«Αγαπητό μου ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα),
Έλαβα e-mail την ανακοίνωσή σας της 24-6-2010 και σας ευχαριστώ που με συμπεριλαμβάνετε στο αγωνιστικό ακροατήριό σας.
Μετά την τιμή που μου κάνετε, παίρνω το θάρρος να συνεισφέρω και γω από τη μεριά μου, για να προχωρήσουμε, “με κέντρο τη δημοκρατία της εργατικής βάσης και των γενικών συνελεύσεων και όχι την κομματική - μικροπαραταξιακή ιδιοποίηση των απεργιών και του κινήματος”, όπως γράφετε στην παραπάνω ανακοίνωσή σας, στην οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής τάξης, όπου το δίκιο του εργάτη, που εκφράζεται μέσα από το ΠΑΜΕ, θα είναι ο υπέρτατος νόμος.
Προηγουμένως όμως θα μου επιτρέψετε μια παρατήρηση σχετικά με αυτό που γράφετε στην ανακοίνωσή σας ότι “τα δάκρυά τους για τον τουρισμό που καταστρέφεται και τους επιβάτες που ταλαιπωρούνται είναι ίδια με τον πόνο του Λοβέρδου και του πρωθυπουργού για τον εργασιακό μεσαίωνα που προωθούν, κροκοδείλια και κυνικά”.
Επειδή κατά σύμπτωση είχα βγάλει και γω εισιτήριο για να πάω στο νησί μου και βρέθηκα ανάμεσα σ’ αυτούς που περίμεναν προχθές στο λιμάνι του Πειραιά να επιβιβαστούν στο πλοίο, του οποίου τον καταπέλτη είχαν καταλάβει οι ηρωικοί αγωνιστές του ΠΑΜΕ, θέλω να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από τη δήθεν ταλαιπωρία των συνταξιδιωτών μου, την οποία διεκτραγώδησαν τα σαπιοκάναλα της “μαύρης συμμαχίας κυβέρνησης - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ - κεφαλαίου”.
Αν εξαιρέσουμε μια μάνα με δυο μωρά παιδιά και δυο γερόντια που αποφάσισαν, λέει, να εγκαταλείψουν την απάνθρωπη πόλη και να γυρίσουν μια για πάντα στο χωριό τους, που έκλαιγαν με δάκρυα που δε φαίνονταν “κροκοδείλια” και έως καθόλου “κυνικά”, και εάν εξαιρέσουμε ένα σακάτη που είχε βγει την προηγούμενη από το νοσοκομείο και τον κουβαλούσε μια γυναίκα, για να γυρίσει στο χωριό του, κι αν είναι να πεθάνει να θαφτεί τουλάχιστον στο δικό του χώμα, όπως έλεγε, που κι αυτός έκλαιγε πως δεν είχε λεφτά για άλλα εισιτήρια, και αν εξαιρέσουμε έναν φουκαρά χωριάτη που μοιρολογούσε όλη την ώρα πως θα ψόφαγαν τα ζωντανά του, που τα είχε αφήσει ατάιστα στο χωριό, για να πεταχτεί ως την Αθήνα, όπου τον είχαν ειδοποιήσει πως είχε “μπλεξίματα” ο γιος του, και ακόμα ένα ζευγάρι συνταξιούχων που πήγαιναν μια βδομάδα διακοπές στο νησί, τώρα τον Ιούνιο, που ήταν ακόμα χαμηλές οι τιμές, που κι αυτοί βλαστημούσαν την ατυχία τους, και επίσης μερικούς ξένους τουρίστες με τα μπαγκάζια στην πλάτη -φτωχαδάκια φαίνονταν και πολύ φιλέλληνες για να προτιμήσουν αυτό τον καιρό τη χώρα μας για τις διακοπές τους- οι οποίοι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι που θα ταξίδευαν την άλλη μέρα, αν λοιπόν εξαιρέσουμε, όλους τους παραπάνω, όλοι οι άλλοι συνταξιδιώτες μου -απ’ ό,τι έπιανε τ’ αυτί μου- περιορίζονταν να βρίζουν την κυβέρνηση που για άλλη μια φορά ήταν απούσα.
Όπως και να ‘χει πάντως το πράγμα, ακόμα κι αν κάποιοι ταξιδιώτες έχασαν τη βολή τους, δεν πρέπει αυτό να κάμψει το αγωνιστικό μας φρόνημα. Οι μάζες για να απολαύσουν κάποτε τα αγαθά του νεοσοβιετικού καθεστώτος πρέπει να θυσιάσουν όχι μόνο τα κεκτημένα από τη ζωή τους στο σάπιο αστικό καθεστώς, αλλά αν χρειαστεί και την ίδια τη ζωή τους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στη Ρωσική Επανάσταση θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στις μάχες με την αντίδραση, καθώς και από την πείνα που ακολούθησε, για να καταργηθεί “η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”, η οποία μετά από 70 χρόνια σοβιετικού καθεστώτος εξέλιπε παντελώς.
Εκείνο όμως που πρόσεξα κατά την παραμονή μου στο λιμάνι, ήταν ότι ανάμεσα στους επιβάτες που περίμεναν να επιβιβαστούν στα πλοία δεν ήταν κανένας εκπρόσωπος “του εφοπλιστικού-τουριστικού κεφαλαίου” και κανένα μέλος της “αιμοσταγούς” κυβέρνησης, απ’ αυτούς που απεργάστηκαν “το αντεργατικό σφαγείο” και υποτάχθηκαν στους ξένους δυνάστες του Δ.Ν.Τ..
Γι’ αυτό ξαναπαίρνω το θάρρος, μια και με τιμήσατε με το αγωνιστικό σας κάλεσμα, να σας προτείνω την επόμενη φορά τα “τάγματα εφόδου” του ΠΑΜΕ να αποκλείσουν την Κηφισιά και την Εκάλη. Και τι θα λέγατε, αν παραδειγματιζόμαστε από τους ηρωικούς Σομαλούς μαχητές του Κέρατος της Ερυθραίας και μεταφέραμε στο Αιγαίο την πειρατεία εναντίον των διερχόμενων κρουαζιερόπλοιων;
Φαντάζεστε πόσο πιο γρήγορα και ολοκληρωτικά θα κατέρρεε η τουριστική οικονομία και μαζί της όλη η οικονομία και η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου; Θα ακολουθούσε η ακύρωση της συμφωνίας δανειοδότησης της Ελλάδας, η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, η φυγή στο εξωτερικό των κεφαλαίων και των κεφαλαιοκρατών, θα έμεναν απλήρωτοι μισθωτοί και συνταξιούχοι και τότε, μέσα στο χάος της πείνας και της δυστυχίας, θα ερχόταν η ώρα του νέου Λένιν - πιθανώς να είναι και ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΜΕ - για να κηρύξει “με κέντρο τη δημοκρατία της εργατικής βάσης” την κατάργηση του “κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού”.
Vinceremos!
Ένας ταξιδιώτης που ξέμεινε στο λιμάνι του Πειραιά»

Και για την αντιγραφή
Βασ. Ψαριανός