Προχτές την Κυριακή έκλεισε η τριήμερη εκδήλωση, η αφιερωμένη στο Μίλτη Παρασκευαΐδη, που διοργάνωσε η Ομοσπονδία Λεσβιακών Σωματείων της Αττικής, και περιλάμβανε έκθεση σκίτσων και πινάκων του και (την τελευταία μέρα) ομιλίες για την προσφορά του, τη ζωή και το έργο του. Μίλησαν πολλοί, ανάμεσά τους και τρεις μαθητές του, ένας από τους οποίους και ο υπογράφων.
Δε σκοπεύω όμως να γράψω ρεπορτάζ για αυτήν την εξαιρετικά πετυχημένη εκδήλωση. Αυτό είναι αλλουνών δουλειά. Εγώ θέλω να καταγράψω τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου προκάλεσε η εκδήλωση.
Εν πρώτοις με εντυπωσίασε το μέγα πλήθος των επισκεπτών της έκθεσης και το πυκνότατο ακροατήριο των ομιλιών της Κυριακής. Είμαι βέβαιος πως αν κάποιο σωματείο ή σύλλογος οργάνωνε εκδήλωση προς τιμήν οποιουδήποτε «επώνυμου» μεγαλουσιάνου (επιχειρηματία, πολιτικού, αθλητή ή αστέρα του κινηματογράφου), δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, ζήτημα είναι αν θα συγκέντρωνε το ένα τρίτο από όσους είχαν έρθει στην εκδήλωση για το Μίλτη.
Αυτό επιβεβαίωσε την άποψή μου, που συχνά προβάλλω και εγγράφως (όπως πριν έναν περίπου μήνα από αυτήν εδώ τη στήλη), πως δηλαδή οι πραγματικοί δημιουργοί, οι άνθρωποι που άφησαν έργο και μάλιστα έργο αφιερωμένο σε ιδανικά και οράματα, μένουν αθάνατοι. Και ένας τέτοιος δημιουργός ήταν ο Μίλτης. Ανώτερης μορφής δημιουργός μάλιστα, γιατί δε δημιούργησε μόνο καλλιτεχνήματα αλλά διέπλασε προσωπικότητες.
Βέβαια πολλοί ρεαλιστές και πρακτικοί συντοπίτες μας, δε θα εκτιμούσαν και πολύ τις ασχολίες μιας ολόκληρης ζωής του Μίλτη. Ε, και τι έκανε στο κάτω-κάτω; - θα λέγανε. Ήταν καθηγητής γυμνασίου, σκιτσάριζε τους φίλους του και κάποιους χωριάτες, ζωγράφιζε κιόλας και έγραφε βιβλία. Αδιαφόρετα πράματα δηλαδή, που δε βγάζουν λεφτά. Να είχε σκαρώσει κανένα μεγάλο φροντιστήριο, να εμπορευόταν πίνακες σπουδαίων ζωγράφων, να έκανε κάτι, μέσα στα ενδιαφέροντα και τις γνώσεις του βέβαια, αλλά κερδοφόρο, θα του λέγανε μπράβο. Ο Μίλτης όμως βρισκόταν πέρα και πάνω από όλα αυτά.
Μολονότι ποτέ δεν του περίσσευαν λεφτά, αντίθετα είχε περάσει από πολλές δυσκολίες, δεν υπήρξε παραδόπιστος ούτε πλεονέκτης. Ποτέ δεν επεδίωξε την προβολή του όσο ζούσε. Δεν έκανε καν δημόσιες σχέσεις, απασχόληση πολύ προσφιλής σε πολλούς λόγιους. Ο Μίλτης άφηνε το έργο του να μιλά για λογαριασμό του. Όχι πως δεν τον ευχαριστούσαν οι εκδηλώσεις αγάπης και τιμής, που του γίνονταν αρκετά συχνά, όσο ζούσε. Κάθε άλλο. Τις χαιρόταν και κρατούσε, με την παροιμιώδη επιμέλεια που τον χαρακτήριζε, όλες τις σχετικές δημοσιεύσεις και τις φωτογραφίες που τις συνόδευαν. Του άρεσαν οι τιμές, αλλά δεν τις επιζητούσε ούτε φυσικά θα σκεφτόταν ποτέ να τις προκαλέσει, έστω και εμμέσως.
Ανήκε στην εκλεκτή κατηγορία των ανθρώπων που έχουν αρχές. Και έμεινε αταλάντευτα πιστός σ’ αυτές τις αρχές ως το τέλος της ζωής του. Και μόνο το γεγονός πως με διαθήκη του προσέφερε το σπίτι του για να γίνει πνευματικό ή πολιτιστικό κέντρο των Λεσβίων, το αποδεικνύει.