Πριν λίγες μέρες η ζωή μού επιφύλαξε μια έκπληξη, απ’ αυτές που μόνο αυτή μπορεί να απεργάζεται!...
Βρέθηκα σ’ ένα πανηγύρι, σαν αυτά που ο τόπος μας αφειδώς προσφέρει στους κατοίκους του. Περνώντας από έναν πάγκο που διέθετε ξηρούς καρπούς, παρακάλεσα τον πωλητή να μου βάλει λίγα φιστίκια. Χωρίς καθυστέρηση, τυλίγει μερικά σ’ ένα χαρτί τετραδίου διαμορφωμένο σε χωνί και μου τα δίνει. Όταν τα έφαγα και μου έμεινε μόνο το χάρτινο χωνί στο χέρι, είχα τη… φαεινή ιδέα να το ξεδιπλώσω, οπότε είδα με έκπληξη ότι υπήρχε πάνω του γραμμένο πολύ πρόχειρα, με μολύβι, ένα ανυπόγραφο κείμενο, το οποίο, επειδή πιστεύω ότι έχει γενικότερο ενδιαφέρον, το μεταφέρω αυτούσιο στις στήλες του τοπικού Τύπου:

---------------------------

«Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Τον τελευταίο καιρό δυο από τους οικονομικούς όρους που κατά κόρον ακούμε από τα Μ.Μ.Ε., αλλά και σε συζητήσεις που κάνουμε με φίλους, είναι η “πτώχευση” (ως ενδεχόμενο) της χώρας και η ως εξ αυτής προκύπτουσα συνέπεια “στάση πληρωμών”.
Και τα δύο αυτά οικονομικά (ως παράγωγα της παρ’ ημίν σοβούσης οικονομικής κρίσεως) τα αποτάσσετε μετά βδελυγμίας, επ’ απειλή μάλιστα ποινικού κολασμού για τον πολίτη που θα τολμήσει έστω και να τα σκεφτεί! Σέβομαι την επιθυμία σας. Έχετε προφανώς τους λόγους σας, που κατά τεκμήριον είναι πιο αξιόπιστοι εθνικά από τους δικούς μου - αν και οι ψήφοι μας συνταγματικά είναι ισότιμες.
Όμως θα τολμήσω να σας αναφέρω μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μου, στους οποίους υπάγομαι και εγώ και για τους οποίους υπάρχει στάση πληρωμών εδώ και καιρό και μάλιστα… μακράς πνοής!
Ποιοι είναι αυτοί; Είναι δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι ιδιωτικοί και δημόσιοι οι οποίοι διατελούν υπό συνταξιοδότηση και οι οποίοι εδώ κι από ένα μήνα έως δώδεκα μήνες δεν έχουν πάρει ακόμη ούτε ένα ευρώ! Μα κι αν τελικά πάρουν σύνταξη, όπως προκύπτει από περιπτώσεις άλλων συναδέλφων τους, θα πάρουν μόνο τη βασική. Τις δε επικουρικές, αν τις πάρουν σε δύο χρόνια πρέπει να είναι ευτυχείς.
Δε συζητάμε βέβαια το κούρεμα που θα υποστούν μέχρι την είσπραξή τους… Διότι μ’ αυτά που βιώνουμε καθημερινά ουδείς γνωρίζει η προϊούσα τι τέξεται η επιούσα!

Όσο για το “εφάπαξ”, το οποίο είναι το μικρό μεγάλο όνειρο των απόμαχων της εργασίας, θα πρέπει, εξ όσων πληροφορούμαι, να είμαι ευτυχής εάν το πάρω εντός μιας… τριετίας! Δηλαδή, εν τινί μέτρω, εντός των πιθανών ορίων της βιολογικής μου ύπαρξης! Και τότε όμως, πάλι… κουτσουρεμένο κατά 10 - 15%! Και, βέβαια, ας ελπίσουμε ότι μέχρι να το λάβουμε, δεν θα υποστεί έτι περαιτέρω κουράν - ελπίζω όχι «εν χρω» - κατ’ επιταγήν των εξ Εσπερίας δανειστών μας…
Το ερώτημα είναι: αν αυτό δεν είναι επιλεκτική - έστω - στάση πληρωμών, τότε τι είναι;
Πάντως, όπως και να το πούμε, κύριε Πρωθυπουργέ, εγώ προσωπικά έχω ήδη κάνει επιλεκτική στάση λιτότατης διαβίωσης, που εγγίζει και αυτή ακόμα τη διατροφή μου, διότι τυχαίνει να μην έχω άλλους πόρους ζωής, πλην της πενιχράς - έστω - συντάξεώς μου, για την οποία εργάστηκα πραγματικά σαράντα ολόκληρα χρόνια και είμαι ήδη 67 χρονών! Και το ερώτημα είναι τι άλλο πρέπει πραγματικά να κάνω, μέχρι να πάρω τη βασική - έστω - σύνταξη, για να μην χάσω την προσωπική μου αξιοπρέπεια, που ως κόρην οφθαλμού διέσωσα όλα αυτά τα χρόνια.
Αλήθεια, πώς αισθάνεσθε που ηγείσθε μιας τόσο ανάλγητης κυβέρνησης;
Βλέπω τους “αγανακτισμένους” της Πλατείας Συντάγματος και ειλικρινά […]»

---------------------------

Εδώ δυστυχώς τελειώνει το κείμενο, γιατί απλούστατα τελειώνει και η σελίδα του χαρτιού που ήταν τυλιγμένα τα φιστίκια. Κατά πάσαν πιθανότητα θα είχε και συνέχεια, που ίσως μάλιστα να ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Δεν ξέρω βέβαια αν η επιστολή αυτή στάλθηκε στον Πρωθυπουργό. Και αν στάλθηκε… δεν ξέρω αν έφτασε καν στα χέρια του. Διερωτώμαι, αν αναγνώστηκε τελικά από τον υψηλό παραλήπτη της. Θα ήθελα πάντως να γνωρίζω, διότι δημοκρατία δεν είναι μόνο να μπορείς να μιλάς ελεύθερα, αλλά είναι και να μπορείς να «ακούγεσαι» όταν μιλάς ελεύθερα!

Υ.Γ. Είναι εντελώς συμπτωματικό το ότι και ο υπογράφων βρίσκεται σε παρόμοια οικονομική θέση με τον άγνωστο συντάκτη του κειμένου «των φιστικιών», του οποίου το σκεπτικό με βρίσκει φυσικά απόλυτα σύμφωνο.

* Ο Ηλίας Κουρτζής είναι πρώην προϊστάμενος του Γενικού Χημείου του Κράτους.