Η μασκαρεμένη κοινωνία μας γεννά πλάνες. Γυναίκα περίτεχνα φτιασιδωμένη δείχνει το πρόσωπο της πλαστικής ευδαιμονίας. Σε μια εικονική πραγματικότητα φτιάχνει το μύθο της, τον τρέφει και τρέφεται από αυτόν, αφομοιώνεται μέσα στην παραίτηση για αναζήτηση της αλήθειας, ξεγελά και ξεγελιέται στο ναρκισσιστικό της κλωθογύρισμα.
Η φυσική πραγματικότητα της πατρίδας μας, του γεωγραφικού της χώρου, φτάνει σε μας εικονογραφημένη, παραλλαγμένη από τη μεσολάβηση των τσιμεντουπόλεων. Ξέρουμε τα βουνά, τους κάμπους, τις παραλίες της μόνο οπτικά, φωτογραφικά. Βλέπουμε τη φύση μας μόνο από τα τζάμια ενός αυτοκινήτου σ’ ένα τουριστικό περίπατο χωρίς αληθινές αισθητικές φυσικές εμπειρίες.
Γνωρίζουμε την πραγματικότητα των συνανθρώπων μας όχι βιωματικά, μα μέσα από μια τυπική κοινωνική τελετουργία και σχέση.
Γνωρίζουμε πολλά για την υγεία, έτσι αόριστα, από ντοκυμαντέρ, εκπομπές, εγκυκλοπαίδειες, από το σφύριγμα των ασθενοφόρων, τη θέα των τεράστιων μα ελάχιστα λειτουργικών νοσοκομείων.
Γνωρίζουμε την παιδεία από το κορνάρισμα των σχολικών λεωφορείων, από την επιστροφή των παιδιών από το σχολείο, από την αφύσικη προσπάθεια για γνώση τις ώρες που τα «διαβάζουμε» βαρυγκωμώντας.
Η μορφοποίηση, σκόπιμη συχνά, για τους δυο αυτούς ζωτικούς χώρους της ζωής μάς δίνεται κονσερβαρισμένη σ’ αυτό που μας σερβίρουν οι μεσάζοντες των τηλεοπτικών μέσων και οι παπαγάλοι των τηλεοπτικών παραθύρων.

Δε φτάνει σε μας ο παλμός της φοιτητικής διαδήλωσης, γιατί είναι «κάποιου» άλλου πρόβλημα.
Μετράμε τη σχέση μας με τη ζωή και την πατρίδα μέσα από την κατοχή και την καταπάτηση των δασών, την απαξιωμένη φροντίδα τού ΕΣΥ και την πληρωμένη εκπαίδευση των παιδιών μας.
Το πρόσωπο της κοινωνίας μας στέκει ψεύτικο μπροστά μας και δεν τολμούμε, όσο «τα βολεύουμε», να τραβήξουμε τη μάσκα να το δούμε.
Όμως οι μάσκες πέφτουν μόνες τους αναπόφευκτα και καθημερινά για τους φτωχούς πλανημένους υποστηρικτές των εκάστοτε κυβερνητικών σχηματισμών. Και ο κόσμος δε θέλει να καταλάβει ότι εκτρέφει το τέρας της αδικίας για τους μη κατέχοντες.
Το πρόσωπο της κοινωνίας μας αποκαλύπτεται για τους ασθενείς των εξάκλινων θαλάμων που δε διαθέτουν ούτε μια τουαλέτα. Πέφτει στις ουρές των εξωτερικών ιατρείων ή έξω από την πόρτα των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων, καθώς ψηλαφούν έντρομοι τις τσέπες και την περηφάνεια τους, για να βρουν τα «παντοδύναμα» ευρώ.
Αποκαλύπτονται όταν σταματούν τις σπουδές των προικισμένων παιδιών τους καθώς η απειλή της αλλαγής του συνταγματικού άρθρου 16 εξαφανίζει την ελπίδα για μια δωρεάν παιδεία.
Στο χώρο της υγείας και της παιδείας οι πολιτικές λοβιτούρες, τα ψέματα και το ξεγέλασμα δεν περνούν. Γυμνό το σκληρό πρόσωπο της αλήθειας στέκει μπροστά στον άνθρωπο της ανάγκης.
Στην αρρώστια και στις σπουδές των παιδιών οι φτωχοί καταλαβαίνουν την τραγικότητα της εγκατάλειψής τους.