Ήρθε, και τα χείλια της ακουμπούσανε στ’ αυτιά της.
«Τι συμβαίνεις», τη ρώτησα.
«Γλυτώσαμε πια. Πλουτίσαμε! Δεν έχουμε κανέναν ανάγκη!»
«Δεν καταλαβαίνω», της είπα για να τη φρενάρω, μα η Ροδούλα δε σταμάταγε με τίποτα.
«Πλεόνασμα λένε πως έχουμε! Όχι έλλειμμα και κολοκύθια.»
Με είδε με το στόμα ανοιχτό, μου έκανε επίθεση.
«Χαζός είσαι, ξάδερφε; Δε βλέπεις;»
Κι αφού άνοιξε τα χέρια της, κάτι σαν χορευτική φιγούρα ή ελληνοπρεπή χειρονομία, συνέχισε.
«Πού ζεις, βρε ξάδερφε! Καλέ, επίδομα και αύξηση και δώρα, απ’ όλα θα μας δώσουν!»
«Ποιος θα σου τα δώσει όλ’ αυτά; Κέρδισες λαχείο;»
«Οχούου… αποβλακώθηκες. Δες, ντε, λίγο τηλεόραση να μορφωθείς. Η κυβέρνηση. Το είπανε καθαρά. Το Δεκέμβρη επίδομα κι αμέσως όλα τ’ άλλα.»
Κι αφού μορφώθηκα κατά Ροδούλα, διαπίστωσα πως πράγματι, από τη μια μέρα στην άλλη, πλουτίσαμε. Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, πήρανε τα μυαλά αέρα, φοβηθήκανε που είδανε τον Αντωνάκη να σκαρφαλώνει κι ας τον τραβά η τσαχπίνα η Ντορούλα με τα καινούργια λίφτιν και μίφτιν προς τα πίσω, και αποφασίσανε να επαναλάβουν «μεταχρονισμένο» το «παπα-τσουλούφι, δώσ’ τα όλα».
Μα τότε είχανε και στον κουμπαρά κατιτίς, τα δίνανε.
Δεν του ψιθύρισε, βλέπεις, από κει πάνω ο μπαμπάκας του πως σήμερα δεν υπάρχει σάλιο; Από πού θα ξεπερισσέψει για όλα τούτα τα προεκλογικά ταξίματα; Με την αφέλεια που με δέρνει κάνω την εξής απλή σκέψη:
- ή χθες που μας κόψανε μισθούς και συντάξεις απειλώντας ότι πρέπει να πεινάσουμε για να μην κηρύξουμε πτώχευση και πως δεν υπήρχε μία,
- ή σήμερα που ακούγεται πως είμαστε σχεδόν η βραβευμένη χώρα της επαγγελίας και να επιδόματα, να προσλήψεις, να επενδύσεις, ας είναι και λάθος συνεννόηση και ανακρίβειες,
- μία από τις δύο φορές, ή και τις δύο, μας ταΐζουν κουτόχορτο. Δύσπεπτο.
Και να σου πάλι ο Μίλτος, στρίβει το μουστάκι, παίζει το μπεγλέρι με το μονόγραμμα του υπουργού απάνω, και ζητωκραυγάζει.
- Θα τον βγάλουμε πάλι. Μου πρόσλαβε και την εγγόνα μου στη δημοτικιά αστυνομία. Μπορώ να μην του ρίξω, το λοιπό, πενήντα σταυρούς από το συγγενολόι; Πέντε τσαντίρια μετρούμε!
Κι έτσι με τα μανίκια ανεβασμένα, πήρε στους στιβαρούς του ώμους όλο τον αγώνα, κι εμείς οι ιθαγενείς αναρωτιόμαστε για άλλη μια φορά.
Ρε, μπας κι έχουμε βολευτικές εκλογές και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Ή να πιστέψω την κυρα-Μέλπω που αναλύει τα πολιτικά δρώμενα και εμπιστευτικά, ψιθυρίζει «Καλέ· για δήμαρχος θα κατέβει. Μπορεί και περιφερειάρχης αν έχει τα κότσια. Δεν τον βλέπετε πώς ομόρφυνε το χρυσό μου;»;
Ή το Κατινάκι που εμφανίστηκε δακρύβρεχτη και μου ζήτησε πετσέτα αντί για μαντήλι;
- Θα τους κρεμάσουνε!
- Ποιους;
- Όλους.
- Ποιους όλους;
Οπότε, διέκοψε το κατάβρεγμα, και με ενημέρωσε πως βγαίνουνε τα πορίσματα για όλα τα σκάνδαλα, μπορεί και για την οικονομία που παίζεται σταυροθηρικά το πράγμα, και όλα, μα όλα τα κεφάλια, όσο υψηλά κι αν βρίσκονται θα πέσουν, και, αφού έμπηξε μια σπαραξικάρδια κραυγή, είπε λουόμενη στα δάκρυα.
- Και λένε πως θα τους κρεμάσουν! Κύριε Γιώργο, αλήθεια σου λέω! Όλους τους μπαγαμπόντες θα τους κρεμάσ…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει, δεν άντεξε η καημένη, κι έπεσε λιπόθυμη.
Όπως κι η αφεντιά μου οδύρομαι, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ στην πλατεία Συντάγματος κρεμασμένους το μισό κοινοβούλιο!
Ωωω! Tι φρίκηηη!