσθεση της αξίας του, του Ε.Φ.Κ., των Λοιπών Φόρων και του Φ.Π.Α.. Εδώ έχουμε ακόμη ένα παράδοξο, όπου ο Ε.Φ.Κ. και οι Λοιποί Φόροι επιβαρύνονται με Φ.Π.Α., μπαίνει δηλαδή φόρος επάνω σε φόρο. Και αυτό αποτελεί άλλο θέμα προς διερεύνηση.
Για να αγοράσει μια ποτοποιία την ποσότητα αλκοόλης που χρειάζεται για τις παραγωγικές ανάγκες της, οφείλει να προκαταβάλει την αξία των φόρων (Ε.Φ.Κ. και Λοιποί Φόροι) στην τελωνειακή αρχή της έδρας του προμηθευτή (εδώ Τελωνείο Πατρών).
Για διευκόλυνση όμως, ο νομοθέτης προέβλεψε δύο ακόμη δυνατότητες πληρωμής των Φόρων:
1. Με εγγυητική επιστολή τραπέζης, λήξης τριών μηνών
2. Με υπαγωγή της ποτοποιίας σε καθεστώς φορολογικής αποθήκης, με την εκχώρηση άδειας εγκεκριμένου αποθηκευτή
Αφού ολοκληρώσαμε τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων της «Ποτοποιίας Πλωμαρίου Δημητρίου Γιαννατσή ΕΠΕ», και για διευκόλυνση και περαιτέρω ανάπτυξη της επιχείρησής μας, υποβάλαμε, το Νοέμβριο 2010, αίτηση για χορήγηση «άδειας εγκεκριμένου αποθηκευτή», ζητώντας την υπαγωγή σε καθεστώς φορολογικής αποθήκης, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εξαγωγή του προϊόντος στις αγορές του εξωτερικού, αφού αγοράζουμε και τιμολογούμε το προϊόν αφορολόγητο.
Ανάμεσα στα προαπαιτούμενα δικαιολογητικά μάς ζητήθηκε και εγγύηση. Σε ερώτησή μας για τη μορφή και το ύψος της εγγύησης, ο αρμόδιος τελωνειακός υπάλληλος Χρυσόστομος Γελαγώτης μάς ενημέρωσε ότι πρόκειται για εγγυητική επιστολή, και για τον πρώτο χρόνο, ανεξάρτητα από τον κύκλο εργασιών της επιχείρησης, το ύψος της εγγύησης προσδιορίζεται στις 146.735,00 ευρώ.



Ζητούν δεκαπλάσια εγγύηση
Σοκαρισμένοι για το απαγορευτικό ύψος της εγγυητικής, που αντιστοιχεί σε ποσόν μεγαλύτερο από το σύνολο του Ε.Φ.Κ. που πληρώσαμε όλον τον παρελθόντα χρόνο, ανατρέξαμε στο σχετικό ΦΕΚ, όπου διαπιστώσαμε ότι, στο άρθρο 4 (όροι και προϋποθέσεις χορήγησης άδειας εγκεκριμένου αποθηκευτή), εδάφιο γ΄ (αλκοόλη και αλκοολούχα ποτά με εξαίρεση το ζύθο), παράγραφος Ι (φορολογική αποθήκη παραγωγού ή μεταποιητή), προβλέπεται και περιγράφεται με απόλυτη σαφήνεια η περίπτωση της δικής μας επιχείρησης και ζητείται εγγύηση κατ’ ελάχιστον 14.674,00 ευρώ.
Όμως, αντί για το εδάφιο γ΄, και μόνο για τον πρώτο χρόνο, μας παραπέμπουν στο εδάφιο ε΄ (προϊόντα που παράγονται, μεταποιούνται ή κατέχονται από πρόσωπα που δεν έχουν ετήσια δραστηριότητα σε αυτά). Και, δίνοντας δική τους ερμηνεία στο νόμο, ζητούν τον πρώτο χρόνο εγγύηση 146.735,00 ευρώ και από τον επόμενο το 1/10, δηλαδή 14.674,00 ευρώ!!!
Τις απορίες αυτές και τις ενστάσεις μας αναφέραμε στον αρμόδιο υπάλληλο της τελωνειακής αρχής Μυτιλήνης, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι τέτοια εντολή έχει, για το ύψος της εγγυητικής, από την προϊστάμενη αρχή, τη Διεύθυνση Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης, της Γενικής Διεύθυνσης Τελωνείων και Ε.Φ.Κ., της Γενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων, του Υπουργείου Οικονομικών, όπου και μας παρέπεμψε.

