Η προεδρική εκλογή, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, πολύ σωστά έχει αποσυνδεθεί από την πιθανότητα διάλυσης της Βουλής, όπως συνέβη στο παρελθόν σε μερικές περιπτώσεις που η τότε πολιτική συγκυρία έβαλε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας στη διελκυνστίδα των πολιτικών δυνάμεων . Όμως, παρά την δεδομένη αλλαγή και τις προθέσεις των πολιτικών δυνάμεων δεν κατέστη δυνατό και η επικείμενη εκλογή Προέδρου, να αποσυνδεθεί από την έντονη προεδρολογία. Και ως έναν βαθμό είναι λογικό, αφού μετά τις ευρωεκλογές, αυτό το πολιτικό γεγονός έχει τη βαρύτητά του, ενώ δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι η προεδρολογία που εδώ και καιρό έχει δει το φως της δημοσιότητας τροφοδοτήθηκε και από κυβερνητικές διαρροές, που μέχρι την τελευταία στιγμή έστελναν αμφίσημα μηνύματα.

Θα πρέπει να επισημανθεί επίσης ότι η παρέλαση διαφόρων ονομάτων όλο αυτό το διάστημα δεν αφορούσε τη δυνατότητα των προσώπων που ακούγονταν να συμβολίσουν την ενότητα του έθνους και την ικανότητα τους να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά περισσότερο συνδέθηκε με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, που φαίνεται να αποτελεί και προτεραιότητα σε αυτή την φάση και της κυβερνητικής πλευράς. Η συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ και οι ισορροπίες στην καλούμενη δεξιά «πολυκατοικία» φαίνεται να ήταν το κύριο κριτήριο στη τελική επιλογή του πρωθυπουργού και επί αυτού δεν χωρεί καμιά αμφιβολία.

Σε κάθε περίπτωση, το σίριαλ της προεδρολογίας έφτασε στο τέλος της, με την ανακοίνωση από τον Κ. Μητσοτάκη της υποψηφιότητας του Κώστα Τασούλα. Ωστόσο με διαφορετικό τον πήχη από αυτόν που έθεσαν οι πολίτες οι οποίοι ζήτησαν στην συντριπτική τους πλειονότητα, όπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην έχει στις αποσκευές του τις ψήφους των βουλευτών ενός και μόνο κόμματος. Αλλωστε έτσι «συνηθίσαμε» τις τελευταίες δεκαετίες όταν τα πρόσωπα που αναδείχθηκαν στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας να είναι αποτέλεσμα συναίνεσης τουλάχιστον της κυβερνητικής παράταξης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε μερικές περιπτώσεις και πέραν αυτών

Ο Κωνσταντίνος Τασούλας συγκεντρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του. Και κύρος διαθέτει και εμπειρία,δεν παύει ωστόσο να έχει τον χαρακτήρα μιας μονοκομματικής υποψηφιότητας και η όποια «ευρύτερη αποδοχή», στην οποία αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός, θα δοκιμαστεί, σε πρώτη φάση και κατά τη διαδικασία της εκλογής του νέου Προέδρου, αλλά πολύ περισσότερο κατά την άσκηση των καθηκόντων του κατά τη διάρκεια της θητείας του, που είναι και το μείζον.

Αυτό επίσης που είναι πρωτόγνωρο έχει να κάνει με την αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου από την διάλυση της Βουλής, εγκαινιάζοντας έτσι μια νέα παράδοση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία -χωρίς την απαραίτητη συναίνεση των άλλων πολιτικών δυνάμεων- και όχι από τον άλλο πόλο του πολιτικού συστήματος, όπως ίσχυε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μένει επίσης να φανεί πώς θα υποδεχθούν και οι υπόλοιπες δυνάμεις του κοινοβουλίου την πρότασή του πρωθυπουργού, στο πλαίσιο φυσικά της αναθεώρησης του Συντάγματος, για μία και μόνη εξαετή θητεία του προέδρου της Δημοκρατίας, στη λογική να αποσυνδεθεί πλήρως ο πολιτειακός αυτός θεσμός από τα πολιτικά «παιχνίδια» της εκάστοτε συγκυρίας.