Κυριακή πρωί. Ο καφές… ήθελε εφημερίδα. Στο τραπέζι είχε ξεμείνει η χθεσινή. Κοίταξε βιαστικά τους τίτλους: «Θησαυρός φοροφυγάδων. Ο πολιτικός λαβύρινθος των σκανδάλων...»
- Χμ, … «σκουπίδια», σκέφτηκε, την έριξε στη σακκούλα για την ανακύκλωση και καθ’ οδόν προς το περίπτερο, σταμάτησε στον μπλε κάδο για να την πετάξει. Αρκετά γραμμένα χαρτιά ήταν πεταμένα απ’ έξω, έσκυψε τα μάζεψε και πριν τα πετάξει, τα κοίταξε από περιέργεια. Ένα από αυτά έγραφε:
«… γιατί παύει να υπάρχει φροντίδα για τον έρωτα, θεωρείται δευτερεύων, κι έρχεται η βαρεμάρα. Ενώ θα ‘πρεπε να θυμόμαστε πως αυτό που μας έφερε κοντά, ήταν γιατί λαχταρούσε ο ένας τον άλλο, γιατί μας συνέπαιρνε να είμαστε μαζί.
Συνήθως δε δείχνουμε τις πραγματικές μας ανάγκες από την αρχή. Είναι λογικό, αφού μας συνεπαίρνει ο έρωτας, το “παιχνίδι” με το καινούργιο και “προχωράμε”. Όμως στην πορεία “βγαίνουν” οι πραγματικές μας ανάγκες που ήταν άγνωστες στον άλλο. Να το πω και διαφορετικά. Όταν σου αρέσει ένα θηλυκό και βρίσκεσαι μαζί του, φροντίζεις να αρέσεις και συ, προσέχεις τι λες, σέβεσαι, “δίνεις” ό,τι καλύτερο κουβαλάς μέσα σου, θέλεις να εντυπωσιάσεις, να το κατακτήσεις. Το ίδιο και κείνη, κι έτσι ανταμώνουν δυο ζωές. Η επιθυμία και των δύο βρίσκει τροφή και είναι ο σημαντικότερος λόγος που συνεχίζεις. Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει το “πρέπει”, αλλά, εφόσον θα είσαι με τον άλλον για μια ζωή, τι θα πει “πρέπει”; Το προσπερνώ. όμως, γιατί δεν το κατέχω.
Όταν όμως όλα τα όμορφα που έφεραν τους δύο κοντά, με τον καιρό προσπεραστούν, μπουν στη μέση τα “εγώ” και η καθημερινότητα και λείψει η χαρά, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Εν τω μεταξύ ο χρόνος τρέχει, έρχεται η συνήθεια. Η αρχική διάθεση να “δίνουμε” στον άλλο και να “παίρνουμε” από αυτόν, μένει πίσω. Αν προσθέσουμε και το ότι από τη φύση του ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον, άρα έχει την τάση να “παίζει” γενικώς, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη για ό,τι είχαμε ονειρευτεί, παραμένει και προκαλεί.
Μέσα από όλο αυτό το σκηνικό και με το όνειρο να έχει “θολώσει”, ό,τι μένει το ονομάσαμε αγάπη, βολευόμαστε, πορευόμαστε και ως όντα κοινωνικά έχουμε να λέμε. Έφυγε ο έρωτας, αλλά την αγαπώ, λέμε. Μα, με όποιον άνθρωπο και αν ζήσεις κάποια χρόνια μαζί, θα τον συνηθίσεις, θα θέλεις να είναι καλά, θα τον νοιάζεσαι. Αλίμονο αν δεν ήταν έτσι. Μήπως όμως είναι και κάτι άλλο που έχει ανάγκη το ζευγάρι; Και άντε ήρθαν και παιδιά, τι γίνεται μετά;
Φοβάμαι, πως σκέτη η “αγάπη” δεν είναι αρκετή για να βιώσουμε αυτό που γράφεις “… όλα είναι τόσο απλά, νιώθουμε γεμάτοι, πως αξίζει να ζούμε, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα διάφορα προβλήματα και πως υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι δίπλα μας, έτοιμος να μας στηρίξει, να μας κάνει να χαμογελάσουμε ξανά, να μας σφίξει στην αγκαλιά του, να μας γεμίσει φιλιά και να νιώσουμε ευτυχισμένοι και μοναδικοί...”.
Το “σε θέλω”, “σε νοιάζομαι”, “σε λαχταρώ”, είναι που μας κάνει να σκεφτόμαστε δυνατά για τον άνθρωπό μας, η έλλειψή τους είναι που φέρνει το ΓΙΑΤΙ. Δεν πιστεύω πως ο έρωτας κολλάει μόνο στο καινούργιο. Είναι ένα “παιχνίδι” χωρίς τέλος και εάν οι “παίχτες” είναι καλοί, ίσως να κρατάει και μια ζωή.
Η ζωή μάς χαρίζει απλόχερα στιγμές και ευκαιρίες, έχει ανάγκη από τη χαρά μας, είναι η “τροφή” της, αλλά έχουμε ταμπουρωθεί πίσω από το “εγώ” μας. Δυσκολευόμαστε να ανανεωθούμε δε “δίνουμε” εύκολα, δίνουμε όπως θέλουμε εμείς κι ο σύντροφός μας αδυνατεί να πάρει τη χαρά που θεωρούμε πως δίνουμε. Για κάποιους είναι λυμένα αυτά και η ζωή προχωρά, όπως προχωρά. Λένε, “έτσι γίνεται”, “τι το ψάχνεις!”.
Σε ό,τι με αφορά, θέλω τον έρωτα ζωντανό, θέλω χαρά, να γίνονται πράγματα από κοινού, να “δίνω” και να “παίρνω”, όλα απλόχερα, να τα “βλέπω” και να είναι ορατά και από τον άλλο κι αν δε γίνεται κατανοητό, τότε διάλογος, με ψυχή. Δεν μπορώ το “λίγο”, θέλω προσπάθεια και από τους δύο, ώστε η φωτιά, αν δεν καίει, να υπάρχει κάπου. Ακόμη και αλλαγές στο χαρακτήρα, αν κρίνονται αναγκαίες να υπάρχει αμοιβαία προσπάθεια κι όταν πλακώνει η καθημερινότητα, η βαρεμάρα, πάλι διάλογος με ψυχή και όχι κρυφτούλι.
Θέλω να πιστεύω πως όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει, χωρίς να καταπιέζει κανέναν, γιατί έτσι γεύονται και οι δύο όλη τη μαγεία, όλη τη γλύκα της αγάπης. Έτσι είναι καλά. Όλα είναι στο μυαλό του ανθρώπου. Αυτός μπορεί να “χτίζει”, αυτός και να “γκρεμίζει”.
… τα μυστήρια (;) της ζωής, που αν τα αντιμετωπίσει το ζευγάρι, αλίμονο στους ψυχολόγους.»

Για τη μεταφορά
Τάκης Σωτηρχέλλης