Πάνε μερικά χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το Στέλιο Ρόκκο live κάπου - δε θυμάμαι πού - στην Αθήνα. Ατόφια φωνή. Χαρακτηριστική. «Σμαράγδια και Ρουμπίνια», «Καραβάνι», «Απόψε θα γίνεις δική μου», «Πονάει η Αγάπη», «Έννοια μου» και εκείνο το ανυπέρβλητης αξίας - για μένα προσωπικά - κομμάτι, «Ο δρόμος». Η παρουσία του on stage μού άφησε όσο λίγοι την εντύπωση πως ήξερε τι ήθελε. Γνώριζε ποιος είναι και πολύ περισσότερο πού θέλει να φτάσει.
Η έλευσή του στο bar-restaurant «Mayotte», στο Κανόνι Θερμής, ήταν για μένα μια «επιστροφή» σε εκείνη τη νύχτα. Ένα αρσενικό μακριά από σύγχρονες καρικατούρες της showbiz. Ένας ειλικρινής τύπος που απέχει πολύ από το ψεύτικο, συμβιβασμένο face που δε γουστάρει και ποτέ δεν επιδίωξε να έχει.



Ζει στη Λήμνο, την ιδιαίτερη πατρίδα του, βιώνοντας την καθημερινότητα που ο ίδιος δημιουργεί. Η συναυλία που έδωσε ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Η μουσική χημεία πατέρα και υιού (Δημήτρη) μετέδωσε μια ασύγκριτη ενέργεια στο κοινό, που χειροκροτούσε παρατεταμένα για κάθε τραγούδι, για κάθε ερμηνεία. Ήταν μια γεμάτη βραδιά που έδεσε σε κλίμα, μουσική και κόσμο και δικαίως το επόμενο πρωί όλοι τη χαρακτήρισαν μια από τις πιο επιτυχημένες συναυλίες στο μέσον του καλοκαιριού!