ΕΜΒΟΛΑ

Τις ημέρες αυτές γίναμε θεατές ενός ανατολίτικου παζαριού και μιας αποθέωσης των διαφόρων κινήσεων τακτικής από τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Αθεράπευτα αιχμάλωτοι στα πάθη τους, οι δύο αρχηγοί αυτό που σχημάτισαν δεν είναι μία πραγματική κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, αλλά ένα αδύναμο και θνησιγενές κυβερνητικό σχήμα, το οποίο μπορεί προσωρινά να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της χρεωκοπίας, αλλά το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίσει να παραμένει βαθύ και άλυτο.
Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι βαθιά ανθρωπολογικό. Για το λόγο αυτό προτιμώ να αποστασιοποιηθώ από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και να μιλήσω για τις πνευματικές ρίζες του προβλήματος που ζούμε. Για να βρούμε κάποτε ένα σταθερό βηματισμό θα πρέπει να ειρηνεύσουμε μέσα μας και για να ειρηνεύσουμε μέσα μας χρειάζεται να κοιταχθούμε με άλλο μάτι. Να γνωρίσουμε και να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας.
Για τους περισσότερους το θέμα είναι αδιάφορο, καθώς ζουν με την πεποίθηση ότι γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους και δε χρειάζονται καμμιά θεραπεία. Επίσης, το θέμα είναι αδιάφορο για τη θρησκεία που αρκείται στους εξωτερικούς τύπους και προτιμά να κάνει λόγο για θαύματα ή για τελετές, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα ή ακόμη και στα αζήτητα την ενδοσκόπηση και τη θεραπεία του εαυτού.

Ωστόσο, στρέφοντας κανείς την προσοχή του σε κείμενα της χριστιανικής πνευματικής παράδοσης, όπως είναι τα κείμενα της «Φιλοκαλίας», διαπιστώνει ότι το μέγιστο ζήτημα είναι η θεραπεία του εαυτού μας. Όμως από ποια «ασθένεια»; Η απάντηση δεν είναι απλή. Υπάρχουν πολλά κείμενα που ενισχύουν τη διαδεδομένη και στον πολύ κόσμο αντίληψη ότι η ασθένεια του εαυτού είναι η υλική απόλαυση. Οι περισσότεροι που διαδίδουν τέτοιες ιδέες φροντίζουν να μη στερήσουν τον εαυτό τους από τις υλικές απολαύσεις. Αθεράπευτη υποκρισία!
Η ασθένεια του εαυτού δεν είναι η υλική απόλαυση. Η ασθένεια του εαυτού είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα που κρατούν τον άνθρωπο αιχμάλωτο μέσα στη μερικότητα του «εγώ» του. Πίσω από τη σημερινή κρίση κρύβεται ένας άνθρωπος αιχμάλωτος μέσα στη μερικότητα του «εγώ» του και μέσα στα στενά ατομικά του συμφέροντα, αδιαφορώντας αν αυτά οδηγούν σε κατάρρευση της κοινωνίας. Ζούμε σήμερα την πολλοστή ελληνική πτώχευση, γιατί επιμένουμε στην ίδια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.
Αυτό που μπορεί να λειτουργήσει σα φάρμακο για τη θεραπεία της ελληνικής κοινωνία είναι το αίσθημα ευθύνης.

Το αίσθημα ευθύνης είναι εκείνο που θα μπορέσει να δημιουργήσει την πραγματική συναίνεση και να αποκαταστήσει τον πραγματικό ρόλο του κράτους: να υπηρετεί το γενικό συμφέρον της κοινωνίας και όχι τα διάφορα επιμέρους συμφέροντα. Η πεμπτουσία της σημερινής κρίσεως έγκειται στο ότι τα οικογενειακά, τοπικά, συντεχνιακά, κομματικά και τραπεζικά συμφέροντα πέτυχαν να μετατρέψουν το κράτος, από πεδίο ασκήσεως του κοινωνικού αγαθού, σε πεδίο της ιδιοτελούς ικανοποίησής τους.
Όσο το κράτος θα είναι διεφθαρμένο και άδικο, τόσο οι πολίτες θα προσποιούνται και θα υποκρίνονται απέναντι σε αυτό. Και αντίστροφα: όσο οι πολίτες θα ακολουθούν τη στρατηγική της προσποίησης και της υποκρισίας, τόσο θα αναπαράγουν ένα άδικο και διεφθαρμένο κράτος. Υπάρχει διέξοδος από αυτόν το φαύλο κύκλο;
Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα δε φαίνεται να δίνουν λύση, καθώς ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύονται αποδεικνύει και τη δική τους υποταγή στη στρατηγική της υποκρισίας. Πίσω από τη λεγόμενη κυβέρνηση της συναίνεσης που σχηματίστηκε, κρύβεται για μια ακόμη φορά αυτή η λογική της υποκρισίας. Μόνο η ωρίμανση της ίδιας της κοινωνίας μπορεί να αποτελέσει διέξοδο και πραγματική απελευθέρωση, αλλά αυτή φαίνεται να αργεί.