Η σημερινή Παγκόσμιος Ημέρα Περιβάλλοντος είναι μία αφορμή και συγχρόνως μία μεγάλη ευκαιρία διά να αναλογισθώμεν όλοι, ασχέτως θρησκευτικού φρονήματος, την περιβαλλοντικήν κρίσιν.
Κατά τας ημέρας μας, περισσότερον από ποτέ, προβάλλει αδήριτος η ανάγκη να κατανοήσωμεν όλοι ότι η περιβαλλοντική προστασία δεν αποτελεί ρωμαντικήν ιδεοληψίαν ωρισμένων ολίγων. Με την περιβαλλοντικήν κρίσιν και ιδιαιτέρως την κλιματικήν αλλαγήν να αποτελή πλέον την μεγίστην απειλήν διά κάθε μορφήν ζωής εις τον πλανήτην μας, είναι προφανής η ευθεία διασύνδεσις της προστασίας του περιβάλλοντος με όλας τα εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Διά την Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν, η προστασία του περιβάλλοντος, ως θείας κτίσεως, αποτελεί μεγίστην ευθύνην διά τον άνθρωπον, ανεξαρτήτως των υλικών ή άλλων οικονομικών ωφελειών τας οποίας δύναται αύτη να αποφέρη. Τον κόσμον τούτον, τον «καλόν λίαν», ο Παντοκράτωρ Θεός εκληροδότησεν εις την ανθρωπότητα με την εντολήν «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» αυτόν. Η ευθεία όμως διασύνδεσις αυτής της θεοσδότου υποχρεώσεως διά προστασίαν της κτίσεως με κάθε πτυχήν της συγχρόνου οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενδυναμώνει τελικώς την παγκόσμιον προσπάθειαν διά αναχαίτισιν της ήδη εκδηλωθείσης κλιματικής αλλαγής μέσω της αποτελεσματικής διεισδύσεως της περιβαλλοντικής διαστάσεως εις όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας.
Με την έναρξιν της τρίτης χιλιετίας, τα περιβαλλοντικά προβλήματα - ορατά ήδη από τον 20όν αιώνα - απέκτησαν μίαν νέαν οξύτητα και ήλθαν εις το κέντρον της επικαιρότητος. Συμφώνως προς την αντίληψιν της Χριστιανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, το φυσικόν περιβάλλον αποτελεί μέρος της Δημιουργίας, άρα χαρακτηρίζεται από ιερότητα. Διά τούτον τον λόγον, η υποβάθμισις και καταστροφή αυτού αποτελεί πράξιν ιερόσυλον και αμάρτημα, ως περιφρόνησις προς το έργον του Θείου Δημιουργού. Το ανθρώπινον γένος είναι επίσης μέρος της Δημιουργίας. Η έλλογός του φύσις και η δυνατότης επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού παρέχουν εις τον άνθρωπον ιδιαίτερα προνόμια, αλλά και σαφείς υποχρεώσεις. Δυστυχώς όμως, η ανθρωπίνη ιστορία παρέχει πλείστα όσα παραδείγματα καταχρήσεως των προνομίων τούτων, όπου η χρήσις και διαφύλαξις των φυσικών πόρων μετετράπη εις άφρονα εκμετάλλευσιν και συχνάκις εις την ολοσχερή καταστροφήν των, πράγμα το οποίον ωδήγησε κατά καιρούς εις την πτώσιν μεγάλων πολιτισμών.
Πράγματι, η μέριμνα και φύλαξις της Δημιουργίας αποτελεί ευθύνην όλων εις ατομικόν και συλλογικόν επίπεδον. Βεβαίως, αι πολιτικαί ηγεσίαι εκάστης χώρας έχουν ιδιαιτέραν ευθύνην διά να αξιολογήσουν τας καταστάσεις, να προτείνουν δράσεις, μέτρα και ρυθμίσεις, να πείσουν τας κοινωνίας διά την ορθότητα αυτών και να τας εφαρμόσουν. Είναι όμως σημαντική και η ευθύνη εκάστου ατόμου τόσον εις την προσωπικήν του ζωήν και εις τας οικογενειακάς του δραστηριότητας, όσον και εις τον ρόλον του ως ενεργού πολίτου.
Προσκαλούντες άπαντας εις εγρήγορσιν διά την διαφύλαξιν αλωβήτου της φύσεως και συμπάσης της δημιουργίας, την οποίαν λίαν καλώς και με τοιαύτην θαυμαστήν σοφίαν έκτισεν ο Θεός, ευλογούμεν από του Οικουμενικού Πατριαρχείου την Παγκόσμιον Ημέραν Περιβάλλοντος, δοξολογούντες τον Δημιουργόν των απάντων, εις τον Οποίον ανήκει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις.