Ο Θανάσης Πολυχρονιάδης είχε πετύχει, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που ο Δημόκριτος θεωρούσε ιδανική κατάληξη για έναν άνθρωπο, όταν βρίσκεται εις τας δυσμάς του βίου του: Είχε γίνει «γέρων αιμύλος και σπουδαιόμυθος». Καλοσυνάτος γέρος, που λέει ενδιαφέροντα πράγματα. Γιατί πάντα ήταν ευδιάθετος και καλόκαρδος. Σε υποδεχόταν με κάποιο ευφυολόγημα και, όταν τον επισκεπτόσουν στο σπίτι του, παίζοντας στο μαντολίνο κάποιον εύθυμο σκοπό.
Όσο για το σπουδαιόμυθος, άλλο τίποτα. Βέβαια πολύ συχνά ξεπερνούσε το μέτρο και επεκτεινόταν σε ενδιαφέρουσες μεν, αλλά ενδεχομένως, κουραστικές για τους άλλους, λεπτομέρειες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι κοινοί μας φίλοι, είχαν βρει μιαν αλάνθαστη μέθοδο για να εξουδετερώνουν την πολυλογία του. Τον έβαζαν να καθίσει δίπλα σε έναν πιο φλύαρο «σπουδαιόμυθο» - στη συγκεκριμένη περίπτωση σε μένα - και ησύχαζαν, καθώς τους δυο πολυλογάδες τούς απορροφούσε ατέλειωτη μεταξύ τους συζήτηση.
Τον Θανάση τον πρωτογνώρισα στην Κατοχή. Μαθητής Γυμνασίου εγώ, απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας εκείνος, είχαμε και οι δύο οργανωθεί στην ΕΠΟΝ και ήμασταν και οι δύο μέλη του ΦΟΜ, του ιστορικού πολιτιστικού φορέα της πόλης, που είχε ανασυγκροτηθεί στη διάρκεια της Κατοχής και είχε εξελιχθεί στον κύριο εκφραστή της πολιτιστικής δραστηριότητας της Αντίστασης. Μια δραστηριότητα που ήταν πολύ πλούσια και υψηλής στάθμης, η οποία και συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Ανέβασε, τότε, ο ΦΟΜ το «Στραβόξυλο» του Ψαθά, σε σκηνοθεσία του Στρατή Παρασκευαΐδη ή «Παράξενου», με πρωταγωνιστές τον Βουλαλά, που έπαιζε τον κύριο Μαρουλή, δηλαδή το Στραβόξυλο και τον Θανάση, που ερμήνευε το ρόλο του Περικλή, του αφελή και κάπως κουτού κλητήρα του Στραβόξυλου. Παίζανε ακόμα η Λιανά, η Σιμόνη Κανόνη, ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος και άλλοι εξαιρετικοί ερασιτέχνες ηθοποιοί.
Δεν ξέρω αν οφειλόταν στη διδασκαλία του Στρατή Παρασκευαΐδη ή στο ταλέντο του Θανάση, αλλά το παίξιμό του δεν ήταν απλή ερμηνεία, ήταν πραγματική δημιουργία. Από τότε, ερχόμενος στην Αθήνα, είδα άλλες τρεις φορές την κωμωδία του Ψαθά, με σπουδαίους ηθοποιούς, αλλά κανείς δε συγκρινόταν με τον «Περικλή» του Θανάση.
Κατόπιν η ζωή μάς χώρισε. Ξανανταμώσαμε στην Αθήνα 20 χρόνια αργότερα, μετά δε τη Μεταπολίτευση ζήσαμε μερικά πολύ όμορφα καλοκαίρια στη Μυτιλήνη! Και μετά, όμως, κατά τον Σεπτέμβρη, στην Αιδηψό, όπου οι οικογένειές μας και η ευρύτερη παρέα είχε καθιερώσει να περνά δυο - τρεις βδομάδες, με πρόφαση τα ιαματικά λουτρά της.
Αργότερα, τόσο ο Θανάσης όσο κι εγώ, γίναμε τακτικά μέλη των «Καλλονιατών» και από τότε βλεπόμασταν ταχτικά. Για όσους αγνοούν τον όρο, οι «Καλλονιάτες» είναι συντροφιά ευθύμων και κεφάτων λογίων, με ή χωρίς εισαγωγικά, που συγκεντρώνονται κάθε δεύτερο Σάββατο στο φιλόξενο εντευκτήριο του «Συλλόγου των εν Αθήναις Καλλονιατών», σε μια πάροδο της Συγγρού, λίγο πιο πάνω από του Φιξ.
Κουβαλάμε από το σπίτι μας διάφορα φαγώσιμα, ο Σύλλογος εκτός από τον χώρο μάς παρέχει συχνά και ούζο και η συγκέντρωση πλουτίζεται όχι μόνο με την σπινθηροβόλα συζήτηση, αλλά με τραγούδια, αστεία και απαγγελίες.
Έτσι πρέπει να ήταν τα συμπόσια των Αρχαίων…
Ο Θανάσης ερχόταν με την Παρίτσα, τη γυναίκα του, από το Μαρούσι, όπου έμενε, με το μετρό.
«Έχω γίνει μετρομανής», μας έλεγε μπαίνοντας.
Όταν, πέρυσι, έκλεισα τα 80, οι εγγονές μου οργάνωσαν γλέντι προς τιμήν μου, όπου ήρθανε πολλοί καλοί φίλοι, μεταξύ των οποίων και η Παρίτσα με τον Θανάση, ο οποίος μάλιστα χόρεψε. Τόσο ζωντανός ήταν.
Με την ευκαιρία, μας κάλεσε και στα δικά του γενέθλια, τον Αύγουστο, όταν θα έκλεινε τα 90!
Να όμως που δε θα μπορέσουμε να πάμε…