Βλάζια Φαϊδά
Λάψαρνα ΙΙ
Ποιήματα
Μυτιλήνη 2009

Και η δεύτερη ποιητική συλλογή της Β. Φαϊδά, που εκδόθηκε στη Μυτιλήνη το προηγούμενο έτος, είναι αφιερωμένη στα «Λάψαρνα», μια ερημική αλλά πανέμορφη τοποθεσία της ανεξερεύνητης Λέσβου, που στην αρχαιότητα υφίστατο ως οικισμός.
Δικαιολογώντας την ενσυνείδητη αφιέρωση, η ποιήτρια γράφει:
«Στα αγαπημένα μου Λάψαρνα που αιώνες τώρα κουβαλούν στην αγκαλιά τους το όμορφό τους όνομα και την παλιά τους ιστορία αντικρίζοντας από μακριά τα βουνά της Τρωάδας και ακούγοντας απ’ τα Ορφίκια τη λύρα του Ορφέα.»
Στις σελίδες του βιβλίου έντονο είναι το άρωμα από την αγαπημένη της περιοχή:
«Τον αγαπώ αυτόν το βράχο στα Λάψαρνα. Είναι ψηλός και φαίνεται από μακριά. Είναι απόκρημνος και με γεμίζει δέος. Στα μέσα του σε μια πετροκουφάλα είναι σκαρφαλωμένη και καλά πιασμένη μια συκιά. Στα πόδια της φθάνει η κορυφή μιας αγριοαχλαδιάς στριμωγμένη στα βράχια σχεδόν αγκυλωμένη. Χρόνια τώρα τις βλέπω. Πώς τα κατάφεραν δεν ξέρω, έργο και κατόρθωμα των πουλιών και του αγέρα πρέπει νάναι.
Από κάτω, χαμός…»
Η ποίηση της Βλάζιας Φαϊδά έχει ανάταση, πνοή και ειλικρίνεια. Τη διακρίνει ένας τόνος υμνητικός, ειδικά για τη γενέτειρά της τη Λέσβο:
«Του Μόλυβου τα κύματα, μοσχοβολούν λιβάνι,
και πάνε προς το πέλαγος, μ’ αφρού άσπρο στεφάνι.
Η ανατολή στο Μόλυβο, χρυσή σκουριά είναι βαμμένη,
Καθρέφτης από χαλκόχρωμα, ζωγράφο περιμένει
Η Τροία από μακριά, παράσταση γηρεύει,
τον Πάρη τόνε προσκαλεί και την Ελένη φέρνει.
Κι ο Όμηρος, παραμιλά, με ανοιχτά τα μάτια,
ψάχνει, μολύβι αναζητά, στου χρόνου τα κιτάπια.
Και μια μπρατσέρα αστραφτερή, με σταυραϊτού το σήμα,
σινιάλο στέλνει στη στεριά, των Γατελούζων κτήμα.
Η δύση απ’ το Μόλυβο, στα γκρίζα είναι ντυμένη,
την Σμύρνη βλέπει, αναπολεί, και ένα δάκρυ φέρνει!!!»
Νομίζω ότι εδώ βρίσκουν εφαρμογή τα λόγια του αείμνηστου ποιητή Μήτσου Τσιάμη:
«Συμβαίνει συχνά, σ’ αυτούς τους απόκρημνους, γραφικούς και, τόσο ανυποψίαστα ποιητικούς, οικισμούς της περιοχής του Μολύβου - που ενώ λησμονήθηκαν από τους ανθρώπους, ευνοήθηκαν τόσο από τους θεούς των Μουσών - να εκθρέψουν κατά καιρούς τόσους και τόσους δημιουργούς της Τέχνης και των Γραμμάτων. Για να δοξάσουν και να συνεχίσουν με το απέθαντο έργο τους, μια παράδοση γνήσια, και αυθεντική, που σηματοδοτεί τη μακραίωνη πνευματική ιστορία αυτού του νησιού μέσα στον ευρύτερο αιγαιοπελαγίτικο χώρο.»
Αλλά η ποιητική της δεινότητα δεν περιορίζεται μόνο στα τοπωνύμια του νησιού μας. Κοσμοπολίτισσα όντας, μελέτησε κοινωνικές και πολιτισμικές συμπεριφορές και τις καταγράφει με ποιητικό λόγο στο νέο πόνημά της.
Ο στίχος της είναι γνωμικός και επιγραμματικός, γεμάτος από αίσθημα και νόημα. Να τι ομολογεί στην αρχή του έργου της:
«Αν έχω αγαπήσει κάτι πραγματικά σ’ αυτή τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή.
Η ποίησή μου είναι το παιδί αυτού του Έρωτα. Ενός μεγάλου Έρωτα…»
Η Βλάζια Φαϊδά γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχει ταξιδέψει πολύ στον κόσμο. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ), του Αττικού Πνευματικού Ομίλου Γλυφάδας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων. Έχει ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα πολλά χρόνια, συμμετέχοντας σε ανθολογίες ποίησης κ.α., και έχει διακριθεί με βραβεία και επαίνους. Έχει εκδώσει το βιβλίο με ποίηση «Λάψαρνα» και σύντομα θα εκδοθεί και το βιβλίο «Κάβο-Νιρβάνα».
Προκόπης Ι. Παπάλας