Μαρία Καμινέλλη - Πατσέλλη
Ποιήματα
Πρόλογος: Γιάννης Χατζηβασιλείου
Μυτιλήνη 2010, σελ. 141

Η Μαρία Καμινέλλη - Πατσέλλη γεννήθηκε στην Αγιάσο το 1936. Πολλά χρόνια της ζωής της τα πέρασε στην Αθήνα. Από το 1976 ζει στη Μυτιλήνη. Ποιήματα έγραφε από μικρή ηλικία, πιο συστηματικά από το 1985, όταν και άρχισε να δημοσιεύει στο περιοδικό «Αγιάσος», σε τοπικές εφημερίδες και στο «Ημερολόγιο» του Αριστείδη Κουτζαμάνη.
Στον παρόντα τόμο συγκέντρωσε όλη αυτή την ποιητική της παραγωγή. Ο Γιάννης Χατζηβασιλείου σημειώνει στον πρόλογό του για τα γνωρίσματα των ποιημάτων της Μαρίας Καμινέλλη - Πατσέλλη: «Ξεχωριστός πυλώνας της στιχουργίας οι αναξιοπαθούντες, οι βιοπαλαιστές και, προπαντός, τα κακότυχα παιδιά, θύματα του πολιτικού αμοραλισμού, των πολέμων, της κοινωνικής αναλγησίας και της στυγνής εκμετάλλευσης. Ιδιαίτερο, επίσης, το ενδιαφέρον της για το γενέθλιο νησί της, για τα λογής δρώμενα τοπικής, εθνικής ή οικουμενικής σπουδαιότητας […].
Στη στιχοποιία οδηγήθηκε όχι από τον ενδημούντα στα γράμματά μας λογοτεχνισμό ως μέσο προβολής, κοινωνικής καταξίωσης ή αντιμετώπισης της πλήξης, αλλά από έντονη εσωτερική διάθεση, με στόχο ν’ αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό στους ανθρώπους, συγγενείς ή φίλους, που την αγάπησαν στο διάβα της ζωής, να εξωτερικεύσει την πλημμυρίδα των πιεστικών αναμνήσεων από το παρελθόν του χωριού και της ζωής της, να διαμαρτυρηθεί με στεντόρεια φωνή, ν’ αποθέσει τον προβληματισμό του φιλελεύθερου πνεύματός της, να διατρανώσει τη βαθιά θρησκευτική πίστη της, να δείξει ως ενεργός πολίτης το θερμό ενδιαφέρον της για τα καυτά θέματα (εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά, οικολογικά), να σατιρίσει, να σαρκάσει ακόμη και τον εαυτό της και εν τέλει ν’ απαγκιστρωθεί, με το πολυδύναμο και θαυματουργό όπλο της αισιοδοξίας, από τη διάχυτη θλίψη με την οποία διαπότισαν το “είναι” της οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος.»
Ως μικρό δείγμα γραφής παραθέτουμε το ποίημα «Αδιάφορη και παγερή»:
Η κοινωνία μακριά / στάθηκε τόσα χρόνια, / ποτέ της δεν του πρόσφερε / αγάπη και συμπόνια. / Κανείς δε τον συμβούλεψε, / δε βρέθηκε κοντά του, / ποτέ δεν είχε άνθρωπο / και πράγματα δικά του. / Κορμάκι έχει άρρωστο, / δεν τρώει, δε μιλάει / κι ο κόσμος του ο ψυχικός / όλο κατρακυλάει. / Προδόθηκε, δυστύχησε, / χάνει τη δύναμή του, / τα πόδια του παραπατούν / και πέφτει το κορμί του. / Εκεί, στο πεζοδρόμιο, / του ρίχνουν τη ματιά τους, / αδιάφορη και παγερή, / όπως και η καρδιά τους»