Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε αρκετές ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών, αποδεσμευόμενοι από τους κομματικούς σχηματισμούς με τους οποίους εκλέχτηκαν.
Μπαίνει, ίσως, ένα ερώτημα στους ενεργούς, με την πολιτική, πολίτες, εάν η ενέργεια αυτή είναι ορθή ή λαθεμένη, θετική ή αρνητική, τίμια ή ανέντιμη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εφόσον κάποιος βουλευτής, στέλεχος ή μέλος ενός κόμματος δε συμφωνεί, πλέον, με το πρόγραμμα ή την ακολουθούμενη γραμμή του πολιτικού σχηματισμού με τον οποίο εκλέχτηκε βουλευτής ή στον οποίο είναι στέλεχος ή μέλος, μπορεί να αποχωρήσει, χωρίς αυτό να θεωρείται μομφή για τον αποχωρούντα. Επομένως, οι ανεξαρτητοποιήσεις οι οποίες παρατηρήθηκαν στην τελευταία Βουλή, θεωρούνται θεμιτές, αφού οι βουλευτές δεν εκφράζονται πια από τα κόμματά τους. Άλλωστε, ο πολυκομματισμός στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι θετικό στοιχείο, γιατί ευνοούνται οι πολιτικές συναινέσεις και οι κομματικές συνεργασίες για σχηματισμό κυβέρνησης, εννοείται, φυσικά, με υλοποίηση προγραμματικών όρων και θέσεων.
Στην εποχή μας, με τα πολυποίκιλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί των κρατών, ο πλουραλισμός πολιτικών απόψεων και θέσεων είναι σημαντική προϋπόθεση για την επίλυση τέτοιων προβλημάτων. Άρα οι πολιτικές συνεργασίες, ιδιαίτερα σε θέματα που υπάρχει κοινή έκφραση, είναι θετική στάση.
Ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η συνεργασία για το σχηματισμό κυβέρνησης είναι αναμενόμενη, στη χώρα μας, μέχρι στιγμής, κρίνεται απορριπτέα.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας ξενίζει η ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών και η ενσωμάτωσή τους σε άλλο πολιτικό φορέα. Το ίδιο ισχύει για κάθε ενεργό και σκεπτόμενο, πολιτικά, πολίτη.
Η πολιτική φράση του Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιον βγει έξω από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» δεν ισχύει στις μέρες μας. Το να το υποστηρίζουμε είναι στρουθοκαμηλισμός, μακριά από τα πολιτικά δρώμενα.
Η άσκηση πολιτικής είναι η τέχνη του εφικτού. Οι αλλαγές που θα προκύψουν, πρέπει να είναι εφικτές και γι’ αυτό απαιτούνται οι πολιτικές συναινέσεις, για να απηχούν τη μεγάλη πλειοψηφία του Λαού.
Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση σήμερα, την οποία δεν πρέπει  να αγνοούμε. Η πολιτική άγνοια και η επαναστατική γυμναστική είναι ετσιθελισμός, χωρίς να μπορούν να λύσουν μακροχρόνια προβλήματα, τα οποία απαιτούν προώθηση και λύση.
Θα ήταν άκαιρο και μακριά από κάθε πολιτικό ρεαλισμό να αποκαλούνται οι ανεξάρτητοι βουλευτές αποστάτες ή προδότες. Το ίδιο, δε, ισχύει και για τα στελέχη ή τα μέλη που απομακρύνθηκαν από το κόμμα τους και προσχώρησαν στο νεοϊδρυμένο ή αποστασιοποιήθηκαν.
Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι δε ζούμε στο 1965, αλλά στο 2010, και ότι η πολύπλευρη κρίση την οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας, χρειάζεται εθνική ομοψυχία και συσπείρωση.

Απόστολος Σαλαβόπουλος
πρώην διευθυντής του 3ου Γυμνασίου Μυτιλήνης