Συνεχίζοντας την προηγούμενη αναφορά μας στον παμπόνηρο διάβολο, ερχόμαστε να θυμηθούμε μερικές σχετικές σκέψεις του Μεγάλου Βασιλείου. Ο Μέγας Βασίλειος ως Άγιος, δηλαδή ως αγωνιστής κατά του κακού, είχε προσωπική εμπειρία περί του διαβόλου, άλλωστε έζησε στην Καππαδοκία πλάι σε ερημίτες ασκητές που πολεμούσαν νυχθημερόν τους δαίμονες κατά μέτωπο. Έτσι, όσα μας μεταφέρει νομίζω πως έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Έλεγε ο Ιερός Πατέρας πως «ο Σατανάς έχει αυτό το όνομα, γιατί είναι αντίθετος με το αγαθό. Λέγεται διάβολος, επειδή ο ίδιος γίνεται συνεργός της αμαρτίας και κατήγορός μας. Χαίρεται για την καταστροφή μας. Μας εξευτελίζει για τις πράξεις μας. Το αξίωμα του διαβόλου είναι εξουσιαστικό κι εξουσιάζει όσους είναι απείθαρχους στο θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό και ονομάζεται άρχοντας του κόσμου, επειδή η εξουσία του εκτείνεται γύρω από τη γη.». Και συνεχίζει ο Άγιος: «Όπως ο άνθρωπος έγινε κακός, γιατί εκείνος το θέλησε, έτσι κι ο δαίμονας έγινε κακός γιατί εκείνος μετά από δική του απόφαση εξέπεσε. Αν δεν απομακρύνθηκε από το Θεό λ.χ. κι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, αυτό συνέβη γιατί ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αγαπούσε αχόρταγα το Θεό!»
Όμορφη και σοφή, η σκέψη του Αγίου Βασιλείου! Αν αγαπώ το Θεό με όλη μου τη δύναμη, την ψυχή, την καρδιά και τη διάνοια τότε δεν υπάρχει περίπτωση να Τον αρνηθώ! Το Θεό τον απαρνούμαι και συμμαχώ με το διάβολο, επειδή ακριβώς δεν Τον αγαπώ όσο Εκείνος μου ζήτησε. Αυτή η απεριόριστη αγάπη προς το Θεό είναι «η πρώτη και μεγάλη εντολή» (Ματθ. 22, 37-38).
Ισχυριζόταν ακόμη ο Ουρανοφάντωρ Βασίλειος: «Επειδή ο διάβολος έγινε θεομάχος κι αποστάτησε, γι’ αυτό είναι και μισάνθρωπος. Μας μισεί επειδή ανήκουμε στο Θεό, επειδή είμαστε δικά Του ομοιώματα. Δεν πλάστηκε ο Σατανάς για να γίνει εχθρός μας, αλλά από ζηλοτυπία έγινε εχθρός μας. Βλέποντας τον εαυτό του να έχει ξεπέσει από την τάξη των Αγγέλων, δεν ανέχεται να βλέπει το γήινο πλάσμα, τον άνθρωπο, να προκόβει και να ανυψώνεται στο αγγελικό αξίωμα γι’ αυτό και το πολεμά. Όμως δεν αποθαρρυνόμαστε με τις παγίδες και τις πονηριές του. Άθελά του ο πονηρός, γυμνάζει τις ψυχές μας. Ο διάβολος είναι δοχείο κάθε κακίας, γι’ αυτό προσπαθείτε να αντιλαμβάνεστε τα απατηλά σχέδιά του εγκαίρως. Φοβερίζει το δειλό και καλοπιάνει το γενναίο!»
Στο λειτουργικό βιβλίο «Μικρό Ευχολόγιο», που χρησιμοποιεί ο Ιερέας κατά τις διάφορες αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας μας, βρίσκουμε τρεις ευχές - «εξορκισμοί επί πασχόντων υπό δαιμόνων και επί πάσαν ασθένειαν» - γραμμένες από το Μέγα Βασίλειο. Μέσα σε αυτές ο Ιερός Πατέρας αφού αναγνωρίσει, όπως είναι φυσικό, το Θεό ως «Θεό των θεών και Κύριο των Κυρίων» και υπενθυμίσει πως ο Θεός είναι «ο των πυρίνων ταγμάτων δημιουργός», δίνει εντολή «το ακάθαρτο, καταχθόνιο, απατηλό, αθέατο και αναιδές πνεύμα να φοβηθεί, να φύγει, να δραπετεύσει, να αναχωρήσει» από τον άνθρωπο που αποτελεί «εικόνα του Θεού», ύπαρξη σφραγισμένη με τον Τίμιο Σταυρό από την ώρα της Βαπτίσεώς του!
Οι ευχές αυτές του Μεγάλου Βασιλείου, έχουν προστακτικό και επιτιμητικό χαρακτήρα κι αυτό γιατί ο κάθε άνθρωπος του Θεού και πολύ περισσότερο ο Ιερεύς ως λειτουργός των Μυστηρίων, εμπλουτισμένος με τη Χάρη του Τριαδικού Θεού, όχι μόνο δεν φοβάται το διάβολο, αλλά τον κυνηγά και τον εξουθενώνει, όπως ακριβώς ο μικρός Δαυίδ το φοβερό Γολιάθ, στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης…

* Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς είναι εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης, καθηγητής θεολόγος. Όλα τα προηγούμενα δημοσιευμένα στην εφημερίδα μας άρθρα του, μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να μελετήσει στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.apostoli.org