Η «οδύσσεια» αρχίζει
Επισκεφθήκαμε την αρμόδια Διεύθυνση, στην Αθήνα, Κηφισίας 124, 3ος όροφος, και συνομιλήσαμε με την προϊσταμένη του Τμήματος, Φωτεινή Τσουράκη, η οποία μας πληροφόρησε ότι:
- Υπάρχει πράγματι πρόβλημα με τη διατύπωση και ερμηνεία του νόμου.
- Υπήρξε Ερμηνευτική Εγκύκλιος, αλλά καταστράφηκε (!!!) από πυρκαγιά κατά τα γεγονότα του Μαΐου 2010.
- Το ύψος της εγγυητικής μπορεί να είναι μεγάλο, όμως για την Υπηρεσία λειτουργεί ως φίλτρο για την αξιοπιστία μιας επιχείρησης (!!!).
- Το ύψος της εγγυητικής αλλάζει μόνο με νέα Ερμηνευτική Εγκύκλιο.
- Προϋπόθεση για να εκδοθεί νέα Εγκύκλιος, είναι να υπάρχει αντίστοιχη πολιτική βούληση.
Και μας παρέπεμψε στο γενικό γραμματέα Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων του Υπουργείου Οικονομικών.
Με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 2010 υποβάλαμε υπόμνημα προς τη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Οικονομικών με τίτλο:
«Για τη διευθέτηση διαφωνίας μας με την 9η Τελωνειακή Περιφέρεια»
Ακολούθησε αλληλογραφία μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2011.
Έκτοτε δεν ακολούθησε καμμία εξέλιξη.
Σε επίσκεψή μας τον Απρίλιου 2011, στην αρμόδια υπηρεσία στην Αθήνα, μας παρέπεμψαν στον προϊστάμενο της Διεύθυνσης, Νίκο Ασημακόπουλο. Αυτός είπε ότι γνωρίζει το θέμα, υπάρχει πραγματικό πρόβλημα και έχει υποβάλει έκθεση με θετική εισήγηση στον υπουργό, που θα συζητηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα μας ενημερώσουν σχετικά, εγγράφως, υποσχέθηκε.
Αφού πέρασε καιρός χωρίς καμμιά εξέλιξη, απευθυνθήκαμε στο Επιμελητήριο Λέσβου, που στις 27 Ιουνίου 2011 με έγγραφό του επανέφερε το θέμα. Χωρίς όμως να τύχει ακόμη κάποιας απάντησης.

Εν κατακλείδι
Λόγω της σπουδαιότητας του θέματος, αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε την προσπάθεια που καταβάλλουμε:
- Γιατί το θέμα αφορά τις περισσότερες ποτοποιίες της Λέσβου.
- Για να κάνουμε έκκληση σε όλους τους ενδιαφερομένους να ενισχύσουν την προσπάθειά μας, ώστε να καταβάλουμε ποσόν 14.674 ευρώ ως εγγύηση για τη χορήγηση αδείας εγκεκριμένου αποθηκευτή.
- Για να καλέσουμε τους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής μας να ενισχύσουν το δίκαιο αίτημά μας.
- Για να ενημερώσουμε την τοπική κοινή γνώμη, αφού πρόκειται για το εθνικό μας ποτό, το παραδοσιακό ποτό της Λέσβου, που θεωρούμε ότι, με ανούσιες και παράτυπες γραφειοκρατικές ενέργειες, εμποδίζεται τόσο η ανάπτυξη των επιχειρήσεων παραγωγής ούζου, όσο και ο εξαγωγικός προσανατολισμός τους.