Το ραδιενεργό σύννεφο της Ιαπωνίας ενσωματώθηκε με το άσπρο σύννεφο της σκόνης από τα ξερά γήπεδα της Λέσβου. Γήπεδα νταμάρια, μεσαιωνικής εποχής από τη μία, και χόρτου (πλαστικού και φυσικού) όπου τα κύματα του Δούναβη από κακοτεχνίες συνθέτουν το φτωχό μας ποδόσφαιρο.
Γήπεδα ξερά με σημαιάκια τού κόρνερ καρφωμένα με ξύλα, που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των παικτών. Τέρματα με σχετικές κλίσεις, που δυσκολεύουν το έργο των διαιτητών και των βοηθών τους. Περιφράξεις με σύρματα αγροτικά ύψους 1,5 μέτρου. Κράσπεδα, τοιχία σε απόσταση αναπνοής από τον αγωνιστικό χώρο. Χώματα, στοίβες από κατολισθήσεις να μπαίνουν στο γήπεδο. Η αδιαφορία της Πολιτείας και η αδυναμία της αυτοδιοίκησης λόγω των γνωστών οικονομικών προβλημάτων δε μας δίνουν ελπίδες πως σύντομα θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Οι μερικές βελτιώσεις από προγράμματα (ΘΗΣΕΑΣ - ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ - ΗΡΑΚΛΗΣ…) και γενικά όλης της Μυθολογίας τελείωσαν. Προϋπολογισμοί-μαμούθ και μηχανήματα, συνεργεία εξυπηρέτησης τελείωσαν.
Και οι «καλλικρατικές» αναδιαρθρώσεις των κατηγοριών που θα γίνουν από την ΕΠΟ, αλλά και οι προϋποθέσεις που υπάρχουν σε αυτές, δεν ξέρουμε αν θα επιτρέψουν στους παράγοντες και στα σωματεία να ζητήσουν στο μέλλον τον πρωταθλητισμό.
Οι συγχωνεύσεις, πάλι, των σχολείων στα χωριά, που αδειάζουν από παιδιά τα γηπεδάκια τού 5Χ5 που έγιναν, θα ερημώσουν και θα εγκαταλειφθούν. Αποτέλεσμα, να ευνοούνται τα ιδιωτικά κλαμπ ποδοσφαίρου. Ο πρωταθλητισμός από εδώ και πέρα για ένα σωματείο θα αποτελεί είδος πολυτελείας.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή για όλους και ιδιαίτερα τους παράγοντες. Και καλώς ή κακώς πρωταθλητισμός χωρίς λεφτά δε γίνεται. Πρωταθλητισμός χωρίς γήπεδα με στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας δε γίνεται. Ποδόσφαιρο χωρίς κίνητρα δε γίνεται. Το ποδόσφαιρο πλέον μπαίνει και επισήμως στη φάση χορηγιών για να συντηρηθούν τα σωματεία, κάνοντας έργο τις εξαγγελίες τής ΕΠΟ που μας φέρνει στην πραγματικότητα του «έχεις λεφτά, έχεις ομάδα».
Η «φουνταριστή» αυτή στήλη θα παίζει πάντα φουλ επίθεση και θα χτυπάει καμπανάκια. Συνεχίζουμε…