Στις μέρες μας, όπου η μικροεγκληματικότητα ανθίζει, το άκρον άωτον της ατυχίας, θα είναι να σου κλέψουν την άδεια οδήγησης. Η επαναπόκτησή της αποτελεί μια σύγχρονη οδύσσεια.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Η δήλωση, αν συμβεί σε μεγάλη πόλη, της απώλειας, μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα. Η δήλωση όμως της κλοπής, μόνο στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του συμβάντος.
Η συνέχεια στο ΚΕΠ, στο οποίο όμως πρέπει να προσκομίσεις, εκτός από τη φωτογραφία και τα άλλα απαραίτητα, και:
α) παράβολο 30 ευρώ από την Εθνική Τράπεζα, για την εκτύπωση (;)
β) παράβολο 30 ευρώ από την Εθνική Τράπεζα για το αντίγραφο
γ) παράβολο τριών (ναι, τριών) ευρώ από την Αγροτική Τράπεζα
δ) παράβολο 9,04 ευρώ από το Δημόσιο Ταμείο για (;) κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους.
Αποτέλεσμα, απώλεια μιας τουλάχιστον μέρας, με ταυτόχρονη απασχόληση υπαλλήλων, τη στιγμή που όλες αυτές οι εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν σ’ ένα ταμείο ή μια τράπεζα χωρίς απώλεια χρόνου και δυνάμεων.
Το παραπάνω αποτελεί ίσως ένα μικρό δείγμα της δυσκίνητης κρατικής μηχανής, που απασχολείται συνεχώς, χωρίς ποτέ να φθάνει στο επιθυμητό για κράτος και πολίτες αποτέλεσμα. Ταλαιπωρείται δηλαδή και τιμωρείται ο πολίτης, που είχε την ατυχία να χάσει ένα έγγραφο, του οποίου το πρωτότυπο έχει την υποχρέωση να τηρεί η αρμόδια κρατική υπηρεσία.
Αυτή είναι μια ελάχιστη εικόνα της λειτουργίας του κράτους μας, που κάποτε σε ώρες άφατης ευφορίας και χωρίς σχέδιο, ο Κώστας Καραμανλής είχε υποσχεθεί να το επανιδρύσει. Και αντ’ αυτού ο πρώτος τη τάξει υπουργός του, Προκόπης Παυλόπουλος, το κατέστησε έτι περαιτέρω υπερτροφικό.
Θυμόμαστε πως στις αρχές του 2005 ψηφίσθηκε νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων, που εκτός των άλλων προέβλεπε την κατάργηση των περίφημων δημοτικών επιχειρήσεων, που αποτελούσαν τους θύλακες της ρουσφετολογίας των αυτοδιοικητικών παραγόντων. Οι δημοτικές επιχειρήσεις, απ’ την πρώτη στιγμή της λειτουργίας τους αποδείχθηκαν ζημιογόνες, αφού και έργο ουσιαστικό δεν είχαν να κάνουν και υπερτροφικές σε προσωπικό κατέστησαν αμέσως. Και κάθε μέρα ιδρύονταν καινούργιες. Τουριστικής ανάπτυξης, Μεταλλικών κατασκευών, Προβολής και επικοινωνίας, Θεάτρου και τεχνών και ό,τι μπορούσε κάθε δήμαρχος να σκαρφιστεί.
Οπότε η κατάργησή τους ήταν ένα σωστό και τολμηρό βήμα εκκαθάρισης του χώρου. Και ενώ είχαν χαρακτηρισθεί με απόφαση του Αρείου Πάγου ιδιωτικού δικαίου, που σημαίνει ότι σε περίπτωση παύσης της λειτουργίας τους οι απασχολούμενοι σ’ αυτές απολύονται αποζημιούμενοι φυσικά, ο κ. Παυλόπουλος τι έκανε; Εν όψει του πολιτικού κόστους, μετέταξε όλους τους υπαλλήλους τους στους Δήμους. Ανεξαρτήτως προσόντων. Πολλαπλασιάζοντας έτσι το προσωπικό τους.
Όταν εφαρμόσθηκε μετά από ασφυκτικές πιέσεις και ντιρεκτίβες της Κομισιόν το περίφημο διάταγμα για το καθεστώς των συμβασιούχων και υποτίθεται ότι ρυθμίστηκαν όσες περιπτώσεις ενέπιπταν στις διατάξεις του, δημιουργήθηκε μια νέα γενιά συμβασιούχων, που ζητούν την παραμονή τους στο δημόσιο τομέα.
Σήμερα που διαπιστώνουμε επίσημα πως το 80% του ετήσιων δημόσιων εισπράξεων καταναλώνεται για την καταβολή των αμοιβών των δημοσίων - εν στενή και ευρεία εννοία - υπαλλήλων, όλοι δείχνουν να εκπλήσσονται. Και κυρίως οι κομματικές ηγεσίες. Που αφού κουρέλιασαν κάθε νόμο και κάθε διάταξη, που ψηφιζόταν χωρίς να εφαρμόζεται για τον περιορισμό του ξεχειλώματος αυτού, δείχνουν να απορούν πώς φτάσαμε στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Στην μεταπολίτευση ψηφίσθηκαν τουλάχιστον δέκα νόμοι για την ορθολογική διάταξη των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να μην υπάρχουν αλλού υπεράριθμοι και αλλού κενά. Ουδέποτε εφαρμόσθηκαν, γιατί βασική τους προϋπόθεση δεν ήταν οι ανάγκες του κράτους, αλλά η σύμφωνη γνώμη των υπαλλήλων. Με αποτέλεσμα μηδενικό.
Η ευθύνη για την κατάσταση που βιώνουμε βαρύνει όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της βουλής τουλάχιστον, διότι όλα γνώριζαν και όλα φρόντιζαν να εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες ή τα κενά του συστήματος υπέρ αυτών. Γιατί όλα καταλάμβαναν στο μέτρο των δυνάμεων και των επιρροών τους θέσεις στον δημόσιο τομέα, για να στήνουν ακολούθως τα κάστρα τους ή τα μετερίζια τους μέσω των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Που απόκτησαν δικαιώματα και χαριστικές παραχωρήσεις υπέρ το δέον μεγάλες. Που επέβαλλαν σε πολλές περιπτώσεις την συνδιοίκηση, επικαλούμενες πάντα το συμφέρον του λαού. Γιατί όλα έστρεψαν εδώ και πολλά χρόνια τον λαό και τον κόσμο στον τομέα των υπηρεσιών - κράτος, δήμοι, κοινότητες, ΔΕΚΟ - χωρίς κανείς να λάβει τον κόπο να εξηγήσει ότι μια χώρα σαν την δικιά μας τουλάχιστον, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πρωτογενή τομέα, χωρίς παραγωγή. Γιατί ό,τι και να λέμε, «Δανία του Νότου» δεν μπορεί να γίνουμε όσο στα οπωροπωλεία μας διατίθενται ντομάτες Βελγίου, πατάτες Γαλλίας και μαρουλάκια Ιταλίας.

Υ.Γ. Και η εφημερίδα και η ηλεκτρονική διεύθυνση δέχονται αντιρρήσεις και παρατηρήσεις σχετικές με τις απόψεις που εκφράζω. Ανώνυμες ηλίθιες καταχωρήσεις σε blogs μόνο δειλία και ανανδρία προδίδουν.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
3.3.2010